Aangemeld bij Integrale Vroeghulp

Al vanaf vorig jaar zijn we heel openhartig in gesprek met het kinderdagverblijf waar Roan heen gaat. Zowel daar, als ook thuis, herkennen we bepaald gedrag bij hem, dat hetzelfde is.
Hij kan sneller boos worden, of bozer dan gemiddeld (als je het vergelijkt met leeftijdsgenootjes).

Ik dacht dat dit was, omdat hij tussen zijn 1e en 2e jaar 9 maanden lang elke maand oorontstekingen had en dus veel pijn en dus ook nu niks meer aan zijn hoofdje wilde hebben. Want ook bij de orthoptiste en de oogarts (daar komt hij al vanaf 11 maanden ... toen had hij zijn bril al) is het vaker voorgekomen, dat hij een driftbui kreeg of overstuur werd. En bij de KNO-arts heb ik hem echt een keer letterlijk stevig vast moeten houden, zodat de arts zijn buisjes kon controleren. Ditzelfde ook toen hij een nieuwe bril kreeg. Of toen hij nog niet zo vaak bij de kapper was geweest. Alles wat met zijn hoofd te maken had, zorgde in ieder geval voor dit gedrag.

Maar ook nieuwe situaties kunnen hem dus overstuur maken. Toen hij 2,5 jaar was, gingen we eens naar de kermis in de buurt. We zijn er nog geen 10 minuten geweest. Weer drama, huilen en paniek. Dus hebben we ons toen ook omgedraaid. (Terwijl het jaar ervoor er helemaal geen probleem was, toen hij ook op de kermis was).

Ander voorbeeld: vorig jaar had hij een nieuwe winterjas nodig. Op naar de winkel dus. Maar meneer wilde NIET passen en ook hier werd het weer drama in de winkel. Over de schouder hebben we hem naar buiten gedragen. Huilend en overstuur. De jas hebben we toen op de gok meegenomen. Gelukkig paste die wel goed.

En zo zijn er nog meer dingetjes. Al met al vallen er nu best wel wat puzzelstukjes op hun plaats.
Inmiddels zijn we wel al weer verschillende keren naar een kermis geweest. Ik had na die dramatische keer een kermis-app op de Ipad gedownload met allerlei verschillende kermisgeluiden. Daar hebben we hem een tijdje mee laten spelen en het geluid ook steeds een klein beetje harder gezet. Deze 'voorbereiding' bleek voldoende te zijn, want de keer daarna hadden we geen probleem met hem op de kermis. En nu gaat hij zelfs alleen in de carrousel of in de autootjes.

Roan heeft een hele duidelijke structuur nodig. Dit gaan we doen, zo gaan we het doen. We maken dingen voorspelbaar voor hem. Als we op vakantie gaan, plakken we 2 weken van te voren elke dag een stikkertje, zodat hij mee af kan tellen tot het moment daar is. Dat neemt een stuk spanning weg. Zo ook met Sinterklaas en zijn verjaardag. Tot nu toe werkt dit prima. Gelukkig.

Ook op het kinderdagverblijf werken zijn juffies er kei hard aan met hem. Dit is meer in de zin van 'probleempjes oplossen.' Als een kindje iets gedaan heeft wat niet fijn is voor Roan, dan gaan ze samen met hem naar dat kindje toe en mag hij met een rustige stem zeggen: 'Dat vind ik niet leuk.' (Voorheen werd hij erg boos). Op het kdv zien ze zeker vooruitgang bij hem, maar ze hebben toch gevraagd of de coördinator Passend Onderwijs nog een keertje kon komen observeren in de groep. Dat heeft ze gedaan en inmiddels zijn we daar samen met haar en het kdv over in gesprek gegaan. Hoe nu verder?

Het lijkt wel alsof prikkels bij Roan harder binnen komen. Of hij overvraagd wordt. Hij is pienter en ook talig genoeg (want met sommige dingen zit hij echt al op kleuterleeftijd), maar sociaal-emotioneel gezien heeft hij wat extra aandacht nodig. Ik vond het wel heel fijn om te horen dat de coördinator Passend Onderwijs hem zo'n lief jongetje vond. Een schatje. En dat het zeker geen onwil was, of moedwillig de zaak willen verstieren, maar dat hij af en toe niet weet wat hij met bepaalde situaties aan moet. Daar heeft hij ons bij nodig.

In de tussentijd had ik ook al contact gehad met de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau. Bij haar ook het hele verhaal gedaan. Zij gaf me toen de folder van Integrale Vroeghulp. Daarin las ik toch wel een aantal herkenbare dingen. Ook de Coordinator Passend Onderwijs was hier zeer over te spreken, dus voor ons was al snel duidelijk dat we dit traject in gaan met Roan.

Volgende week dinsdag hebben we het eerste intakegesprek met de casemanager. Ik ben benieuwd of er in december (met het adviesgesprek) duidelijke handreikingen uit komen, die Roan vooruit kunnen helpen. Het is niet zozeer, dat wij in handelingsverlegenheid zitten, maar meer ook voor als Roan in januari naar de basisschool gaat.  Dat we met het kennismakingsgesprek op de basisschool al meteen duidelijk zaken kunnen aangeven over Roan (wat werkt wel en wat werkt niet).

Want het is echt zo'n lief kereltje. Ik zou niet willen dat hij straks buiten de boot valt, omdat hij op een bepaalde manier reageert. En ik heb helaas genoeg gezien in het onderwijs (waar ik toch al sinds 1999 in werk). Kinderen zijn kei hard onder elkaar.

En 1 op 1 heb je totaal geen kind aan hem. Hij is ZO enthousiast, ZO behulpzaam, ZO beleefd, ZO spontaan ... maar zodra er andere kindjes bij zijn en dingen lopen anders, dan zoals hij in zijn hoofdje heeft, dan kan hij daar even niet mee overweg.

Nu maar hopen dat de leerkracht van de basisschool en de overblijfmoeders ook zijn handleiding kunnen lezen. Ik zou het verschrikkelijk vinden als hij zich daar niet happy zou voelen.

Of overdrijf ik nu?