Bevalingsverhaal


(Gelukkig had ik mijn bevallingsverhaal ook in mijn mail staan, dus kan ik hem weer terugplaatsen..)

Hier dan mijn
bevallingsverhaal.



Het begon allemaal donderdag 1
oktober 2009. Ik had de dag ervoor te horen gekregen, dat ik die dag ingeleid
zou worden. Vol spanning ging ik in de ochtend naar het ziekenhuis, ze hadden me
al duidelijk gemaakt, dat ik waarschijnlijk niet diezelfde dag zou bevallen,
maar toch hoop je daar wel op.



In de ochtend kreeg ik een
inwendig onderzoek, de arts zag, dat mijn baarmoedermond nog helemaal intact was
en besloot gel in te brengen. Deze gel moest ervoor zorgen, dat mijn
baarmoedermond rijp zou worden, pas als die helemaal rijp is, kunnen ze je aan
het infuus leggen om de weeën op te wekken.



Ik moest in het ziekenhuis
blijven en om 1 uur werd ik weer inwendig onderzocht. Nog geen vooruitgang
helaas. Vervolgens om 5 uur weer onderzocht en toen was mijn baarmoedermond al
voor 3 kwart rijp geworden en had ik ongeveer 1.5 cm ontsluiting. Ik werd weer
naar huis gestuurd.. dat was wat minder, ik baalde wel, had gehoopt dat ik met
mijn kindje in mijn armen naar buiten zou gaan.



De volgende ochtend, vrijdag 2
oktober 2009 weer naar het ziekenhuis. Na een inwendig onderzoek constateerde de
arts dat het nog steeds hetzelfde is gebleven en bracht weer gel in. In de
middag om 2 uur weer een dubbele dosis gel gekregen. Ik had daarvoor nog geen
last gekregen van harde buiken, voorweeën of weeën. Ze hadden me verteld, dat
het kan zijn, dat de gel de weeën opwekt, maar kan ook zijn, dat je alleen harde
buiken en/of voorweeën krijgt.



Moest weer in het ziekenhuis
blijven en om 5 uur werd er weer bekeken hoever het nu was.. vanaf 3 uur kreeg
ik wel last van lichte weeën, ze kwamen wel om de 4/5 minuten maar hielden niet
lang genoeg aan. Maar nadat ze hadden onderzocht bleek, dat mijn baarmoedermond
nog niet helemaal rijp was, maar wel bijna. Ze zei, dat als ik morgenochtend
terug zou komen, dat ze dan zeker met het infuus konden beginnen. Dus om half 6
ben ik weer naar huis gestuurd.



Eenmaal thuis aangekomen ben op
de bank gaan liggen met een paracetamol en een slaappilletje in de hoop nog wat
bij te kunnen slapen. Maar ik merkte, dat ik niet kon slapen vanwege die weeën
die toch wel wat sterker waren geworden. Hield de tijd in de gaten en ze kwamen
om de 3 minuten ongeveer en hielden nu ook wat langer aan. Om half tien voelde
ik iets knappen, dacht al dat het mijn vruchtwater was, maar er kwam nog niets
uit. Paar minuten later gebeurde dit wel. Twijfelde of het urine was, maar mijn
moeder (die er alhamdoelilaah was) vertelde dat het geen urine was, maar toch
echt vruchtwater (helder)



Toen de verloskamers gebeld en
ik moest direct terugkomen. Dus wij naar het ziekenhuis, en ik merkte nu dat het
echt aan het beginnen was.



Aangekomen in het ziekenhuis
kreeg ik een inwendig onderzoek (dit was rond 11 uur) en toen had ik al 5 cm
ontsluiting. Ik kreeg een prikje met een pijnstillend middel in mijn beenspier
en dat maakte me helemaal suf, maar daardoor voelde ik de top van de weeën iets
minder heftig. Achteraf gezien ben ik heeeeeeeeeeel blij geweest met dit prikje,
daardoor kon ik de weeën goed opvangen en was de pijn te verdragen. Ik leefde
echt in mijn eigen wereldje, kreeg bijna niets mee wat er rond mij gebeurde,
mijn man en moeder deden er alles aan om het gemakkelijk voor mij te maken, dat
was echt super!



Toen om 3 uur had ik al 7/8 cm
ontsluiting. En daarna begon het heftiger te worden met weeën, die sneller op
elkaar kwamen en de persdrang die je krijgt. Uiteindelijk rond 4.45 uur kon ik
gaan persen en na 2 keer persen was ze er dan!!



Ons wondertje:
Israa!



Het moment, dat je haar op je
krijgt is zo onwerkelijk, zo raar.. net alsof het allemaal langs je heengaat. Ze
was zo mooi!



De placenta was er ook zo uit en
had maar een paar hechtingen, was maar klein beetje ingescheurd alhamdoelilaah.
De verloskundige zei, dat er maar weinig vrouwen zijn die een eerste bevalling
zo makkelijk en kalm doorstaan.



Als ik erop terugkijk vond ik
het ook ''meevallen'' het was natuurlijk pijnlijk en had ook echt wel het moment
van ''DIT TREK IK NIET'' maar was zeker niet 1 van de vele vrouwen die
schreeuwen, dat ze geen kinderen meer willen of dat ze doodgaan
alhamdoelilaah.



En het is echt zo, als je je
kindje op je krijgt, dan ben je alles weer vergeten!



Nu lekker genieten van ons
wondertje!



X


434 x gelezen, 0

reacties (0)



  • (m) Louise

    Gelukkig dat je na de problemen met de server, niet je verhaal kwijt was en dat je het nog op de mail had. Hoe gaat het met je en met Israa? Lukt het al wat beter met de borstvoeding? Voor mij waarschijnlijk nog een paar weken. Ben nu ruim 36 weken. Wordt voor mij dus ook steeds spannender. Gr. Louise