Jaaaaarenlang droomde ik over emigreren. Overal wilde ik wel wonen. Alle vakantieplekken waar ik geweest was zoals Griekenland (Kreta), Turkije, Portugal, Suriname..., maar ook in steden die ik nog nooit in het echt gezien heb, zoals Dublin, New York en San Francisco wilde ik me definitief vestigen.
Een tijd terug besloot ik dat Nederland het beste land was om in te wonen en ik ook alleen maar hier zou blijven. Zelfs niet in een andere stad zou ik gaan wonen.
Maar ja, ik moest uitgerekend iets beginnen met een Surinamer, die ook (r)emigreerbloed door zijn lichaam heeft stromen. Ruim 2,5 jaar geleden hoorde ik hem er voor het eerst over dat hij naar Suriname terug wil en daar iets wil beginnen. Ik hoopte dat het een bevlieging was. Ik was net met hem en wilde hem niet kwijt. Dûh........
Heel lang hoorde ik hem er niet over. Tot eergisteren.... en vandaag.... Hij wil eerst dat huis verkopen, en dan wil hij daarheen. Niet gelijk, niet binnen een jaar... maar dat hij het wil is wel duidelijk. Het zit in zijn hart, zoals hij zelf zegt. En dat zal nooit weggaan.
Hij zei net: "Ik neem jou en Bruce mee." (Hij vergeet volgens mij even dat er nog eentje onderweg is hahahaha).
Hmmmmmmmmmmmmmmm wat moeilijk!!!!!!!!!!!!! Ik zou zooooo graag willen, echt waar. Nederland wordt er ook niet beter op. Maar hier heb ik ook mensen. Ik zei nog: "Als ik hier niemand had, dan zou ik al lang daar zijn. Nog eerder dan jij hahahaha." Ouders, zusje, oma, tweede paar ouders, vriendin...
Maar ik wil ook niet dat hij daar alleen heen gaat voor driekwart jaar en ik blijf hier alleen achter al die tijd. Of heen en weer op vakantie. Twee weken is nog maar net uit te houden.
Pff echt moeilijk. Ik zou het liefst gelijk meegaan, maar ik ben weer zo'n iemand die niet alleen aan zichzelf kan denken... Vooral mijn moeder zou het me niet in dank afnemen.
Het enige wat ik MOET hebben is een eigen auto en een internetverbinding, met webcam.
(Dit is een voorbeeld huis hè hihi, plaatje van internet)

reacties (0)