De hele medische wereld werkt langs elkaar heen ... naar mijn idee.

Ik moet even spuien hoor, want het zit me HOOG! (Voor wie dus GEEN klaagblog wil lezen, verwijder hem dan).

Degenen, die mij al langer kennen en mijn blogs volgen, weten dat ik geen hoge pet meer op heb van artsen of ziekenhuizen. Mijn moeder is in 2008 door een medische misser overleden. Totaal onnodig, want ze had alleen maar goede uitslagen en had dus ook gewoon mee naar huis moeten komen. In de 2 jaren na haar dood hebben we nog talloze gesprekken met dat ziekenhuis gehad. Maar het liep allemaal op niks uit. Allemaal loze bloftes, niks waarmaken, je van het kastje naar de muur sturen, tijd rekken, informatie die niet volledig is, artsen die ineens daar niet meer werkten en dus niet meer bevraagd konden worden, ....., ....., ....., ....

Nou ja, teveel om allemaal op te noemen. Laten we het erop houden dat het zover is gekomen, dat de Raad van Bestuur en de Inspecteur van Volksgezondheid zich ermee moesten bemoeien. En dat we uiteindelijk een zeer vernietigend rapport kregen over dat ziekenhuis (waar ze zich allemaal op moesten gaan verbeteren).

Ik heb er een hard hoofd in dat dat ook daadwerkelijk allemaal gebeurd is (die verbeteringen). Wij kunnen dat nooit meer controleren. En het zure is, dat ze altijd geroepen hebben dat ze aan kwaliteitsverbetering wilden werken (tja, natuurlijk bang om een rechtszaak aan hun broek te krijgen). Maar een paar maanden nadat mam gestorven was, stierf wel nog een andere patient NAGENOEG op dezelfde wijze. KWALITEITSVERBETERING?????? Leg me dat eens uit dan!

Maar goed, ik heb er een behoorlijk trauma aan over gehouden. Waarvoor ik ook naar een psycholoog ben gegaan. Alleen werkte dat niet voor mij. Ik kon net zo goed mijn verhaal doen bij vriendinnen. Ik denk dat niemand zich kan verplaatsen in mijn situatie, omdat je niet weet wat het inhoudt, als je iemand verliest door een medische misser. En gelukkig ook maar, want dit gun ik zelfs mijn ergste vijand niet.

Ik ben ook doodsbang om zelf naar een ziekenhuis te moeten. Het laat me gewoon niet los. Het is niet zo dat ik er dagelijks last van heb, maar wel regelmatig. Ik weet dat ik nog een keer een voetoperatie moet ondergaan. Die is nog niet gepland of zo, maar ik kan het ook niet meer heel lang uitstellen. En ik weet nu al, dat zodra die afspraak gemaakt is, dat ik dan geen oog meer dicht doe. Gewoon omdat ik weet dat het heel snel heel fout kan gaan.

Dus als iemand tips heeft voor mij ... wat betreft een bepaalde therapie of een lotgenotengroep ... heel graag!

Maar goed, dat even terzijde.

Jullie begrijpen dus wel, dat ik even helemaal het vertrouwen in artsen en ziekenhuizen kwijt ben. Als dat van mijn moeder nu het enige was ...

Maar met Roan hebben ze ons ook keer op keer weg gestuurd. Hij had tussen zijn 1e en 2e jaar ELKE maand oorontstekingen (en dat 9 maanden lang). Waarschijnlijk heeft hij daar een trauma aan overgehouden. Altijd die pijn maar aan zijn hoofdje. En dan de laatste controle van zijn buisjes (paar maanden geleden): was 1 groot drama. De KNO-arts mocht van hem niet in zijn oortjes kijken. Dus ik moest hem in de houdgreep houden. Hij krijsen en gillen natuurlijk. Eenmaal weer in de wachtkamer kalmeerde hij weer enigszins. Maar toen begon hij te huilen om wat anders. De assistente die erbij was toen de KNO-arts hem controleerde, zag hem volgens mij maar als een lastig jongetje. Ze maakte een behoorlijk botte en lompe opmerking richting mij. Zo van: "Kom op, niet blijven hangen hier. Dadelijk heeft hij helemaal een trauma. Moven." En dat terwijl hij allang niet meer huilde vanwege zijn oren. Ik wist even niet meer wat ik hoorde! "Moven????" En: "Dadelijk krijgt hij een trauma, als je hier blijft hangen???" Nou sorry, domme gans! Hij HEEFT al een trauma, omdat artsen hem maar lieten rondlopen met al die oorontstekingen! Wat een behoorlijk onbeschofte opmerking zeg. Maar ik heb natuurlijk niet terug gereageerd tegen dat mens, omdat ik Roan naast me had staan. Maar als hij er niet bij was geweest, dan had dat mens een probleem gehad met mij. (Ga dan NIET op zo'n afdeling werken, waar ook veel kindjes komen. Toch?)

Maar goed, nu ook weer. En dit keer met Kianna. Die kreeg met 9 maanden haar 1e dubbele oorontsteking. Ik dacht nog "Here we go again." Dat was begin november. Toen kreeg ze antibiotica (Amoxicilline). Dat ging goed.

Begin december: weer dubbele oorontsteking. WEER antibiotica (Amoxicilline). Daarop kreeg ze een zware allergische reactie. Dus ik stond alsnog bij de spoedeisende hulp de dag erna ('s nachts al bij de huisartsenpost geweest).

