Vraag me hoe het gaat - 2019-2021 update en afscheid

Hallo moeders.

Ik heb even mijn account weer aangemaakt opnieuw om een laatste update te geven. Als ik jullie was geweest had ik het verhaal nooit helemaal los kunnen laten, dus even een laatste update. En misschien hebben jullie het wel los kunnnen laten en zijn jullie mij al lang vergeten dat zou het mooiste zijn, maar voor wie niet vergeten is en een update wenst.. lees verder ;) 

Voor wie het verhaal gevolgd heeft van 2019 tot 2021, de blogs over vraag hoe het met me gaat. Waarin het niet goed gaat met mij. Voor wie het niet gevolgd heeft, sorry, maar ik ga het niet helemaal weer uitleggen en soms is niet weten ook goed.

Na mijn vertrek hier, waarin ik echt een deuk in mijn gevoel van veiligheid heb gekregen is het langere tijd nog veel slechter gegaan. Ik was mijn enige uitlaatklep (dit dus) kwijt geraakt en kon dat niet zomaar opvangen. 

Na enkele maanden ben ik de huisarts gaan bellen. Ik heb de assistente nog nooit sprakeloos meegemaakt maar ze was helemaal van haar apropos van mijn belletje. Ze verwees mij direct naar de praktijk psycholoog, die alleen wel net op vakantie was. Tegelijk met haar terugkomst van vakantie ben ik gestopt met de anticonceptie omdat mijn man zijn sterilisatie geslaagd bleek. De maanden die volgden waren heftig, intens, maar het was een verschil van 200% toen ik ontgift was van de anticonceptie. De zwartste wolk werd daarmee weggehaald maar legde wel een heel scala aan problemen bloot. Op 1 moment heeft de psycholoog na mijn vertrek de huisarts ingelicht, het was zon intense sessie geweest dat ze dacht dat het nog wel eens die avond mis kon gaan. God zij gedankt dat het zover niet is gekomen, maar dat was de dag dat mijn ''noot gekraakt'' is. Vanaf daar gaat het zienderogen beter met mij. Ik hoef niet meer steeds te huilen in de eenzaamheid, wordt niet meer geplaagd door angsten off duistere gedachten. 

In de vakantie vooraf aan de therapeut hebben mijn man en ik heel veel gepraat. Hij was weer zoals ik hem kende voordat hij de baan kreeg en ik had iets meer rust om gesprekken aan te gaan. Het starten met mijn therapie zette in werking dat hij is gaan solliciteren en hij zit inmiddels al een aantal maand bij een andere werkgever. Wereld van verschil. We zijn van ons eigen eiland afgekomen en hebben elkaar echt weer gevonden. Als ik overload dan geef ik het aan en zoek ik een moment voor mijzelf. En hij doet hetzelffde. Hij heeft bijna net zo slecht gezeten als ik maar op een andere manier. We hebben elkaars volledige support weer. We zijn inmiddels nett een pasgetrouwd stel, we hebben elkaar weer helemaal gevonden. Soms discussieren we wel hoor maar dat loopt niet meer op en is echt prima normaal. 

Het kleine meisje waar mijn reis rond depressie begon is inmiddels ruim 2.5. Ze gaat naar peuterschool en is ontzettend vrolijk. Haar schade maakt haar juist rijk, zij heeft vanaf geboorte af aan altijd gevochten, voor haar plek, haar zijn, haar groei. Ze is onwijs dapper, zelfstandig en wijs. Soms levert het de nodige peuterbuien op maar ze is echt ontzettend krachtig. Alle andere kinderen lijken ook meer ontspannen dan voorheen en zo langzamerhand wordt de draaikolk weer rustig vaarwater.

Voorlopig ben ik er nog niet, mijn wachttijd zit er bijna op en dan ga ik in een traject in de s-ggz. Er zullen vele therapien volgen om alles aan te pakken wat ik jarenlang zorvuldig heb verstopt. HEt gaat vreselijk heftig worden maar is nodig en ik heb gelukkig een stabiel thuis om op terug te vallen. Nog belangrijker dan het nodig zijn is dat ik er nu pas echt klaar voor ben. Ready to face my fears om het maar zo te zeggen. Ook krijg ik screening naar ADHD en wie weet kan het in mijn hoofd ooit dan ook nog eens rustiger worden.

Het spijt me dat ik op een forum waar het zoveel gaat over je baby, over liefde en verwachtingsvol zijn, zoveel zwarte wolken heb gespuwd. het spijt me dat ik jullie mee trok en zorgen opriep. Al jullie adviezen en reacties heb ik gelezen, vaak meerdere malen. Maar het was nooit DE tijd om er wat mee te doen. Nu wel, gelukkig wel. en daarmee ben ik dankbaar voor dit forum, want zelfs al was ik nog niet zover, de constante prikkelingen hebben wel steeds een duwtje gegeven. Ik blijf het jammer vinden dat mijn mailadres is gebruikt om zorg te uiten. Maar ik begrijp wel dat dit voortkomt uit liefde, zorgzaamheid en behulpzaamheid. Daarvoor dus wel bedankt. Ik heb alles verwijderd dus kan ook niet teruglezen wat ik destijds allemaal gepost heb en ik zal me dus ook niet alles herinneren wat ik geschreven heb, maar ik weet wel dat ik het ergste nog niet eens zei, maar dat iedereen wel doorhad hoe erg het in mijn hoofd tekeer ging. Ik hoop dat ik er niemand mee getriggerd heb. 

Ik kom niet meer terug op het forum, naast dit bericht. Mijn tijd van zwangeren, babys en dergelijke is echt afgesloten en ik ga mijn tijd vooral investeren in zorg voor mijn gezin en voor mijzelf. 

Het ga jullie goed, lieve babybyters, mogen jullie dromen en wensen vervuld worden als het gaat om de babys. 

lieve knufffel

E.