Was dit het dan?

Sinds vorig weekend voelde ik me glorieus. Niets of niemand kon me raken.
Ik voelde vanalles en mijn lichaam haalde verschillende streken uit. Maar toch voelde ik iets...
De laatste ronde voor het eerste jaar proberen is afgerond. Ik had een goed gevoel...
Maandagmiddag had ik een tuurstreepje op NOD. Ja echt een tuurstreepje, maar ik was duidelijk niet de enige die het zag.
Ik voelde me fantastisch, maar zeker niet overtuigd. Pas als ik een mooie streep zou zien, zou ik het weten.
Dan ben ik zwanger. Eindelijk. Na 12 rondes een mooie streep binnen afleestijd.

En vanmorgen was het zover. Ik heb staan twijfelen en plaste bijna in mijn broek terwijl ik twijfelend de test uithaalde.
Nou, we gaan ervoor, dan weet ik waar ik sta.
En daar stond ie dan. Een licht, maar duidelijk streepje.
Ik kon huilen, ik ben ein-de-lijk zwanger!
Maar ik wou nog niets zeggen tegen manlief. Ik had een hele verrassing in mijn hoofd en zondag zou ideaal zijn om mijn plannetje uit te voeren.

Tot ik een uurtje later, net voor ik naar het werk vertrok en een plasje bloed vond in mijn onderbroek.
Dit kan niet... Dit kan echt niet... Doe me dit niet aan...
Met tranen in de ogen naar het werk. Snel daar even naar het toilet.
Nog steeds bloed...
Een vergadering waar ik me nauwelijks kon concentreren, soms dwaalde er een traantje over mijn wang.
Ze mogen het niet zien, ze mogen het niet weten...

Snel even bellen naar de huisarts.
'Bereid je maar voor, het zou op een miskraam kunnen uitdraaien.'
'Kom morgen langs na het werk, dan zullen we bloed nemen en kijken wat er gebeurt.'
Ja, want ze werkt niet eerder... Dus ik heb geen keuze.

Rond de middag weer naar het toilet. Nog steeds bloed, met kleine stukjes stolsels. Ook de bodem van het toilet vertoonde stolseltjes.
En een uurtje later lichte krampen. Ik ging in een prive kotje staan en belde manlief.
'Schat, ik ben zwanger... Maar het gaat de slechte kant uit...'
Snikkend en bevend kom ik terug op kantoor. Mijn ogen rood gezwollen.
Een enkele collega raapt toch haar moed bij elkaar en vraagt me of alles ok is.
'Nou ja... Ik heb gewoon een zeer slechte dag vandaag...'
Ze wenst me nog veel sterkte en zet zich achter haar computer.

Krampjes komen en gaan, het bloed blijft komen. Geen maandverband vol, maar toch genoeg om me in onzekerheid te laten..
Is dit het dan? Ik hoopte op de grand finale van het eerste jaar, maar nu weet ik het niet meer...
Enkel bang afwachten is wat ik kan doen.
En hopen dat ik mijn tranen de baas kan de rest van de week...

(Ik denk al stilletjes aan jaar 2, ronde 1..., want wat kan ik anders?)

😔😢💔