Mama zijn en iedereen daarrond.

Hoihoi allemaal!
Onze kleine meid wordt bijna 1 jaar, een jaar van vallen en opstaan.
Nu is mijn vraag naar jullie toe ; hoe hebben jullie het eerste jaar ervaren en alles en iedereen daarrond?
Hoe gingen jullie om met eventuele commentaren? Wanneer hebben jullie jullie kindje voor het eerst even 'weggedaan' en hoe voelden jullie zich daarbij?
In het begin kon ik alles nog makkelijker kaderen maar nu ze ouder wordt, worden de commentaren ook persoonlijker en verwachten ze veel meer.
Het begint hier voor spanning tussen mij en mijn vriend te zorgen en dat zou ik liever willen vermijden.
Dus zou ik van jullie wel eens willen horen hoe het eerste jaar bij jullie is geweest.

Liefs,
Ankex

2013 x gelezen, 4

In Overig

reacties (29)


  • Elien_

    Ik heb de reacties hieronder ook gelezen en ten eerste wil ik toch kwijt dat het absoluut niet abnormaal is hoe jij je voelt. Maar het is ook niet abnormaal hoe je schoonmama zich voelt en hoe je man zich voelt. Ikzelf vind het ook erg moeilijk om mijn dochter bij iemand anders 'achter te laten'.

    Wat wij deden de eerste keren is dat mijn schoonmama als de dochter al slapen was naar ons thuis kwam 'babysitten', wat eigenlijk gewoon af en toe een tut terug geven was, en wij dan naar de cinema gingen of eens naar de sauna, eigenlijk nooit meer dan 3 a 4u weg.

    Daarna kwam ze al eens overdag en gingen mijn man en ik samen boodschappen doen wat net iets makkelijker is zonder kindjes als met.

    Langer dan een paar uur is mijn dochter (4) nooit geweest bij mijn schoonmama, ze is ook wel 70 en geeft zelf ook aan dat dit voldoende is voor haar.

    Bij mijn mama is ze wel al eens gaan slapen maar dat gebeurt erg zelden maar het is desondanks hoe moeilijk ik dat zelf vind wel heel fijn te zien hoe mijn dochter ervan geniet.

    Ik merk precies op dat door de samenloop van de omstandigheden er toch enige spanning is tussen jou en je schoonmama en misschien is het eens fijn om heel open een gesprek te hebben (zowel naar haar als je man toe) en proberen uit te leggen dat je oprecht je er nog niet klaar voor voelt maar zeker haar gevoel begrijpt

  • Grumble2.1

    Ik begon met een uurtje stad in en baby bij manlief laten .. daarna uurtje bij mijn moeder .. stapje voor stapje verder tot waar ik t kon handelen .. niemand heeft er wat over te zeggen maar ik dacht op den duur wel het kan ook goed zijn om los te leren laten want dat moet toch ooit starten .. er komen juffen meesters of een oppas etcetc en dan begon ik liever met bekende mensen .. ik heb ook zeker een zet nodig gehad maar was er achteraf blij mee ..

    Ze kon best zonder mij of papa af en toe .. daar worden ze ook weer groot van

  • Raintje

    Ik heb bij de eerste het eerste jaar als prettig ervaren. Natuurlijk waren er pittige momenten, maar dat hoort erbij.

    De eerste keer dat hij ging logeren kwam onverwacht. We waren 1 jaar getrouwd en mijn man had een weekend weg geregeld, voor ons twee. Mijn zoontje was toen nog geen 10 weken oud.

    Ik heb lang getwijfelt maar uiteindelijk toch toegezegd. De eerste uren waren heel moeilijk, maar ik heb wel van het weekend genoten. Achteraf hoorde ik dsr ze met hem naar familie zijn geweest. Dat vond ik niet fijn. Vooral niet toen bleek dat ze hem niet goed in de maxicosi hadden. Toen meost ik wel even slikken en op mijn tong bijten. Ozne zoon sliep bij ons opd 3 kamer, gevraagd dit ook te doen, achteraf had ze hem apart gelegd en was het goed gegaan. We hebben dit thuis toen ook gedaan en zoonlief sliep beter dan ooit (en hij sliep al zo goed)

    Verder was ook mijn schoonmoeder eentje die meteen riep dat ze geen oppas oma wordt. Allemaal prima natuurlijk. Maar daardoor werd ik jn het begin wel terughoudender met vragen of ze even op kon passen.

