Waarschijnlijk de schrik van je man. Wat ik alleen niet snap is. Je maakt een profiel aan en stelt deze vraag,maar je reageert verder helemaal niet meer.
Poeh lastig... ik zit in dezelfde situatie.. zwanger maar niet gepland. Mijn man is ontzettend geschrokken, maar ja, hij was er zelf bij. Ik gebruik geen anticonceptie ik reageer er qua hormonen zo slecht op, roep al tijden dat hij er dan maar een knip in moet zetten als hij er geen meer wil. Maar dat durft hij niet. En een condoom is te veel gedoe..
Tja, nu ben ik 7 weken, en morgen naar de vk voor de 1e echo. Als het allemaal goed gaat blijft de kleine, maar zijn er afwijkingen dan zal ik de zwangerschap af breken. Ik ben ondertussen 43, en heb een dochter van 18, 7 en 5. En 1 vlinderdochter van 3, ze zagen bij de zwangerschap dat ze hydrop foetalis had, wat uiteindelijk na autopsie wees op syndroom van Edwards. Vorig jaar ook nog zwanger geweest maar met de echo van 8 weken bleek het hartje gestopt te zijn met 7+5. Dus ik sta er nu ook nog blanco in, en mijn man ook. Abortus nu zou ik nooit in overweging nemen, als het niet goed is breekt mijn lichaam het nog af als missed abortion.
En een kind met beperkingen wil ik mijn andere kinderen niet aan doen. Begrijp mij niet verkeerd, maar ik heb een oom met syndroom van down en hij is ook nog eens domstoof. Mijn opa en oma leven beiden niet meer, en alle zorgen liggen nu bij mijn moeder. Als er wat met haar gebeurd neem ik het over
Maar het is een levenslange zorg, en ik wil mijn dochters daar dan niet mee opzadelen.
Veel sterkte met je keuze, ik hoop dat je man bij draait. Je kunt als je wilt kijken op mijn bb, ik ben al een tijdje lid
Waarom zorg je zelf dan niet voor iets? Als je niet zwanger wilt raken, maar wel steeds onveilig doet (lees dat je vorig jaar ook zwanger was) ... het is altijd makkelijk zeggen dan moet hij maar een knip doen. Zelf ben je er toch ook bij.
Dat snap ik ook nooit. Zo van als de man geen voorbehoedsmiddel regelt dan maar op zijn beloop laten. Zoiets bespreek je toch samen. Helemaal als je al een gezin hebt waar je beide de verantwoordelijkheid over hebt.
Graag wil ik ook regeren. Ik wordt in mei 41 en gisteren onverwachts een positieve test in handen. Dit was niet gepland en wij vonden het nu ook prima met 2 meiden. Oudste is 5 en jongste wordt bijna 4. Mijn vriend begon ook over abortus. Maar staat ook open voor wat ik wil. Ik vindt vooral mijn leeftijd moeilijk. Maar we gaan ervoor. Eerst nu maar eerste weken afwachten.
Hoe is het nu bij jullie?
Pff wat een vervelende reactie van je man..
Voelde je je niet heel erg alleen en gekwetst?
Als je al kinderen hebt lijkt het mij een moeilijke keus om je man dan maar weg te laten gaan. De mensen die ;dag man en welkom kind zeggen, begrijp ik ergens wel maar zo simpel lijkt het mij niet wanneer je al een gezin met kinderen hebt. Een abortus is een heftige keus, maar een kindje krijgen en je man verliezen ook. Hopelijk trekt hij wat bij en was het vooral zijn eerste reactie door de schrik.. Ik hoop voor jullie dat jullie er samen uitkomen..
Misschien kunnen jullie er samen met iemand over praten? Familie? Of een professioneel iemand?
Heel veel sterkte. 
Sorry hoor,het feit dat je man zo reageerd,zegt voor mij al genoeg. Aub kies voor je kind en je zult er nooit spijt van krijgen. Ik zou zijn reactie nog een beetje kunnen plaatsen als jij het heel bewust en stiekem had gepland. Maar meid het is jou ook maar overkomen,je hebt alle verantwoordelijkheid genomen om niet zwanger te worden dus vind dat jij nu veel steun en begrip nodig hebt en vooral heel veel liefde! Als je dat niet bij je huidige partner kan vinden ,dan zou ik me sterk afvragen en hij het wel waard is om afscheid te nemen van je kindje. Succes en veel sterkte in welke beslissing je ook neemt.