Begin februari: weer dubbele oorontsteking. Dit keer kreeg ze een andere antibioticakuur. Azitromycine. Een hele sterke kuur die ze maar 3 dagen mocht hebben (en 1x per dag). Maar op dag 3 had ze NOG koorts en was ze nog jengelig. Dus niet goed ervan opgeknapt. Grr!
De dag erna kon ik met spoed terecht bij de KNO-poli. Toen kreeg ze van de KNO-arts oordruppels mee (Trafloxal) en de week daarna werden buisjes geplaatst.

Begin maart: kreeg ze een loopoor. De eerste 6 dagen had ze nergens last van. Dus ik belde voor de zekerheid eens met de assistente van de huisarts om te checken hoe lang een loopoor mocht duren, voordat ik actie moest ondernemen. Werd mij gezegd dat het 2 weken mocht duren en dat ik in de tussentijd gewoon goed schoon moest maken en verder niks hoefde te doen. En jawel hoor ... 2 dagen later stond ik met een kind met hoge koorts en WEER een dubbele oorontsteking WEER bij de huisarts. Dit keer kreeg ze WEER een andere antibioticakuur, omdat ze op de ene allergisch reageerde en op de andere niet goed opknapte. Ditmaal kreeg ze Claritromycine. Die moest ik haar 2x per dag geven en 7 dagen lang. Op dag 6 moest ze 's middags al 2x braken (ze had de avonddosis nog niet gehad). De huisarts was al niet meer te bereiken. Dus de huisartsenpost maar gebeld wat ik moest doen met die avonddosis. Die moest ik maar wat vroeger geven en het moest echt wel een uurtje blijven zitten, anders moest ik terug bellen. Nou, binnen 5 minuten na het geven, kwam het er alweer uit. Weer terug gebeld. Ik moest onmiddelijk stoppen. De dag erna bij de huisarts geweest en die vond dat ik voor de zekerheid maar naar de kinderarts moest gaan. De controle voor haar buisjes staat pas eind april gepland en dat vond ze te lang duren nog.

Maar goed, nu komt het. Ik mocht NIET zelf naar het ziekenhuis bellen voor een afspraak. Dat moest de huisarts doen, omdat het een spoedafspraak was. Dus ik aan mijn huisarts gevraagd of ze het op een maandag of dinsdag konden plannen. Scheen dus niet te gaan. Hadden ze het op vanmiddag gepland. Maar op woensdagmiddag gaan de kids altijd naar het kinderdagverblijf en ik betaal er even goed voor, OOK als ze niet gaan. En de laatste tijd is Kianna al zovaak niet geweest vanwege hoge koorts e.d. Dus ik heb mijn ongenoegen hierover wel uitgesproken.

En wat bleek nu? De kinderarts die Kianna na haar allergische reactie heeft gezien, was met zwangerschapsverlof. Oke, geen probleem. Dus ik had nu een vervangende arts. Maar zij wilde haar wel nakijken, maar alles van de oortjes liet ze toch bij de KNO-arts liggen. Dus WAT hebben ze vandaag nu gedaan? Haar gewogen, gemeten, alleen even in de oortjes gekeken en naar longen en buikje geluisterd. Ja, wat heb ik DAAR nu aan??? Dat heeft de huisarts ook al -TIG keer gedaan!!! En wat betreft de antibiotica (ik vroeg dus welke ze nu een volgende keer mag hebben) ... gewoon weer de Claritromycine! Daar moest ze dus van braken!

WAT ben ik nu dus opgeschoten? HELEMAAL NIKS! EN als klap op de vuurpijl willen ze dat ik begin juni terug kom bij de kinderarts, zodat ze nog eens kunnen kijken naar haar. Maar ... dan is de arts van vandaag daar niet meer werkzaam. De andere kinderarts is dan nog niet terug van verlof. Dus ik krijg dan WEER een andere arts! Nou, ik denk dat ik die afspraak te zijner tijd maar ga afzeggen. Ik zie het niet zitten om een half uur daarheen te rijden en ook weer een half uur terug, voor iets dat de huisarts hier ook kan (2 minuten bij mij vandaan).

Al die keren dat ik bij huisarts / huisartsenpost / spoedeisende hulp / kinderarts / kno-arts ben geweest met Kianna:

*4-11-2012

*12-11-2012

*11-12-2012

*13-12-2012

*18-12-2012 (overdag bij de huisarts)

*18-12-2012 ('s nachts bij de huisartsenpost vanwege de allergische reactie).

*19-12-2012 ('s ochtends bij de huisarts)

*19-12-2012 (meteen door naar de spoedeisende hulp)

*8-1-2013 (1e kinderarts)

*9-1-2013

*5-2-2013

*7-2-2013

*14-2-2013 (buisjes geplaatst)

*26-2-2013

*14-3-2013

*20-3-2013

*27-3-2013 (2e kinderarts)

Dus maar liefst 17x ben ik alleen maar met Kianna naar artsen geweest ... en alleen maar voor haar oortjes en problemen met antibioticakuurtjes.
En ik ben echt niet iemand die voor elke scheet naar de dokter rent (sterker nog ... na alles met mijn moeder kom ik er liever niet). Alsof ik NIKS anders te doen heb! En ik loop echt overal tegen muren aan.

De huisartsenpost schrijft geen oordruppels voor, zeiden ze mij. Ze heeft vorige weer oordruppels gehad (Bacicoline) en toen waren de loopoortjes vrij snel verdwenen. WAAROM schrijven ze wel antibiotica voor? En waarom niet oordruppels? Ik zie het probleem niet.

En ik maar iedere maand een fors bedrag aan premie betalen voor de zorg. En wat krijg ik ervoor terug ???????????????????????????

Overdrijf ik nu? Of hoe denken jullie erover na het lezen van deze enorm lange klaagblog?