BOEM

Zo

Het onvermijdelijke is gisteren voor het eerst gebeurd.

Waarschijnlijk niet voor het laatst.

Mijn kleine man wilde bij mijn grootouders thuis van de zetel naar de salontafel overpakken.

Wat hij prima kan als het binnen handbereik is.

Jammer genoeg lag er een tafelkleedje op.

Dus hij een mis inschatting gemaakt.

En daar ging hij.

KNAL

Met zijn mond tegen de rand van de salontafel.

Meteen huilen.

Hem opgepakt, getroost.

Ik kijk hem aan.

Heel zijn mond vol bloed.

Zijn nieuwe witte polo vol bloed

Mijn arm vol bloed.

Ja ja het eerste bloed was een feit.

Moeilijk te zien waar het precies was.

Gedept met een koud washandje.

En maar brullen en maar bloeden.

3 washandjes vol bloed hebben we gehad, daarna was het beter.

Hij heeft nog lang uitgehuild, van de pijn of het schrikken.

Wie zal het zeggen.

Hij heeft nog wat gedronken, gewandeld aan twee vingers en is gaan slapen.

Vanmorgen geen bult, dikke lip of blauwe plek te bespeuren.

Hij is weer zijn vrolijke zelve.

Kon ik dat maar van mezelf ook zeggen.

Geen oog dichtgedaan vannacht.

Twintig keer ben ik gaan kijken.

Als ik sliep, nachtmerries.

Had geen geruste geest en was er vanmorgen nog gestresseerd van.

Nu begint het eindelijk wat te beteren.

Het is me toch wat, die eerste keer dat er bloed vloeit...