Wat een dag...

Nog even een aanvulling op mijn vorige blog..... Wat is dit een bizarre dag!

Vanochtend een paar minuten voordat de kids binnenkomen krijgen we te horen dat een leerling vannacht is overleden, hij lag op de intensive care en was erg ziek. We mogen het nog niet aan de kinderen vertellen omdat er nog geen contact is geweest met de ouders. Dus een paar minuten later veeg je je tranen weg en wens je de kinderen "vrolijk" goedemorgen. De kinderen zijn door het dolle heen door de berg sneeuw op het schoolplein en gelukkig werkt dat aanstekelijk. Na een uur gewerkt te hebben gaan we met een paar groepen lekker vroeg naar buiten voor een sneeuwballengevecht. Wat was dat onwijs leuk! IJskoud en met een kletsnatte jas komen we een half uur later binnen en gaan we lekker met muffins en melk (de muffins zijn over van de kerstviering gisteren) het laatste stukje van de kerstfilm kijken in de klas. Wat een schatjes zijn het toch. De film is afgelopen, ik ga nog even naar de wc voordat we weer aan de slag gaan en toen begon het boedverlies. Jeetje, toen raakte ik in paniek. Daarna naar de gynaecoloog, toen het gevoel van opluchting en nu thuis een mengeling van verdriet en opluchting. De begrafenis is over een paar dagen.

Arme ouders! Hij was al zo lang ziek, hij had al zo veel operaties achter de rug, voor hem is het, denk ik, beter. Geen pijn meer. Maar die ouders.... Pfff.