Ik heb zelf 2x voor deze keuze gestaan. De 1ste keer kreeg ik het ook niet over mijn hart en heb ik een ook beetje uit schuldgevoel voor mijn kindje gekozen. Mijn partner heeft nooit gezegd dat hij me zou verlaten als ik het zou houden, maar hij wilde geen kinderen meer en liet me alleen de keuze maken. Ik koos voor mijn kindje, maar het was een lastige zwangerschap waar ik niet echt van genoten heb omdat ik niet wist wat mijn partner nu dacht. Hij is nu 2,5 en ik hou heel erg van hem. Ik ben blij da ik voor hem gekozen heb.
De 2de keer is nog maar 8 maanden geleden, het zou mijn 4de geweest zijn. Mijn partner liet de keuze aan mij, hij wilde er me mij niet over praten om geen keuze te moeten maken. Ma ik heb da wel gedaan omdat alle zorgen voor mijn kids grotendeel voor mij zijn dacht ik dat ik dit niet nog eens kon en ik wilde mijn relatie echt niet op offeren. Dus ik heb toen uit angst een abortus laten doen en daar heb ik nu nog heel veel spijt van, als ik kon draaide ik de tijd terug ma da kan ni. Als je al 2 kids hebt, kan er altijd een 3de bij tenzij je echt beide geen kinderen meer wil maar je zegt dat je twijfelt dus zie je het mss wel zitten. Ik zeg volg je gevoel en dan komt alles goed, dat is wat ik de laatste keer juist niet wilde doen en daar zal ik moeten mee leven.
Ik wens je veel succes en ik hoop dat je een keuze maakt waar je je goed bij voelt en dan volgt de rest vanzelf wel. Want wie kan zo een schattig kindje de rug toekeren.
Net het zelste voor, Inmiddels bijna 23weken zwanger.. M'n man en ik hebben het supergoed samen. Hij wou abortus. Ik kon het niet aan hij weende zelf dat hij bang was dat ik hem ging verlaten indien ik het ging laten wegnemen... Ik heb eigenlijk alleen de keuze gemaakt, hij heeft het er nog altijd moeilijk mee.. Maar hij houd van me en heeft me uiteindelijk tot niks verplicht omdat hij weet dat ik het niet zou aankunnen.. Hijzelf zegt ook wel. Zelf dat hij de eerste 2jaren alf het zeer lastig zal hebben met een baby in huis. Onze kindjes z'n ook al 5j en een half en 6j en een half... Liefde overwint alles...
Net het zelste voor, Inmiddels bijna 23weken zwanger.. M'n man en ik hebben het supergoed samen. Hij wou abortus. Ik kon het niet aan hij weende zelf dat hij bang was dat ik hem ging verlaten indien ik het ging laten wegnemen... Ik heb eigenlijk alleen de keuze gemaakt, hij heeft het er nog altijd moeilijk mee.. Maar hij houd van me en heeft me uiteindelijk tot niks verplicht omdat hij weet dat ik het niet zou aankunnen.. Hijzelf zegt ook wel. Zelf dat hij de eerste 2jaren alf het zeer lastig zal hebben met een baby in huis. Onze kindjes z'n ook al 5j en een half en 6j en een half... Liefde overwint alles...
Ik denk dat jij het je man altijd kwalijk zal nemen als je voor hem je kindje weg laat halen. Andersom zal je het je kind nooit kwalijk nemen, dat hij of zij een ongelukje was. In dat opzicht denk ik dat je relatie hoe dan ook gedoemd is te falen als je man niet bijdraait.
Mijn man wil ook absoluut geen derde.. Ik heb gezegd dat hij zich dan maar moet laten steriliseren, want ik ga het niet laten weghalen, mocht het per ongeluk gebeuren.
Hij wil dit niet, dus doen we het extra veilig. Vind ik ook prima, als ik maar nooit zo'n keuze hoef te maken.