    Mijn zoontje ging met 5 maand naar de kdv en daarna hebben andere ook vaker opgepast. Vaak zodat wij even uiteten konden of een ziekenhuis afspraak hadden ofzo. Daar verder nooit problemen am ondervonden.

    Het is lastig, o dat je er niet bij bent. Bij mij had het met controle verlies te maken. Hierin was loslaten mijn sleutelwoord. Ik heb dus wel ee. Zetje nodig gehad, en er ook om gehuild. Maar het was achteraf toch goed. Ik heb trouwens wel altijd de voorkeur dat mijn ouders oppassen. Geen idee waarom. Wat mij wel hielp in die stap was stil staan bij het feit dat beide al kinderen hebben grootgebracht. En dat alles wel goed zou komen, ookal gaat het anders als thuis.

  • Ankeetjee

    Hier net hetzelfde met dat ze er eerst zo tegen was en nu zou ik ze zo moeten afgeven. En omdat ik nu omdat ik zei nu liever niet ik meteen een antwoord kreeg van je bent vergeten wat ik voor jou heb gedaan, je moet op mij in de toekomst niet meer rekenen.. Als ik zelf kan thuisblijven dan blijf ik zelf thuis, ik verwacht ook van geen van de grootouders om vanzelfsprekend verlof te nemen om op mijn ziek kind te passen bv..

    Ik zal dat zetje zeker ook nodig hebben 🙈 daarom dat ik aan m'n vriend ook heb voorgesteld om dit te doen als we beide thuis zijn. Dat ik zowiezo als ik me er echt niet goed bij voel naar haar kan, misschien dat dat me dan meer gerust steld. Ik denk eerlijk gezegd ook als ik ze zo voor de eerste keer eens 'wegdoe' ik het er ook makkelijker mee zou hebben mocht het naar mijn vader zijn.. Maar dan weet ik dat ik mijn schoonmoeder helemaal tegen mij heb dus ik wil dit dan ook echt enkel doen als ik mij er klaar voor voel om ze even achter te laten.

  • Raintje

    Het is en blijft een kwestie van wennen. En het is zeker niet makkelijk, vooral die eerste keren niet.

    Ik persoonlijk zou proberen je niets aan te trekken van het gevoel van je schoonmoeder in deze. Als jij je wel klaar voelt je kindje naar je papa te doen, maar niet naar haar, dan is dat zo.

    Haar reactie is niet fair richting jou. Ookal heeft ze misschien veel gedaan, kan ze je niets afdwingen. En dan is het vrij laag km te zeggen dat je in de toekomst niet meer bij haar terecht kan. Daar heeft ze uiteindelijk alleen haarzelf mee.

    Het is ook fijn om, als. Het moment daar is, iemand dan bij je te hebben die je kan steunen. En eventueel kan motiveren toch door ze zetten, ondanks de 'drang' naar je kindje te willen.. Want die drang was er bij mij zeker.. Het was echt tanden opelkaar en doorbijten. Maar echt, het was ergens (achteraf) ook een eye opener

  • dennenboom

    Het eerste jaar vond/vind ik het uiterste van mijzelf vragen, maar ook het mooiste jaar ooit ❤️. Commentaar van bekenden niet echt gehad, wat goed bedoelde (ouderwetse) adviezen wel, en mijn schoonmoeder die continue zegt dat baby wel wat koffie/drank/zonder autostoel mag 😂. Mbt baby weg brengen, gewoon niet doen als dat niet goed voelt hoor! Oma moet maar gewoon even wachten. Hier gaat ze vanaf nu ongeveer heel soms met oma eventjes op stap (max 30 min en in de draagzak). Maar echt daar alleen achterlaten of laten logeren doe ik pas als zij aangeeft dat te willen. Mijn moeder begrijpt dat helemaal (omdat ze dat met ons ook zo heeft gedaan), maar schoonmoeder vroeg de eerste week al wanneer baby langs kwam 😅. We hebben er een tijdje omheen gedraait maar dat werd voor iedereen onduidelijker, dus gewoon gezegd: ze komt waneer zij wilt komen, en dat kan over een jaar zijn of dat kan nog 10 jaar duren. Ik merk dat zij het wel heel fijn vind om ervaringen mee te doen, dus ik zorg wel dat ik haar wat vaker uitnodig om bijvoorbeeld langs de koeien of eenden te gaan.

  • Ankeetjee

    Jhaa we proberen haar en de andere oma's en opa's ook zoveel mogelijk overal bij te betrekken maar uiteindelijk zijn wij ook nog een gezin en doen wij ook nog graag dingen onder ons. Als we in de buurt gaan wandelen onder ons 3 springen we nadien toch even binnen.

