Mijn bevallingsverhaal
Ik werd ingeleid op 40w+3. Onze kleine spruit vond het veel te gezellig dus moesten we een handje helpen.
Op donderdag 27 mei was het dus zover. Om 6u30 werden we al verwacht in het ziekenhuis. We namen al afscheid van de bewegende buik en begonnen met goede moed.
Eerst werden er pilletjes gegeven om de verweking optimaal te maken.
Daarna werden er weeënopwekkers geïnjecteerd.
En we zagen vooruitgang. Om 12u was er 3cm opening. Mijn vliezen braken op natuurlijke wijze.
Tegen 16u was er 5 cm opening.
En toen stopte het.
De weeën werden niet intenser (maar deden wel veel pijn).
De opening bleef steken op 5cm...
Om 19u kwam de gynaecologe binnen:
Doordat er geen vooruitgang meer was, werd er geopteerd voor een spoedkeizersnede.
Want ik had al 12u arbeid en mijn lichaam geraakte uitgeput.
Keizersnede was het laatste dat ik wou.
Ik had er enkel maar horror ervaringen over gehoord in mijn omgeving.
Meteen werd ik naar het operatiekwartier gerold.
De emotionele shock was gigantisch. Ik was uitgeput, uitgehongerd (had al 24u niet gegeten) en dan kwam mijn grootste nachtmerrie uit.
Om 19u28 werd onze kleine A. geboren.
Mijn man werd met de kleine naar de verloskamer teruggebracht.
Om 20u30 kwam ik ook toe op de kamer.
Er was ook een geluk bij een ongeluk. De navelstreng hing rond haar nekje.
Dus als het natuurlijk bevallen beter ging, had ze waarschijnlijk tijdens de effectieve bevalling in nood geraakt en kon er veel schade zijn en de impact veel groter zijn.
Dat moet ik ook wel even vermelden dat ze door deze beslissing mogelijk mijn dochter haar leven hebben gered. En allerminst beinvloed.
Vrijdag werd de baxter al uit mijn hand verwijderd. Ik had heel veel pijn, maar werd door al het verplegend personeel als 'normaal' bestempeld.
Want ja, ze hadden mijn buik, spieren en baarmoeder opengesneden en toegenaaid en geniet.
Dus dat kon wel wat pijn doen.
Zaterdag kreeg ik koorts. En werd bestempeld als de veranderingen in mijn hormoonstelsel, de shock van de keizersnede op mijn lichaam...
Zaterdagavond werd ik echt ziek. Ik rilde en had veel koorts en pijn.
Er werd een kuur met antibiotica opgestart en ze vonden boven mijn wonde een uitbreidende blauw/rode plek.
Op zondag gaven ze opnieuw pijnstillers, antibiotica en ontstekingsremmers via een infuus.
Ik wacht nog steeds op de resultaten, maar ze verwachten dat het een infectie was op de wonde van mijn baarmoeder of spieren.
Uiteindelijk mochten we pas dinsdag 1 juni naar huis.
Met dichte opvolging van de infectie en onze kleine spruit.
Het belangrijkste is dat we beide ok zijn.
Maar toch was dit niet de vlotte, natuurlijke bevalling die ik donderdag voor ogen had...
reacties (12)