Aidan bijna 2 jaar... (3 mei)

Morgen is het alweer 2 jaar geleden dat ik het slechte nieuws kreeg te horen over Aidan. Bijna heel BB weet het wel onderhand geloof ik, maar even kort dan voor de nieuwelingen.

Ik was 34 weken zwanger, en alles ging perfect... de hele zwangerschap. Wel had ik altijd een akelige gedachte dat het mis zou kunnen gaan. En nee, geen miskraam. Ik was er zeker van dat het laat in de zwangerschap niet goed zou gaan. Helaas klopte mijn voorgevoel.

Vandaag 2 jaar geleden had ik vrij genomen van het werk, omdat ik op controle 'moest' bij de verloskundige. Alles was weer zo goed als altijd. Hartje klopte goed, baby bewoog lekker, hoofdje lag al naar beneden, bloeddruk en urine goed. Alles dus weer. Het werd al saai, zo goed ging het.

's Avonds ging ik bij mijn oma eten. Ik zat barstensvol en mijn buik was hard door het eten. Kort erna ging ik gauw naar huis en plofte ik languit op de bank. Moe van het werken, vol van het eten. De hele avond voelde ik geen beweging en voelde ik me rot. Nog een paar keer geduwd om hem wakker te maken, maar dat gebeurde niet. Ergens hoopte ik dat ik niks voelde omdat mijn buik zo gespannen (en vol dus) was.

De volgende dag was het Koninginnedag, en ging ik tot 12 uur werken. Onderweg naar mijn werk voelde ik me al zooo klote en chagrijnig, omdat ik nog steeds niks voelde. Juist in de auto kwam hij altijd wel in beweging. Ook de hele tijd op het werk voelde ik niks. Na het werk ging ik naar huis en heb ik een paar uurtjes op de bank geslapen. Ik schrok bijna wakker en duwde weer tegen mijn buik. Nog niks?? Dit kon toch echt niet goed zijn. Het was voor mij duidelijk. Heb nog mijn moeder gesms-t en gevraagd of het normaal is als je een tijd niks voelt. Ze stuurde terug dat ik anders de verloskundige moest bellen, en dat het aan het eind van de zwangerschap wel door ruimtegebrek kan komen dat je weinig voelt. Dat het normaal is dat je zo ineens niks meer voelt kon ik niet geloven en voordat ik er zelf erg in had belde ik de verloskundige. Dat was voor mij al genoeg om te weten dat het écht mis was, want ik zal nooit zomaar bellen.

Ik kon meteen langskomen, mocht liggen en kreeg meteen de doptone op mijn buik. Zo mooi als het hartje de dag ervoor door de kamer klonk, zo stil bleef het nu. Ik wist nu echt genoeg. De verloskundige wilde nog verder zoeken, maar dat hoefde voor mij eigenlijk al niet meer. We gingen 'met spoed' naar het ziekenhuis, waar ik een echo kreeg. Precies zoals de groeiecho 2 weken ervoor, alleen lag de baby stil en ik zag ook meteen dat het hartje niet klopte.
De gynaecoloog bevestigde: "Het kindje is overleden." De verloskundige pakte gelijk mijn hand, en dacht vast dat ik ter plekke in zou storten. Niets was minder waar en ik dacht alleen maar: "Zie je nou... ik wist het." Al vóór ik überhaupt zwanger was wist ik dat dit zou gebeuren. "Hoe moet ik dit vertellen aan die en die? Hoe moet dat op mijn werk? Morgen kan ik dan zeker niet werken?" Allemaal stomme vragen die door mijn hoofd spookten.

Ohh jee wat een lange tekst.. ik wilde alleen even kort zeggen wat er gebeurd was! Ik ga nu een heeeeeel stuk overslaan, wel 2 jaar. Alles is te vinden in mijn blogs op mijn oude profiel (A*B).

Stel dat hij nu geleefd had, dan had ik een zoon van 2 en bijna 1! Zouden ze op elkaar lijken? Bij de geboorte wel. Alleen denk ik dat Aidan een rustiger kind zou zijn geweest. Dat was al zo tijdens de zwangerschap. Bruce leek nooit te slapen en was altijd druk. Nu nog steeds is hij hyperactief.
Zou Bruce er wel zijn als Aidan nog had geleefd? Waarschijnlijk niet, omdat ik ook borstvoeding wilde gaan geven. Nu na 10,5 maand borstvoeding heb ik nog steeds geen cyclus, dus dat had ik dan denk ik ook niet gehad.

Nou, het is een heel verhaal geworden. Dat was niet de bedoeling. Wilde alleen even zeggen dat het al 2 jaar geleden is. Over 7 weken is Bruce een jaar! Dat gaat ook al zo belachelijk snel.
Genoeg nu, ik stop ermee haha.
Doeiiiii