Even wennen nog...

Hoe leuk ik het ook vind dat wij officieel gaan klussen, toch heb ik het gevoel in een soort van gat te vallen. Ik heb altijd bindingsangst gehad en nooit echt de behoefte gehad om mij nog meer aan iemand te binden.
En eerlijk is eerlijk als je eenmaal samen een kind hebt... Tja dan zit je voor de rest van je leven aan elkaar vast.

Ik ben nu ruim 6 jaar samen met mijn vriend en hoe cliché het ook klinkt mijn eierstokken beginnen toch aardig te rammelen blijkbaar. Op de een of andere manier begon ik de laatste tijd namelijk heel anders tegen het hebben van kinderen aan te kijken. Gedeeltelijk nieuwsgierigheid, hoe zou een mix van hem en mij eruit zien? Hoe zou het voelen om zo'n alien in je buik te hebben? Hoe zouden wij zijn als ouders?

Dus besloten mijn vriend te vragen of hij aan een kindje wil beginnen. Buiten dat we er uit zijn gekomen dat er nooit een ideaal moment is om een kind te krijgen, want hé zo'n kleine spruit verdient het om in de ideale wereld terecht te komen toch? Maar helaas zouden we dus nooit kinderen gaan krijgen als we daarop zouden moeten wachten... Dus gaan met die banaan!

Zo gezegd zo gedaan.. Ik aan de foliumzuur, stiekem met elkaar fantaseren over hoe en wat enzv.

Maar dan nu. 1 deze dagen gaat mijn eitje stuiteren als het goed is. Stel je nou voor dat het gelijk raak is en dan? Zijn wij/ben ik er wel al echt klaar voor?