De eerste 8 weken, in het kort.

Zo heej, volgens mij word het wel eens tijd voor een update hierzo. Er is zo ongelooflijk veel gebeurd de afgelopen weken, dat ik nauwelijks tijd heb gehad om er over na te denken. En dat is nou precies het fijne van een blog schrijven, je zet dan zelf alles ook even op een rijtje...

D en S hebben na hun geboorte op 30 weken zwangerschap 3 dagen op de intensive care van het LUMC gelegen, na 3 dagen waren ze stabiel en mochten ze naar de afdeling Neonatologie van het JKZ in Den Haag. Op die afdeling hebben ze 6 weken (!!!) gelegen. En dat ging met ups en downs. Sowieso was ik er twee keer per dag. Iedere ochtend ging ik ernaartoe om een van de twee in bad te doen en daarna om ze beiden te voeden en/of te buidelen. In de middag ging ik naar huis en 's avonds samen met mijn mannetje weer naar het ziekenhuis, lekker met ze buidelen, vasthouden, tegen ze praten, knuffelen en ga zo maar door. In het ziekenhuis gingen ze met grote stappen vooruit. Eerst lagen ze in de couveuse, toen in een warmte bedje en een gewoon bedje. De magische grens van 2000 gram, een hele voeding zelf drinken uit de borst, ze zelf in bad mogen doen. En de laatste grote stap was dat ze van de monitoren af mochten, wat was dat heerlijk! Het enige wat ze toen nog hadden was een sonde in hun neusje. Het was nog te zwaar voor ze om alle voedingen zelf te drinken. Uiteindelijk mochten ze naar huis, met de sondevoeding. Leon en ik hebben in het ziekenhuis geleerd om sondevoeding te geven en we kregen er uitgebreide begeleiding bij.

Thuis hebben we nog 4 dagen kraamhulp gehad, wat was dat fijn!!! Zij heeft ons op weg geholpen met alle praktische dingen. Thuis vond ik het best pittig, zeker de nachtvoedingen. Omdat ze zo jong waren huilden ze nog niet als ze honger hadden. Dus iedere 3 uur kregen ze hun voeding, per sonde, borst of fles, ook 's nachts.

Pfff en dat met twee kids is best heftig. Je bent dan bijna een uur bezig, slaapt 2 uur en je begint weer opnieuw. Ondertussen zijn ze nu al 3 weken thuis, Leon en ik worden steeds handiger en het gaat allemaal steeds vloeiender. Maar dan nog vind ik een tweeling best zwaar. Ik ben zo druk bezig met de verzorging en de voedingen dat ik het gevoel heb dat het genieten en het knuffelen er een beetje bij inschiet. Aan de andere kant zegt mijn verstand dat dat wel meevalt en dat ze ieder echt wel genoeg liefde en aandacht krijgen, maar mijn hart zegt wat anders.

Ze zijn nu nog steeds erg jong, ik zou nu pas 38 weken zwanger zijn. Met als gevolg dat ze nog de hele dag slapen en alleen bij de voedingen wakker zijn (oh en de sondes zijn er ondertussen trouwens uit). Ze genieten er van als ze tegen me aan liggen, dat merk ik wel, maar verder maken ze nog geen contact. Ik weet dat het bij voldragen babies ook zo is de eerste weken, maar mijn ukkies zijn nu al 8 weken en ze lopen waarschijnlijk met alles ongeveer 10 weken achter. Aan de ene kant wil ik alleen maar genieten van ze nu ze zo klein zijn en aan de andere kant kan ik niet wachten tot ze wat ouder zijn. Niet 5 jaar ofzo, maar de uitgerekende datum van 21 juli vind ik al een hele mijlpaal, vanaf dat moment kan ik dingen verwachten die alle nieuwe mama's meemaken. Het eerste lachje bijvoorbeeld, dat lijkt me heerlijk!

Vooropgesteld, ik ben onwijs blij met mijn schatjes, ik ben heel dankbaar dat ze allebei gezond zijn, ik ben heel blij met de medische wereld die ervoor gezorgd heeft dat ze nu gezond en wel in hun kamertje in hun wiegjes liggen.

Maar..... het liefst had ik ze gewoon voldragen, zwangerschapsverlof gehad, ze na de bevalling direct mee naar huis genomen, een echte kraamtijd gehad en met mijn gezinnetje op een roze wolk gezeten.

Het is nu eenmaal gelopen zoals het gelopen is, maar als ik dit vooraf allemaal had geweten, dan was ik vanaf week 26, toen het zwaar begon te worden, thuis gebleven, had ik me ziek gemeld en mijzelf de rust gegeven waar ik behoefte aan had. Dat is ook het advies wat ik alle aanstaande moeders wil geven, je werk is niet zo belangrijk, als het te zwaar wordt, meld je dan gewoon ziek. Jij en je baby zijn het aller, aller, allerbelangrijkste.

Voor mij geldt nu dat ik lekker op de bank zit, mijn zoon en dochter heerlijk boven in hun wiegjes liggen te slapen en dat ik zo naar boven ga om ze wakker te maken voor hun laatste voeding van vandaag. Over 2 weken is mijn uitgerekende datum en daar kijk ik stiekempjes naar uit. Ondertussen geniet ik van ze, gewoon zoals ze nu zijn.