Verwerken miskraam

Iedereen bedankt voor de reacties en de steun! Ik ga idd eens goed kijken waar ik mij prettig bij voel en wat meer laten varen wat ander er van vinden.

Wij hebben de drie kindjes van onze miskramen wel namen gegeven. Voor mij bestonden ze, dus dat het vroeg in de zwangerschap fout ging doet daar niet aan af.

Het helpt mij om over J., I. en N. te praten ipv over de miskramen. Verder kaarsjes branden voor ze en geregeld even stil staan bij onze kindjes helpt mij. Het verdriet werd niet echt kleiner, maar krijgt wel meer een plaatsje naarmate de tijd voorbij gaat.

Ik heb het helaas ook meegemaakt. Ik vond het een heftige periode. Maar ook bijzonder om mee te maken. Mijn vriend heeft mij getroost maar hij was ook heel hard. Voor hem was het namelijk nog geen kind. Hij vond rouwen dan ook te groot. Ik heb de test pas kort geleden weggegooid. Ik heb er al 5 jaar niks meer mee gedaan. Ik vond het fijn om te delen met de mensen om mij heen ik bleek helemaal niet alleen te staan en ben enorm getroost. Als het jou helpt om hem of haar een naam te geven zeg ik alleen maar doen, want het was zo welkom! Als jou vriend het onzin vind dan mag hij zich even aanpassen en in elk geval jou steunen.

Veel sterkte met het verwerken!

Ik heb bij mijn mk geen naam gegeven, ik heb ook nog geen echo gehad toen. Ik vond het heel dubbel om verder te gaan met proberen wel ik wilde het absoluut niet nog een keer meemaken maar onze kinderwens was groot, 3 maanden na de mk ging het gelukkig goed!

Wees vooral heel lief voor jezelf! Er is geen goed of fout in verwerken als je je beroerd voelt en te emotioneel om te werken bv blijf je gewoon een dagje thuis en doe je iets waar je goede energie van krijgt.

Moet trouwens zeggen ik heb wel de testen en foto's van die testen enzo van de mk weggegooid omdat ik het te confronteren vond.

Onze eerste zwangerschap is een miskraam geworden. We noemen hem/haar "eerste baby/eerste kindje". We hebben hem/haar geen naam gegeven. Bij de huidige zwangerschap hebben we het kindje al vroeg een uniseks naam gegeven, dat als het mis mocht gaan, het kindje een naam had voor onszelf.

Overigens lees ik hier veel dat mannen het anders hebben ervaren dat de vrouw. Dat was hier echt niet zo, mijn man was er net zo kapot van als ikzelf. Voor de miskramen had ik hem geloof ik nog nooit zien huilen.

Vruchtje van de 3de zwangerschap heb ik opgevangen en hebben we begraven (we waren op vakantie) in een mooi stukje natuur. GPS coördinaten opgeslagen en als we enigszins in de buurt zijn dan gaan we langs het plekje met mooie bloemen. We herdenken dan met onze kinderen de 4 kindjes die er niet hebben mogen zijn.

Bij de eerste miskraam hadden we de baby een werknaam gegeven en dit is tot op heden de naam. De 2de ging pril mis en ik durfde niet blij te zijn of te plannen, dus geen naam gegeven. Bij de 3de hebben we een kloppend hartje gezien op de echo en ging het later alsnog mis. Dit was voor ons echt al een levend kindje. We hebben het een naam gegeven en dit kindje laten we bijschrijven Bij de burgerlijke stand.

4de miskraam zelfde verhaal als bij de 2de.

Ik heb van alle baby's herinneringen van echo's , zwangerschapstesten etc bewaard in een mooi doosje. Zodat ze voor mijn gevoel wel echt hebben bestaan.

Heel veel sterkte voor jullie!

Ik heb geen naam gegeven aan mijn miskramen, maar heb wel tastbare herinneringen als echofoto's, zwangerschapstesten kaartjes. Die zijn en blijven waardevol voor mij.

