Zwanger zijn..

Salaam alaykoum / Hallo allemaal,

Ben ik de enige bij wie de zwangerschap het slechtste in mij naar boven brengt. Moe, misselijk, inspiratieloos, geen zin, schuldig voelen, lui, geirriteerd etc etc etc..

De vorige zwangerschap voelde ik me ook zo maar was mn oudste 6 maand dus sliep nog 2/3x en had niet veel aandacht nodig. Nu met een dreumes en peuter is dat wel anders, ook met eten maken, ik kon toen blijven liggen en bv was even genoeg totdat ik de moed had verzamelt uit bed te komen. Aan het einde voelde ik me dan wel schuldig omdat hij in snel tempo leerde te lopen en dingen leerde. Ik had veel pijn, geen man en kon niet veel meer.

Ik ben zo bang dat ik ze tekort doe, word ook heel snel boos, terwijl ze alleen aandacht willen.. Mijn man helpt me waar hij kan maar werkt nu in de steigerbouw dus is gewoon kapot als hij thuiskomt. In het weekend neemt hij de kinderen mee, maar toch.. ik zit er dan al doorheen en laad wel minimaal op maarja.. aan de andere kant wil ik met ze mee om samen te spelen. Of dat ze ook leuke herinneringen hebben aan hun moeder :(

Ik vind rust bij het idee dat ik zsm na de bevalling een spiraal ga nemen, want ik ben er helemaal klaar mee. Ik hoop dat ik me snel beter ga voelen (het is een stuk minder erg als bij de oudste maar toen kon ik altijd even gaan liggen. Ik vraag me gewoon af wat er gaat gebeuren.. De gemeente is erachter dat we onderhuur doen, maar omdat onze situatie nogal uitzonderlijk is, willen ze ons wel helpen. Het enige wat ik me dan kan bedenken is urgentie.

Ik lees over kindjes die samenspeel-dates hebben op de basisschool en ik zou dat in deze situatie gewoon niet kunnen vanwege het oningerichte huis. Ik bedoel alhamdoulillah (alle lof is aan Allah) dat we een huis en eten hebben maar ik ben zwanger en wil gewoon zekerheid, een eigen plekje.. En als het kan een eigen plekje zonder kachel, zonder enkelglas ramen en zonder schimmel.. Ik voel me zo ondankbaar, ik heb een prachtig gezin en een hele lieve man die door weer en wind keihard het geld binnenbrengt. Ik ben alleen maar boos en zeur veel. Ik ben van mezelf negatief maar nu..

Ik vraag me af of ik de enige ben bij wie het elke dag een teringzooi is, het aanrecht vol staat en de kinderen zoveel mogelijk achter de iPad plak omdat ik erdoorheen zit?

Ik weet dat het weer beter word, weer goed gaat komen maar nu ben ik even heel verdrietig en heb ik niemand die me even kan troosten.. Ik moet wat meer met mijn geloof doen, mijn vertrouwen terugkrijgen in Allah.. alleen die stap zetten lijkt soms teveel..

Sorry voor het geklaag..

Wa salaam / Groetjes,

OumAbd