Daar zit je dan. Op 14 februari in het ziekenhuis omdat blijkt dat je
Aan het bevallen bent en dat met 18 weken en 5 dagen. Je wereld zakt in een klap in elkaar.
Waarom moest het zo zijn. Mijn kleine man die ik nog heb voelen schoppen. Waar ik elke dag voor
Aftelde om je weer te kunnen zien op de 20 weken echo en dan eindelijk je geslacht mocht weten.
Je was zo welkom in ons gezinnetje. Mijn sterke mannetje. De bevalling was een hel hoe kun je bevallen
Van een kindje dat je niet kwijt wil raken een kindje dat je tijdens de weeën nog hebt zien en gehoord via echo etc.
Een kindje wat zelf nog niet klaar was om te sterven. De vragen spoken en denken waarom heeft mijn
Lichaam mij zo in de steek kunnen laten. En al ontsluiting gemaakt. Boosheid, oneerlijkheid en verdriet.
Waarschijnlijk zal ik het antwoord nooit weten. Maar ik weet wel je zit op het mooiste plekje te wachten op ons.
Er was maar één kleine kans dat je buiten de baarmoeder nog even zou verder leven. Maar jij deed dat. Jij
Was zo sterk je hartje klopte nog, net of je nog even gedag wou zeggen. Gestorven op mama's borst dit gaf
Me zo veel troost ik kon nog wat warmte en liefde aan je geven je laatste paar minuten,seconden.
Mijn lieve kindje je was al zo mooi en gaaf. leek zelfs al een beetje op je grote broer. Wij moeten altijd leven
Met jouw'n verlies. Niemand kan jou ooit vervangen. Ik wou dat ik je kon zien opgroeien maar dat mocht niet
Zo zijn. Mijn kleine man je mama denkt aan jou. Voor je het weet zijn wij als gezinnetje weer samen ❤
Ik hou van jou ❤
Mijn voor altijd Klein blijvende lieve zoon dylan 🌟💕
reacties (33)