Pfft..
Ik word de laatste dagen zo onwijs heen en weer geslingerd in mijn emotie.
Onze zoon is morgen 6wk oud, en ik had gedacht dat de meeste zorg bij mij terecht zou komen en dat mijn vriend daarin wat zou tegen vallen (om het even echt krom te zeggen); maar het tegendeel is waar! Hij is zo gek met ons mannetje! Loopt zo met hem weg, we maken nog net geen ruzie om wie met 'm mag knuffelen op de bank (figuurlijke ruzie's uiteraard), hij verschoond hem, geeft hem de fles wanneer hij kan & neemt de zorg over als ik moet kolven. Tussen ons gaat ook nog eens alles goed!
Maar mijn gevoel kent ook een grijze vlek; ík voel me wat somber. Ene zijde heb ik hele goede dagen en vind ik alles leuk, aan de andere zijde kan ik heel nerveus worden, alleen maar huilen & is alles k*t. De mental breakdowns volgen zich iets sneller op. Gister zag ik alles rondom de bv niet meer zitten en was ik in staat te stoppen; nu denk ik daar overigens weer anders over.
Ik heb daarom vandaag een afspraak gemaakt bij een praktijkondersteuner bij de verloskundige, ik weet gewoon niet meer of dit 'de hormonen' zijn of dat er inmiddels al meer onder schuil gaat.
reacties (5)