    Ze heeft zelf al aangegeven dat ze op dat vlak egoïstisch is en mijn dochter voor haar alleen wilt. Net zoals ik nu heb aangegeven dat die tijd zal komen, als ik mij er goed bij voel.. Meer kan ik niet doen dan mijn grenzen aan te geven..

  • dennenboom

    En daar heeft oma het maar gewoon mee te doen toch. Waarom wilt zij dan perse baby helemaal alleen hebben? Enig idee waarom dat zo belangrijk voor haar is? En als jij een boek gaat lezen aan de andere kant van de kamer? Of even naar boven/tuin? Dat laatste (bijvoorbeeld even snel douchen) doe ik ook pas sinds 1 jaar ongeveer hoor, en nu kom ik ook nog gewoon naar beneden zodra dreumes me roept. Waarom zou je baby bij oma laten als daar verder geen reden voor is 🤷‍♀️, lekker op jullie tempo!

  • Myrtheflower

    Het eerste jaar was toch, achteraf, wel een ontdekkingsreis. Ik deed dingen toen echt anders dan nu in het eerste jaar van mijn derde kindje. Mijn eerste baby sliep tot 11 mnden bij ons in de co-sleeper, ging eigenlijk altijd mee en hadden daar geen oppas voor nodig, voor mijn doen lang borstvoeding gegeven, weinig uren gewerkt, uren in de draagzak.

    Verschil nu met derde kindje is dat ik hem niet meer overal mee naar toe zeul, ik heb gewoon oppas voor de andere kinderen en daardoor kan hij ook thuis blijven. Ook ben ik door omstandigheden eerder gestopt met de fles, leg ik hem makkelijker weg ipv hele dagen draagzak, gaat hij niet pas met 11 maanden voor het eerst naar het kdv zoals de eerste, maar al 10 weken na zijn geboorte en slaapt hij al vanaf 3 weken oud in zn eigen kamertje ;).

    Maarr, bij alle gemaakte keuzes voel ik me goed, en sta ik er zelf achter.

  • ALK93

    Mijn kindje is pas 4,5 maand maar ze is een huilbaby. Ik krijg dus van iedereen en z'n schoonmoeder commentaar. Vaak zijn het wel mensen die willen helpen, maar niet doorhebben dat hun advies gewoon nergens op slaat haha.

    De mooiste vond ik toen ik voor het eerst bij de HAP was. Mijn kindje had al 8 uur lang niet gestopt met krijsen, ik zat er helemaal doorheen en zij kreeg licht koorts. Ik liep rondjes met haar op de arm om haar een beetje rustig te houden. Een oudere mevrouw zei toen "je kunt haar wel even een fles geven, dan wordt ze vast rustig. Ze zal wel honger hebben".

    Goh. Ik maar telkens gietertjes water erover heen pleuren ik kan er nu wel om lachen maar ik was echt des duivels toen. En nog een andere man erachter aan "kun je haar niet wat stiller laten doen". Jah joh, dat had ik nog niet bedacht. Ga ik meteen regelen.

    Ene oor in, andere uit nu. Mijn dochter gaat trouwens helemaal nergens heen om te logeren totdat het huilen over is, en tot ik me 100% goed voel bij het idee dat ze ergens anders slaapt. Oma wil haar wel al graag, maar gelukkig pusht ze niet en respecteert ze onze keuze hierin. Denk ook dat ze na 1 nachtje wel genezen is van het 'lekker bij oma slapen' idee haha.

  • annx

    Mijn zoon is 3 maanden lang elke nacht 10 keer wakker en vannacht heeft hij bij oma geslapen. Wij waren het ook echt nodig. Maar het gebeurd niet heel vaak.

  • MNAZ

    Ik begrijp oma ook wel...wat kan er nou in een middagje gebeuren?Voor haar is het natuurlijk ook leuk om even haar kleinkind bij zich te hebben.Tenzij het een nalatige type is die niet goed voor je kind zou zorgen.

