100%

Vandaag ben ik weer naar de verloskundige geweest. Mijn moeder en Bruce gingen ook weer mee.
Alles was goed. Ze zei ook nog (las ze voor uit de computer) dat ik vanaf de 30e week weer bij de gynaecoloog terecht kan. Ik zal volgende keer eens aan de andere verloskundige vragen hoe of wat.

Op het laatst ging ze nog luisteren met de doptone (*ik haat doptones*) en toen hoorde ze dat de hartslag niet helemaal regelmatig was en soms oversloeg. Ik maakte me totaal niet druk, zeker niet omdat het sowieso al voor geen meter klinkt door dat apparaatje uit het jaar nul....

Ze zei dat het wel normaal is en vaak voorkomt, omdat het hartje nog niet rijp is. Dit duurt tot minstens een jaar na de geboorte. Toch vond ze het nodig om er voor de zekerheid even naar te laten kijken in het ziekenhuis. Ik dacht: "Pfff niks aan de hand (voorgevoel) en moet ik door die regen, aan het eind van de middag, met een moe kind, zonder kinderwagen (we waren met de auto), drinken bijna op, naar het ziekenhuis waar ik misschien ook weer een hele tijd moet zitten en dan zal je zien dat we weer voor niks geweest zijn."
Nou ja, toch gingen we maar natuurlijk. Hoe meer controles hoe beter, maar op het moment baalde ik.

In het ziekenhuis naar de verlosafdeling, waar ik 'mijn' gynaecoloog ook zag. Ze vroeg waar we voor kwamen. Zij vroeg weer aan de vrouw achter de balie of er gebeld was voor mij, en zij bevestigde dat. We mochten meelopen naar een kamertje. Ik mocht op bed liggen en ze ging kijken met de echo (jeeeeyy, toch niet voor niks gegaan!).

Meteen het hartje bekeken. Ik geloof wel 10 minuten of langer, en ze zag er helemaal niks aan, behalve dat het heel mooi en regelmatig klopte. Ze zei dat het inderdaad vaker voorkomt, maar dat ze bij mij niks kon ontdekken en het harstikke goed gaat.

Daarna bekeek ze ook meteen even de rest. Vruchtwater, placenta, hoofdje, alles was goed. En deze gynaecoloog zou deze gynaecoloog niet zijn als ze niet gelijk even vroeg of we het geslacht wilden weten (deed ze tijdens de zwangerschap van Bruce bij elke controle hahaha). Ik zei dat ik het nog wel eens zou willen horen, na de andere 2 keren, maar dat ik niks zou zeggen. Ze ging kijken en zei: Een meisje, 100%. De eerste die me echt 100% zekerheid durfde te geven. Dus na 3 verschillende personen, op 3 verschillende apparaten én 3 verschillende beroepen (echoscopiste, verloskundige en gynaecoloog) geloof ik het nu ook voor 100%!

Gelukkig maar, want ik had ‘toevallig’ vanmorgen een ledikantlakentje, sokjes, vestje en maillot gekocht die je echt niet zou gebruiken voor een jongen!

Hier een foto van onze dochter (hahahaha) [helaas klopt de tijd niet, en datum kan ik ook niet vinden]...
Daarna nog eentje van onze zoon...