Hopelijk draait jouw man bij en beseft hij dat dit een onmenselijke keuze is.
Poeh wat lastig..
Ik zou idd zoals hier al meer wordt gezegt aangeven dat nogal geschrokken bent van zijn reactie. Het is voor ons als buitenstaanders makkelijk om te zeggen dat we dat niet zouden pikken etc, maar (ik hoop) en denk dat dit voor hem ook gewoon een soort schrikreactie is geweest..
Wat er ook uit komt, laat je niet chanteren om zoiets te doen maar probeer er samen over te praten.. geef het wat tijd. Het zet zijn leven net zo goed op zn kop als het jouwe. Dit is iets waar jullie beide niks aan kunnen doen maar jij bent de enige die er iets aan "kan" doen. En dat geeft hem natuurlijk een enorm gevoel van onmacht. Maar probeer gewoon open met elkaar te praten! Hoop dat jullie eruit komen!
Owja, en als hij het zo belangrijk vind, laat hem er lekker een knoop in leggen 
Lieve mama, wat een schrik. Toch ook gefeliciteerd met je zwangerschap, er groeit een klein wondertje.
Hoe gaat het nu met jullie beiden? Hoe stond het met jullie relatie voor dit nieuws? Ik snap dat het wellicht de schrik is geweest. Praat er samen over, eventueel met een deskundige erbij. Neem de tijd om aan het idee te wennen en maak samen jullie afwegingen. Komt vast goed!
Ik zou naar hem toegaan en ook gewoon eerlijk zeggen dat je heel hard geschrokken bent van zijn reactie. Dat je niet verwacht had dat hij zo hevig zou reageren en je het gevoel hebt dat je niks voor hem betekent aangezien hij je ook gewoon zou willen verlaten.
Misschien dat hij dan ook gewoon toegeeft dat hij heel hard geschrokken was & het ook gewoon niet had zien aankomen.
Jullie hebben 2 kindjes samen. Iets om niet zomaar weg te gooien lijkt me.
Probeer in gesprek te gaan wat jullie beide willen en voelen.
Om nu meteen te reageren met: gooi je man eruit, vind ik wat vergaand. Mensen maken fouten & mss was het gewoon een reactie uit angst..
Hopelijk kunnen jullie een goed gesprek aangaan & komen jullie er samen uit!
Hele goeie reactie dit. Echt heel goed.
Als puntje bij paaltje komt zou ik hoe dan ook kiezen voor mijn kind - maar dat is pas als al het andere niet werkt. Wie weet draait je man nog bij. Ik hoop het!
Inderdaad, meteen 'man eruit' is erg makkelijk geroepen.... Je hebt daarin ook een verantwoordelijkheid naar je andere kinderen, die kan je niet 'zomaar' een scheiding door de strot duwen, in ruil voor een broertje of zusje..
TS moeten samen met haar man beslissen wat de beste 'oplossing' is voor alle 4(5) de personen in dit verhaal.
Succes!
Dat hij je zo voor blok zet, zegt enorm veel over hem! Zou meteen van hem walgen. Dreigen met te vertrekken. Ja dag. Ookal zou ik zelf twijfelen om het te houden, gewoon de woorden dat hij eraan denkt te vertrekken als je het wil houden, wat beteken je dan voor hem???
Kiezen voor je kind natuurlijk! Kom op zeg
Als ik zo'n man had is het de deur uit met hem.
Jij hebt dit niet expres gedaan, als jij het wel wil houden moet hij respect voor jou hebben en je keuze.
Wat verdrietig, terwijl het ook een mooi kado zou kunnen zijn.. misschien is je man wat overdonderd door het nieuws en is dit zijn “schrik” reactie? Wellicht een goed idee om het er nog eens rustig samen over te hebben.. Misschien staat hij dan wel meer open voor een derde kindje?
daar is de gat van de deur saluut en de kost.