  • Ankeetjee

    Ja tuurlijk ik begrijp haar daar ook wel in. Op een namiddag of paar uurtjes kan er indd niet veel gebeuren.. Op dit moment voel ik me er ook niet klaar voor.. En dat heb ik nu ook duidelijk gezegd dat die tijd wel komt maar dat ik mij daar ook goed bij wil voelen 😊

  • Lia174

    Mijn dochter is bijna 1 en ze is nooit langer dan 3/4 uurtjes weg geweest zonder mijn man of ik. Dit is niet eens bewust zo gegaan maar meer omdat we verschillende tijden werken en een van ons altijd thuis is. Mijn schoonmoeder geeft altijd aan te willen oppassen maar wanneer we het haar vragen kan ze niet mijn man gaat daar wel vaak heen samen met onze dochter maar hij laat haar daar niet achter. Mijn kant van de familie bestaat uit alleen mannen en die passen niet zo snel op ook al geven ze aan dat ze dat wel zouden doen wanneer het nodig is. Ik merk aan mezelf dat ik het moeilijk vind om mijn dochter ergens te brengen en niet zo zeer voor haar maar wil niemand tot last zijn. Het eerste jaar heb ik echt als zwaar ervaren omdat er weinig hulp is en echt alles zelf uit moest vinden gelukkig is mijn man vaak thuis en is hij niet zo paniekerig als dat ik ben

  • Charliecharlie

    Wat hoor je precies aan commentaar?

    Ik heb niet echt heel veel gehoord wat dat betreft. Veel niet verkeerd bedoelde, meer onzekere “oh jee is dat wel normaal, en doet hij dit zo, mijn kinderen deden het zo” opmerkingen van m’n schoonmoeder. Eigenlijk maar één (vind ik) vervelende opmerking van een Hema-Cassiere, toen ik mijn toen 10 weken oude, hard huilende zoon die in een sprongetje zat, uit de wagen haalde om te troosten terwijl ik in de rij stond. “Moet je niet doen hoor, dan verwen je hem. Gewoon laten liggen. Oh trouwens, heeft hij een speen? Nee? Mijn kinderen wel hoor! Hartstikke fijn!”

    Goed bedoeld natuurlijk maar ik zat er op dat moment nogal doorheen, bovendien was m’n kind een fles (en speen) weigeraar en zaten we daar op dat moment enorm mee te tobben. Was te onzeker om me er niks van aan te trekken of een kort antwoord terug te geven.

  • Aapjeguppie

    Het eerste jaar vond ik soms best pittig, ook nu hij ruim twee is. Vanaf het moment dat ik ben gaan werken is hij naar de opvang gegaan en in het begin was dat echt lastig. Daarnaast zouden mijn ouders graag af en toe eens willen oppassen maar mijn zoon heeft een karakter waarbij dit soms gewoon niet mogelijk is en af en toe gaat het prima maar juist vanwege de onvoorspelbaarheid van het karakter zullen mijn man en ik niet zomaar iets plannen. Hopelijk gaat dat straks iets beter als de tweede er is maar ik betwijfel het. Mijn schoonmoeder heeft juist aangegeven niet te willen oppassen en eerlijk gezegd ben ik daar wel blij om, voel mij toch minder prettig om mijn zoon bij haar achter te laten.

    Verder zou ik jou aanraden om vooral met je partner te blijven praten. Je kunt ook een keer afspreken om iets met z'n tweeën te doen en je kleine meid naar zijn moeder te brengen maar dan voor 1 of 2 uurtjes. Dit geeft jou rust want je weet hoe laat je er terug bent en je schoonmoeder mag oppassen. En ja het is echt leren los laten maar er staat geen tijd of leeftijd op vanaf wanneer, het belangrijkst is dat jij je er ook goed bij kunt voelen.

  • Nog-even!

    Het klinkt alsof je nogal onzeker bent....

  • Vlindermoeder

    Ik vond de babytijd best pittig. Dan met name het weinige slapen dat onze dochter overdag deed en de fase van verlatingsangst.

    Onze dochter is al best vlot een keer gaan logeren. Ik ben van mening dat opvoeden ook (leren) loslaten is én ik vind het belangrijk dat mijn man en ik ook nog gewoon echtgenoten zijn en niet alleen maar papa en mama. Mijn ouders stuurden veel foto's en berichtjes gedurende de dag en mijn man en ik zijn lekker gaan vissen.

    Van commentaar trek ik mij weinig aan. Mijn moeder vindt mij wel eens streng. Prima, maar mijn keuze. Mijn ouders vergeten dat wij vroeger ook niet alles mochten ;)

  • Y1607

    Helemaal met je eens. Vele vergeten idd dat opvoeden ook loslaten is. Mijn moeder zegt altijd een kind is geen bezit,die heb je te leen😄

  • Ankeetjee

    Opvoeden is inderdaad ook leren loslaten. Ik weet ook wel dat dat voor mijn vriend en ik als partners inderdaad nog eens deugd gaat doen om niet altijd als mama en papa weg te gaan maar ook eens als koppel. We hebben ze al eens naar de crèche gedaan en beide verlof genomen en naar de sauna geweest.. Resultaat dat ik meer bezig was met wanneer we ze terug konden gaan halen dan dat ik met mijn vriend bezig was. Iedere ouder is daar anders in en doet waar hij zich goed bij voelt..

