Ik voel me een slechte mama
Ik weet het niet meer.
Steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik denk dat ik een slechte mama ben.
Mijn zoontje slaapt al sinds hij 7 maanden is slecht, zomaar opeens.
De eerste 6 a 7 maanden was hij een droombaby, het gemakkelijkste kindje dat er was.
De ommekeer was plots en overweldigend
Ondertussen is hij 9.5 maand
Ik loop bij de osteopaat en bij Kind & Gezin volg ik het Triple P programma
Wat me soms wel moeilijk valt, want wil hem graag zien als baby, in plaats van een klein mensje met een doorzettend karakter.
5 dagen per jaar ga ik een hele dag tennissen.
Ik neem hem steeds mee en zorg altijd voor een babysit ter plaatse.
Op de dag zelf, tussen wedstijden door, spendeer ik zoveel mogelijk tijd met hem.
Langs overal en van iedereen krijg ik complimenten van hoe braaf en lief en leuk hij is.
Hij lacht en speelt en slaapt en is vrolijk.
Maar wanneer ik ermee thuis ben, heb ik een jengelend en snotterend kind aan mijn been.
En op de momenten dat hij dat niet heeft, vind hij niets leuker dan alle grenzen af te lopen tasten.
Het slapen gaat soms al wel wat beter.
Alhoewel, vannacht brulde hij weer van drie tot half vijf.
Ik moet hem volgens Triple P elke 5 a 10 minuten weer gaan neerleggen zonder meer.
Ik heb het al 10 tot 12 dagen zo goed mogelijk gedaan, en het helpt, maar het valt me wel heel zwaar.
Hij valt steeds met zijn hoofd tegen het bed van frustratie.
Hij heeft ondertussen ook een deel van de verf eraf geschraapt met zijn tanden.
Ik vond hem met een heel gezicht vol verfschilfers...
Om half vijf hem ik hem bij me genomen.
Met een berg aan schuldgevoelens, want ik ben niet consequent.
Ik breng hem zo in de war en ik weet dat.
Bovendien ga ik er nu weer opnieuw langer mee bezig moeten zijn om hem te laten slapen.
Maar op dat moment heb ik de wilskracht niet meer.
Ik moet er om half zes uit.
Bovendien merk dat ik dat ik steeds minder zin heb om met hem bezig te zijn.
Waardoor ik me schuldig voel.
Iedereen kan leuk met hem spelen en met hem bezig zijn.
Maar ik heb ook nog een huishouden en een fulltime job.
Om dan thuis te zitten met een huilend, jengelend en soms ondeugend kind, daar ontbreekt me soms de energie.
Gisteren vanaf 's morgens bij het opstaan huilen.
Tot mijn grootouders zijn langsgeweest, ze zijn met hem gaan wandelen en hebben met hem gespeeld en hij was vrolijk en lief en leuk.
Ik ben er 3 uurtje tussenuit geteent, even rust voor mezelf.
Maar ze zijn de deur uit, huilen en jengelen en snotteren.
Vanmorgen bij het opstaan, jengelen, snotteren en huilen.
Ik zet hem af bij het KDV en boem, hij is vrolijk.
Ik weet het niet meer, wat doe ik mis.
Ik wil zo graag een vrolijk, blij kindje
Blij dat ik het er even af heb kunnen schrijven
reacties (0)