De bevalling!

Zaterdag 8 mei, ik ben 29 weken en 3 dagen zwanger. Leon, R en M zijn bezig het puin van de badkamer uit de tuin weg te brengen. Ik ben bezig met het opruimen van de huiskamer en ik merk dat ik minder energie heb, sneller dan normaal harde buiken krijg en dat mijn rug pijn doet. Als de mannen klaar zijn en ik hebt huis voor mezelf alleen heb ga ik lekker op de bank liggen. De buik en rugpijn blijft aanhouden, niet extreem, maar wel opvallend, zijn dit nou oefenweeën??

De volgende dag, zondagochtend besluit ik toch even te bellen met het ziekenhuis. Zij geven aan dat ik langs mag komen, maar dat de kans erg groot is dat ik me te druk heb gemaakt en dat dit het gevolg ervan is. Dat kan best kloppen, want de week ervoor was erg druk.

Ik besluit niet te gaan aangezien ik op maandagochtend toch een afspraak in het ziekenhuis hebt voor een controle.

Maandagochtend, ik zit te wachten in de wachtkamer. Leon is er niet bij, hij heeft een tandartsafspraak die uitloopt en hij gaat het niet redden om op tijd in het ziekenhuis te zijn. Dit vind ik geen probleem, ik voel me prima, waarschijnlijk sta ik toch binnen een paar minuten weer buiten. Maar niet dus, ik vertel de arts over het weekend en zij besluit even een echo te maken. Bij de echo ziet ze dat de kids het goed doen, maar dat er iets mis is met mijn baarmoedermond. Ze controleert het en ja hoor, het waren geen oefenweeën, het waren echte. Ik blijk al een centimeter ontsluiting te hebben. Dan gaat het opeens snel. Ik mag niet naar huis, ik moet even plassen in een potje om te controleren of ik geen blaasontsteking heb. Daarna moet ik me gaan melden op de afdeling gynaecologie, ik word opgenomen. Ik bel Leon en die komt er uiteraard direct aan

Aangekomen op mijn kamer in het Rode Kruis is Leon er al snel bij. We worden verhuisd naar een verloskamer en daar ga ik aan het CTG om de baby’s in de gaten te houden. Daarbij krijg ik een kuur met weeënremmers en een prik om de longen van de baby’s te rijpen. De rest van de dag is een beetje vaag, Ik ga weer terug naar mijn kamer en bel mijn ouders, zij komen ’s avonds op visite en Leon is er de hele dag en avond bij. ’s Avonds gaat hij naar huis en blijf ik alleen in het ziekenhuis. Ik voel me eenzaam, maar de verpleging is erg aardig en ik krijg een kamergenootje.

Om 3 uur ’s nachts merk ik dat de rugpijn weer terugkomt, en wel in golven. Dat kan natuurlijk niet goed zijn, dus bel ik de verpleging. Na mijn uitleg staat er binnen 10 minuten een arts bij mijn bed en die verteld dat ze me diezelfde nacht nog met een ambulance naar het LUMC gaan brengen. Mocht de bevalling toch doorzetten dan hebben zij de beste specialisten voor de baby’s, ik ben tenslotte nog maar 29 weken zwanger.

Na 2 uur zenuwen en wachten op de ambulance wordt er besloten dat ik toch nog even mag blijven in dit ziekenhuis. Hier ben ik erg blij mee, want verhuizen naar het LUMC betekent voor mij dat ik toegeef aan het feit dat ze geboren gaan worden…. En dat wil ik niet!

De volgende ochtend, dinsdag, zijn de weeën weer weg en ik voel me prima. Ik ga er vanuit dat het vals alarm was of dat de weeënremmers gewerkt hebben en dat ik over een paar dagen naar huis mag. Tsja, niet dus, om drie uur ’s middags komt de arts vertellen dat ze het risico toch niet nemen en dat ze een ambulance hebben gebeld om me naar het LUMC te brengen. Ik bel Leon en die rijdt gelijk naar het LUMC. Uiteindelijk komen we daar bijna gelijk aan. Hij met de auto, ik met de ambulance.

Ik baal als een stekker, ik wil niet in het LUMC zijn!!! Ik wil naar huis, mijn zwangerschap voldragen, genieten van mijn vakantie, kinderkleertjes wassen en pas over 7/8 weken bevallen. Daarbij lag ik in het vorige ziekenhuis op een mooi grote en lichte kamer met uitzicht op een park, met een gezellige kamergenote en dichtbij vrienden en familie die allemaal even langs willen komen.