  • Mykha

    Je kind even wegdoen? Bedoel je dan naar een oppas brengen of huilend in bed laten liggen als je het even niet meer trekt? Mijn zoontje had met 9 maanden voor het eerst oppas, eerder was het nooit nodig want ik ben thuisblijfmoeder en vanwege Corona waren we wat huiveriger. Nu is hij elke week met oma, vindt hij fantastisch! Commentaar krijgt iedereen denk ik wel... ik vond dat in het begin heel moeilijk, maar heb geleerd zelfverzekerder te zijn in wat ik belangrijk vind voor ons gezin. Wat voor commentaar krijg je? Hier van je afschrijven en even wat bemoedigingen krijgen van andere moeders kan helpen!😅♥️

  • Ankeetjee

    Mijn schoonmoeder vraagt vanaf de geboorte al om ze alleen te hebben. Wat ik in het begin veel te vroeg vond. Nu dat ze bijna een jaar is weet ik dat ik ze wel eens kan brengen zodat ik met men vriend me time kunnen hebben maar voel mij daar nog niet goed bij. Meteen kreeg ik antwoord dat ik vergeten ben wat zij voor ons gedaan heeft en dat ik verder op haar niet meer moest rekenen. Ik heb tegen haar gezegd dat ik daar nog niet klaar voor ben en dat dat in de toekomst wel zal komen en dat ze daar respect voor moet hebben. Ze zei dat het van haar kant puur egoïsme is omdat zij haar voor haar alleen wilt. Ik probeer hun zoveel mogelijk overal bij te betrekken.. Gaan we wandelen vraag ik ze regelmatig mee, doen we een uitstap gaan ze 9/10 ook mee..

  • M1518

    Wie zijn ze en wat voor commentaar krijgen jullie dan?

    Uiteindelijk moeten jullie doen wat jullie willen en op 1 lijn staan samen. Dat is het belangrijkste. Wat wil jij? Je komt wat onzeker over, maar wat zegt jouw gevoel? Praat erover met jouw partner om samen te bepalen wat jullie willen.

    Bedoel jij naar kinderopvang brengen of oppas inschakelen zodat jullie quality time hebben samen?

  • Ankeetjee

    Commentaren zoals dat ik teveel met mijn dochter bezig ben, dat mijn huishouden er onder lijdt. Maar dat zeggen ze dan in de hoop dat ik dan zou zeggen kom ze dan halen dan kan ik kuisen. Ik ben een beetje van mening, ik ga mijn dochter niet weg doen als dat niet nodig is.. En mijn huishouden, het is hier altijd proper, maar de ene dag al iets meer rommel dan de andere.

    Mijn schoonmoeder wou ze een dag of halve dag bijhouden omdat zij ze voor haar alleen wilt. En momenteel heb ik daar nog geen goed gevoel bij.. Krijg ik meteen te horen dat ik ben vergeten wat zij voor ons gedaan heeft en dat ik op haar in de toekomst niet moet rekenen ( wat ik zowiezo niet doe). Haar reactie kwetste me wel.

    Mijn vriend heeft zoiets van wat is nu een halve dag maar verstaat wel dat ik er nog niet klaar voor ben..

  • M1518

    Trek je er niet te veel van aan; huishouden is niet heilig en zeker niet het allerbelangrijkste. Ik zou zeggen lief aangeboden dat ze willen helpen, maar jouw schoonmoeder probeert je volgens mij gewoon emotioneel te chanteren in de hoop dat jij jouw dochter naar haar brengt. Sommige (schoon)ouders vergeten voor het gemak dat zij zich moeten neerleggen bij de keuze die hun (schoon)kinderen maken. Ik zou eens een eerlijk en open gesprek aangaan met jouw schoonmoeder...dat deze beslissing losstaat van wat zij allemaal voor jullie heeft gedaan. Dat je dat zeker waardeert, maar dat jij voor nu niet van plan bent om jouw kind hele dagdelen of dagen weg te brengen. En dat zal zij moeten accepteren. Jouw vriend staat waarschijnlijk tussen twee vuren, maar bespreek duidelijk wat jij hierbij voelt. Het voelt blijkbaar (nog) niet goed om haar weg te brengen.