Als je man om die reden van je weg zou willen dan vind ik dat een erge verdrietige zaak. Het gaat hier om een nieuw leven. hij doet of je vreemd bent gegaan. en hij is toch evengoed "schuldig" aan de zwangerschap? kiezen voor het leven! daar heeft nog nooit iemand spijt van gehad. en je man? als hij een beetje ballen heeft dan draait hij wel bij. en anders is hij jullie niet waard!
nou ja zeg.... dan gaat hij maar weg!! Wat gemeen van hem om dat te zeggen over een baby, een broertje/ zusje van jullie kindjes notabene
Nou zeg.. wat een reactie! Is dat de liefde van je leven? Ik had hem gelijk de deur uit gezet!! Mijn kids staan op 1!
hier ongepland zwanger van een 2ling (bij een van de 2 liep het alsnog mis) maar pfff mn vriend heeft mij geen moment in de steek gelaten of voor de keuze gesteld
Vreselijke situatie. 2 jaar geleden was ik ook zwanger van ons verrassings kindje. We hadden al 4 kids, genoeg voor ons.
Compleet in shock, allebei.
Maar vanaf het moment dat ik de eerste schok te boven was, wist ik het. Dit kindje wilde bij ons zijn. Het moest zo zijn. (Het is nog een raadsel hoe ik zwanger heb kunnen raken)
Mijn man was het daar niet mee eens. Heeft ook gesproken over afbreken, ik wilde het niet. Het was mijn lichaam waar ons kindje ingroeide , ons kindje. Net zoals de andere 4.
Ik heb tegen hem gezegd dat ik het absoluut niet wilde afbreken, en als hij het echt niet zou willen ik er alleen voor zou. Ik heb hem ruimte gegeven, en hij mij. Allebei met onze eigen gevoelens en emoties. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen er samen voor te gaan. En wat zijn we gek op haar. Een kleine kopie van papa.
Ik wil je heel sterkte wensen. Doe alsjeblieft geen dingen waar je niet achter sta, je zal het je zelf anders nooit vergeven. 
Man eruit.
Tenzij jij ook echt dit kindje niet ziet zitten, maar dan zou hij er bij mij misschien alsnog uitvliegen door die hufterige reactie 🙊
Hij was er zelf ook bij toen dit kindje gemaakt werd, geen enkel voorbehoedsmiddel is 100% betrouwbaar, als hij echt geen kinderen weer wil, had hij zelf ook maatregelen moeten nemen.
Ik snap niet dat hij zich niet heeft laten steriliseren. Als hij zo bang is dat je weer zwanger zou raken.
Waarom wordt de verantwoording qua voorbehoedsmiddelen altijd bij de vrouw neergelegd?
Mannen!!! Neem zelf ook je verantwoording.
Wees een vent!
Hij doet net alsof het jouw schuld is.
Hij moet juist naar zichzelf kijken waar hij tekort heeft geschoten!!
Wow, wat een schoft. Ik zou geen seconde na hoeven te denken en voor m'n kindje kiezen!
Ik vind het erg dat je man je zo in deze positie zet en niet SAMEN gaat kijken voor een oplossing.
Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik mijn kind zou weghalen. Ik vind het moord in mijn ogen voor mij zelf. Voor een ander denk ik er niet over maar in mijn geval als ik een gezond kindje weg zo halen omdat het niet gepland was oid daar zou ik echt een trauma van krijgen.
En als mijn man dan ook nog zo een idioot lompe reactie geeft dan zou ik helemaal voor het kindje kiezen.
Je doet het samen ik snap dat hij er niet blij mee is. Jullie doen aan voorbehoedsmiddelen om het te voorkomen. Maargoed het leven loopt soms anders ...praat er over samen
Jeetje wat een heftige situatie... Als je het zelf kunt hendelen zou ik voor de baby kiezen. Iemand anders mag niet voor jou beslissen om een zwangerschap af te breken, dat kan alleen als het jouw keuze is. Als jij voor je man de zwangerschap afbreekt, dan zul je hem dit altijd verwijten. Sterkte 
Wat een rollercoaster zeg. Je hebt al twee prachtige kindjes dus jullie hebben voldoende liefde om er nog eentje bij mee te laten delen hierin. De reactie van je man is heftig maar vooral ook (denk ik) zijn eerste reactie geweest. Soms kunnen mannen en opmerking maken waar je oren van klapperen maar bedoelen ze het niet zo extreem. En ja het zal wat van jullie beide vergen als je een beslissing zoals deze moet maken, dat gaat niet over 1 nacht ijs. Voor jouw gevoel had je er altijd al 3 willen hebben en je man 2, hier zit een verschil en die keuze wordt nu gemaakt, of moet nog gemaakt worden. Wat betreft je leeftijd, ik heb altijd gezegd dat ik 40 toch echt de grens vind, daar ben ik vanaf gestapt, ik ben nu 41 en heb een zoon van 1 en mijn wens om er nog wondertje wordt met de dag groter ondanks mijn leeftijd wil ik er echt nog voor gaan (alleen twijfelt mijn man nog).