In dit ziekenhuis zijn de kamers klein en donker, ik kijk uit op groot grijs gebouw, de rookwalmen vanuit de schoorstenen komen langs mijn raam omhoog, het regent buiten, ik ben in Leiden i.p.v. in Den Haag en ik lig alleen op een kamer. Wat voel ik me ongelooflijk klote! Ik heb ook heel wat afgehuild bij mijn mannetje die middag.

De dag erna (woensdag) verloopt rustig, 2 vriendinnetjes komen die middag langs en ik ben aardig afgeleid. Ook krijg ik nog een echo en daar nemen ze de tijd voor. Ik zie dat mijn babyboy in mijn buik lekker zijn duim in zijn mond stopt en ligt te trappelen met zijn voetjes. Dit is zo lief dat ik volledig in tranen ben. ’s Avonds zie ik onwijs op tegen de nacht, ik begin weer te piekeren, maar gelukkig krijg ik van de verpleging een slaappil. Hierdoor val ik nog redelijk snel in slaap.

Om 3 uur ’s nachts word ik wéér wakker door de rugpijn, dit zet door tot 6 uur en ik besluit aan de bel te trekken. De arts wordt erbij geroepen en ik word getoucheerd. Het blijkt dat ik op dat moment al 3 cm ontsluiting heb. “Het is zover, je gaat vandaag bevallen” zegt de arts…

Jeetje… Nou ja, ok dan, als ze er echt uit willen dan moet het maar. Ik bel Leon en hij komt naar het ziekenhuis toe.

We worden verplaatst naar de verloskamer. Er wordt geen arts bij geroepen, eerst moeten de weeën doorzetten en regelmatiger worden. Ze komen tussen de 6 en de 20 minuten en ze duren niet langer dan 25 seconden. De pijn valt erg mee, zeker als ik kan lopen zijn ze zonder veel moeite op te vangen. Ik lig echter wel aan de CTG om de hartslag van de baby’s in de gaten te houden en dat ligt niet echt gemakkelijk. Als ik om een uur of 12 nog steeds geen vooruitgang heb mag de CTG eraf en kan ik vrij rondlopen. Dat is een verademing. Ik verveel me en ben zenuwachtig, Leon heeft hetzelfde, we hebben het gevoel dat het niet door gaat zetten en ik ben bang dat ze over een paar uur komen en vertellen dat ik weer terug mag naar mijn kamer en dat we af gaan wachten tot morgen.

Uiteindelijk komt om half 4 ‘s middags de arts en die vertelt dat ik wel een beetje rond mag gaan lopen om de weeën verder op te wekken, het is nu toch te laat om het nog uit te stellen, mijn baarmoedermond is te ver verstreken (= dun) en 3 cm is te veel om de boel te remmen.

Samen met Leon ga ik dus de afdeling over lopen. Stapje voor stapje, bijna een half uur lang. Terug op de kamer barsten de weeën los. Iedere 2 minuten komt er weer een wee. En ik kan vertellen… ze doen pijn!!! Bij iedere wee moet ik gaan staan en Leon oefent druk uit op mijn onderrug. Na 20 minuten weeën opvangen komt de arts weer en die voelt dat ik 5 á 6 cm ontsluiting heb. Het gaat opeens hard! Het gaat zo nog een uur door en ik ben volledig van de wereld, ik lijk wel stoned! Na dat uur krijg ik een huilbui, ik wil niet meer, ik vind dit niet leuk! Voor de arts is dit een teken om weer te voelen. En ja hoor, ik heb 10 cm ontsluiting!!

Ik moet op bed blijven liggen, het CTG wordt weer aangesloten, de spullen worden klaargezet en de jassen worden aangetrokken. Alles gaat snel en het is druk om me heen, ik weet ook niet wat er allemaal gebeurd. Er wordt een infuus aangebracht, en dan worden mijn vliezen gebroken, dit voelt prettig aan. Op een moment zegt de arts dat ik mag persen. Ik raak in paniek en zeg dat ik het niet meer tegen kan houden. Ik mag ook gaan persen zegt ze, maar dat dringt niet tot me door. Het gevoel in mijn lichaam veranderd en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Dan weet de arts me te kalmeren en vertelt wat ik moet doen. Ok, dat kan ik wel, denk ik. Persen is zwaar, maar het voelt goed aan, dit is wat mijn lichaam wil en dit is wat het kan! Na ongeveer 4 of 5 persweeën voel ik mijn babyboy naar buiten komen. Het voelt prettig en warm en voordat ik het weet ligt hij op mijn buik. Hij is donkerrood en klein. Hij wordt direct opgepakt door de arts en meegenomen naar de kinderartsen die in de kamer ernaast staan te wachten. Mijn weeën stoppen direct. Wat een opluchting, ik kan even op adem komen. Na een paar minuten geeft de arts aan dat de weeën weer opgewekt gaan worden zodat zijn zusje ook kan komen. Ik zeg tegen haar dat dat goed is, ik ben op adem en ik weet nu wat ik moet doen. Dit kan ik. Zo gezegd zo gedaan, de weeën komen weer en ik mag weer gaan persen. Mijn babygirl ligt in stuit en om die reden laten ze haar vliezen heel, des te groter is de kans dat ze netjes naar buiten komt. Ik voel haar naar buiten komen en ik moet stoppen met persen zodat ze de vliezen rustig kunnen breken. Ja, No way!!!!!! Je kan niet halverwege een perswee stoppen met persen, dat is fysiek gewoon niet mogelijk!! Ik pers dus door en mijn babygirl komt met de vliezen intact naar buiten. En dan gebeurt het, de vliezen knappen en de arts is zeik- en zeiknat!!! Van haar kin tot en met haar tenen. Het eerste wat ik zeg als ik weer op adem ben is…. Sorry!