Wat verdrietig dat dit gebeurt is, en wat mooi dat je er zo bewust mee bezig bent. Het gebeurt vaak zat maar voor jou als individu heeft het zo'n impact!

Ik had geen behoefte aan een naam, daarvoor was het voor mij toch nog teveel het idee van een kindje, een begin, een vruchtje, en geen echt eigen persoon. Ik heb het vruchtje wel opgevangen en op n mooie plek in de tuin begraven, dat voelde voor mij heel belangrijk, en ik heb er plantjes op gepland die op hun mooiste zijn in de maand van de uitgerekende datum. Verder heb ik later een sieraad gekocht dat me aan deze zwangerschap doet denken. De buitenwereld ziet dat niet, maakt niet uit, ik vind het fijn om te dragen. Tijd en voldoende huilen deden de rest. Mijn man is/was enorm betrokken en voor hem was het toch anders, want nog veel abstracter. Dat was ook prima.

Je moet gewoon doen wat voor jou goed voelt. Mijn man en ik gingen ook anders om met de 2 miskramen. Voor hem was het vooral een teleurstelling dat er geen kindje kwam, ik was echt even verdrietig en van slag. Voor mannen is het, zeker vroeg in de zwangerschap, veel abstracter. Wij vrouwen hebben naast de teleurstelling en het verdriet ook nog eens te dealen met hormonen en allerlei lichamelijke ongemakken rondom een miskraam.

Ik had geen behoefte aan een naam, of aan het vruchtje opvangen (ik was ook beide keren pas 6 weken), maar mijn man had me, als ik daar behoefte aan had gehad, daar echt wel vrij in gelaten en in gesteund.

Heel veel sterkte en volg je gevoel.

Ieder verwerkt het op zijn eigen manier. man en vrouw ook vaak verschillend. Zo hadden wij dat wel en die ruimte moet er ook zijn. We waren samen 3 dagen vrij. Mijn man is toen weer gaan werken en ik een week later ook weer. Voor ons was dit goed, lekker rustig aan doen. Sterkte samen

Wat verdrietig en veel herkenning. Mijn man en ik staan er anders in en hebben afgesproken dat ik het een naam gaf en hij niet. Voor was dit belangrijk maar kan van hem niet hetzelfde verwachten dus ondanks dat ik het ergens moeilijk vond is het goed zo. Nu zijn we bijna 2 jaar verder en ben ik nog steeds blij met het geven van de unisex naam al denk ik dat het een meisje was. Het vruchtje hebben we wel samen “begraven” in de tuin. Mijn man wilde dat zo doen als ik het wilde, voor hem was alles goed en ben dankbaar dat we dat zo samen hebben gedaan en ze daar is waar haar grote broers wb inmiddels kleine zusje ook spelen 🙏🏻 volg je hart

Ik kreeg met vijf weken een miskraam ( strikt genomen biochemische zwangerschap). Ik het het vruchtje geen naam gegeven. Het vruchtje was nog zo klein en geslacht ook niet bekend. Het is niet eens in ons opgekomen om het een naam te geven. Hoe dan ook sterkte.

Wat verdrietig en veel herkenning. Mijn man en ik staan er anders in en hebben afgesproken dat ik het een naam gaf en hij niet. Voor was dit belangrijk maar kan van hem niet hetzelfde verwachten dus ondanks dat ik het ergens moeilijk vond is het goed zo. Nu zijn we bijna 2 jaar verder en ben ik nog steeds blij met het geven van de unisex naam al denk ik dat het een meisje was. Het vruchtje hebben we wel samen “begraven” in de tuin. Mijn man wilde dat zo doen als ik het wilde, voor hem was alles goed en ben dankbaar dat we dat zo samen hebben gedaan en ze daar is waar haar grote broers wb inmiddels kleine zusje ook spelen 🙏🏻 volg je hart