Ik wens je (jullie) veel kracht en wijsheid toe met de beslissing die jullie gaan nemen.
Ik zou erop gokken dat hij wel bijtrekt.. Ik neem aan dat hij zielsveel van zijn 2 kids houdt? Maar goed jijzelf moet jou situatie bekijken, kun je het aan met nog een kindje erbij of hebben jullie het nu al enorm zwaar.. Zelf vindt ik het wel een teken dat de relatie wat wankel staat als hij je zo voor het blok zet.. Dus bedenk mocht je nu op zijn wil gehoorzamen en het gaat over een aantal jaar alsnog uit, krijg je dan niet spijt? Heel veel succes hiermee.. En geef jezelf en je man wat tijd, een on geplande zwangerschap.kan even schikken zijn, maar misschien zien jullie het over 2 weken wel zitten.. Je hebt hier niet zo naartoegeleefd als bij de eerste 2..
Dag man, welkom baby!
Of hij trekt nog bij, en anders is hij het niet waard!
Adios meneer, Hallo baby!❤️
Dag man!
Ik zou echt geen moord op m'n geweten willen hebben vanwege een ander persoon.
Geen enkele AC is 100% betrouwbaar. Gezien je gezinssamenstelling kan dit prima de bedoeling geweest zijn, dus zou ook niemand uit gaan leggen dat dit ongewenst is.
Toen ik ongepland zwanger raakte was mijn man ook niet blij, draaide heel snel bij en vind t nu nog altijd vreselijk van zichzelf dat hij zo reageerde. Toen het daarna weer gebeurde ( ja heus, stomme AC) reageerde hij wil gelijk positief. Hopelijk draait je man snel bij.
Wat denk je dat je voor hem waard bent als hij je voor zo’n keuze zet?
Je haalt me de woorden uit de mond!
Iets met respect voor je vrouw. Volgens mij heeft hij ook het genot mogen ervaren en nu er een kindje komt...legt hij jou deze keus op. Het klinkt gemakkelijk, maar ik zou gaan. Het doet me pijn te lezen dat je partner zo met je omgaat.
Doen wat je zelf wilt, maar wat ik een beetje uit je verhaal opmaak is dat jij het wel wilt houden. En waarschijnlijk trekt je man wel bij als de kleine er éénmaal is. En als het meezit over een paar dagen al.
Als hij om die reden het gezin wil verlaten dan kon hij van mij wegwezen. Samen geheim doen onder de lakens en dan zwanger worden per ongeluk of ongepland met AC kan natuurlijk, je hebt je best gedaan om het te voorkomen... Maar je bent er samen bij geweest..... Dus hij moet zn verantwoordelijkheid dragen.....
Dit dus!! Lekker laten gaan, klinkt niet als een vent waar je wat aan hebt.
Sorry maar een man die dat tegen mij zegt kan vertrekken
Iets met eigen verantwoording van de man... als hij geen 3de wilde dan had ie toch echt een knip moeten laten zetten.
Jij hebt je verantwoording al genomen door de spiraal te laten zetten, dus zijn reactie dat je dan maar een abortus moet gaan plegen, vind ik van hem erg egoïstisch.
Het zal meestal wel de schrik wezen, blijf communiceren met elkaar en laat t nieuws bezinken, het is uiteindelijk niet de fout van het kindje in woording, wat 50% ook van hem is, en waar er 2 kunnen eten, kunnen er ook 3 eten.
reacties (79)