Ook mijn babygirl wordt op mijn buik neergelegd, mijn babyboy huilde heel hard, zij huilt wel maar zachter, ik mag haar een kus geven en dan gaat ook zij naar de kamer ernaast.

Ik lig en ik doe helemaal niets meer De arts drukt op mijn buik en op die manier komt de nageboorte. Ik lig alleen maar, te genieten van de rust en kalmte om me heen. Ondertussen word ik gehecht, een paar hechtingen maar, en gelukkig met verdoving, dus ik voel er niets van. Na een paar minuten begint mijn lichaam te trillen en ik begin te klappertanden. Wat een ontlading!

De verpleegster is erg lief en geeft aan dat ze ons even met rust laten zodat we even bij kunnen komen. Ondertussen haalt ze wat te eten en drinken voor ons, aangevuld met beschuit met blauw en roze muisjes. Ik geniet van de rust en eet langzaam een paar happen van mijn brood, Leon belt onze familie om ze op de hoogte te brengen. Onze beste vrienden krijgen een smsje. De rest komt later wel….

Na een uurtje mag ik gaan douchen, zittend op een kruk en heel erg langzaam spoel ik alle viezigheid van me af. Leon staat ernaast om te zorgen dat ik overeind blijf. Mijn lichaam heeft alles gegeven en is niet zo heel erg stabiel, maar wat voel ik me goed!!

Na het douchen droogt Leon me af en ik trek een schone pyjama aan. Op de gang wacht een schoon bed op me, daar kruip ik heel voorzichtig in en dan is het zover, we mogen naar de afdeling Neonatologie, daar liggen onze babies in de couveuse.

Het is gek, maar van dat eerste bezoek aan de babies kan ik me niet heel erg veel herinneren, ik weet dat ze klein zijn en dat ze allebei donkerrood van kleur zijn, verder…????

Na een kwartiertje word ik terug gereden, met bed en al, naar mijn kamer. Of eigenlijk een nieuwe kamer. Want mijn kamergenootje is nog niet bevallen en dan zetten ze je liever niet op één kamer. In mijn nieuwe kamer ruimt Leon al mijn spulletjes in de kast, we knuffelen even en dan gaat hij naar huis. Ik ben doodmoe en val al snel in slaap. Het is dan ongeveer 12 uur ’s nachts.

Om een uur of 3 word ik wakker en dan besef ik het me, ik ben een moeder geworden. Een stukje verderop liggen 2 hele mooie babies en die heeft mijn lichaam gemaakt, wauw! Ik laat de film van de bevalling in mijn gedachten keer op keer aflopen en wat ben ik ongelooflijk trots en gelukkig! Ondertussen zak ik telkens even weg en word ik weer wakker. Om 5 uur ’s ochtends besluit ik om alle vrienden en kennissen op de hoogte te brengen. Ik schrijf een smsje en die verstuur ik aan iedereen. Iedereen mag weten dat ze er zijn!

Daarna val ik nog even in slaap en rond kwart voor 8 word ik wakker. Het ontbijt wordt gebracht en ik lig heerlijk in dat schone bed te ontspannen. Mijn buik is zo goed als weg, ik hoef niet iedere 2 minuten meer naar het toilet, ik heb opeens geen last meer van maagzuur.

Lichamelijk voel ik me verder alsof er een vrachtwagen over mijn buik en heupen heen gereden is, maar dat maakt me niets uit. Wat ben ik trots en gelukkig! Ik ben de trotse mama van D & S!!!