Zou Roan een trauma hebben?

Even een stukje voorgeschiedenis: toen Roan NET 1 jaar was (dat was in januari 2011) kreeg hij zijn eerste oorontsteking. En de 9 maanden die daarop volgden had hij ook ELKE maand oorontsteking. En pijn hebben natuurlijk! Alles wat ik eraan kon doen (bedje bij zijn hoofd wat hoger zetten, zoutoplossing in zijn neus, neusspray met medicijn gebruiken, zetpillen geven), deed ik ook. En iedere keer (dus elke paar weken) werd ik bij huisarts en huisartsenpost afgescheept met "gebruik die neusspray met medicijn nu maar wat langer en geef maar zetpillen tegen de pijn." Ja ammehoela! Ik gaf er steeds 3 per dag en een aantal dagen achter elkaar. Totdat hij in een paar maanden tijd al 3 antibiotocakuurtjes had gehad ... toen was ik het zat.

Voor de ZOVEELSTE keer (en dat zal ergens in augustus 2011 zijn geweest) zat ik met een hysterisch kind dat niet wilde slapen, omdat liggen zo'n pijn deed. Normaal gesproken sliep hij zelf heel rustig in, maar door die oorontstekingen brulde hij toen urenlang (tussen 23.00 en 03.00 uur 's nachts). Ik was alleen thuis dat weekend en belde dus de huisartsenpost, maar die wilden alleen een afspraak voor de ochtend erna maken, want (zo zeiden ze) "ze wisten niet of ze nu wat voor ons zouden kunnen betekenen." Op mijn vraag, of ze morgenvroeg dan MEER voor ons zouden kunnen betekenen, kreeg ik een ontkennend antwoord. Dus ik toen heb ik gezegd, dat ik er METEEN aan kwam. Nu moet ik er wel bij zeggen, dat Roan toen last had van: EN zijn inentingen, EN 3 kiezen die tegelijk doorkwamen, EN oorontsteking, EN de waterpokken. Geen lekkere combi dus. Nou, de arts keek en zei dat ik toch maar weer een kuurtje moest doen. COME AGAIN???? En vervolgens kreeg ik te horen, dat ik voor zulke dingen echt niet meer 's nachts hoefde te komen. HUH????? Daar is een nachtdienst bij de huisartsenpost toch voor? En waarom betaal ik me anders WEL scheel aan de zorgpremie?

Maar goed, ik 2 dagen erna naar een vervanger gegaan bij onze huisartsenpraktijk, omdat onze huisartsen met vakantie waren. Die verwees ons door naar de KNO-arts, toen hij bovenstaand verhaal hoorde.

Dus in september 2011 kreeg Roan buisjes. Sindsdien heeft hij nog 3x een loopoortje gehad, maar geen pijn meer. En als ik in totaal 3 zetpillen heb gebruikt, dan heb je het wel gehad.

Maar goed, vandaag moest ik met Roan op controle (bijna een jaar na het zetten van die buisjes). En ik weet dat alles wat met zijn hoofdje te maken heeft, dat wordt drama bij hem. Naar de kapper (waar hij pas nog heen moest), of de orthoptiste die zijn oogjes controleert (want hij heeft ook een bril). Iedere keer is het weer een gevecht.

Dus afgelopen weekend kocht ik een heel leuk dokterskoffertje in de winkel, waarin ook zo'n instrumentje zat voor in de oren te kijken. Zelfs met een lampje erin. En lampjes vindt hij leuk. De hele week ging ik gesprekjes met hem aan: dat de dokter van de oortjes hem beter had gemaakt, toen hij zo'n pijn had aan de oortjes. En dat hij nu buisjes in de oren had. En echt, hij vertelde het hele verhaaltje zo na hoor! Ook bij de kinderopvang had zijn leidster hem even bij zich gepakt en spelenderwijs mocht zij in de oortjes kijken. Nou, je zou zeggen dat we er toch een heleboel aan voorbereiding aan gedaan hadden.

Dus vanochtend op weg naar het ziekenhuis. Roan mocht zijn olifantje (lievelingsknuffel) meenemen, zodat de dokter ook in de oren van olifantje kon kijken. En zelf had hij ook zijn oren-dingetje bij zich.

Maar eenmaal bij de dokter ging het helemaal mis. Ze liepen ook al 30-40 minuten uit, dus ze hadden natuurlijk haast om tijd in te halen. Roan wilde niet, ondanks dat hij van de assistente uit een doosje een speeltje mocht uitkiezen. Ze wilde hem dus op schoot nemen, maar de arts zei, dat hij misschien beter bij mij op schoot kon. Dus ik dat gedaan. Brullen, krijsen, schreeuwen en huilen .... Ik moest hem echt in de houdgreep vasthouden.

Met de buisjes was alles in orde en ik kon over een jaar weer terug komen. (Gelukkig niet eerder).

Maar in de gang naar de wachtkamer toe was Roan nog aan het huilen. Die aasistente bonjourde ons zowat letterlijk naar buiten! Ik hoorde toevallig nog zo'n opmerking als "kom nou, is klaar, moven. Geen trauma's!"

Ik stond echt met mijn mond vol tanden! Heb er maar niks op gezegd, omdat ik bang was dat ik niet netjes zou kunnen blijven en ik wilde niet dat mijn kind dat mee zou krijgen. Maar HOE ONGELOOFLIJK LOMP kun je zijn??? Het is verdorie een kindje van 2,5 jaar!

Ik kreeg echt de indruk dat ze hem een lastig kindje vonden. Maar hij is niet lastig. HIJ HEEFT 9 MAANDEN LANG PIJN GEHAD! Vind je het gek dat hij dan niks aan zijn hoofd wil hebben? Maar goed, dit kon ik dus niet duidelijk maken aan die assistente.

Maar ik maak me wel zorgen om zijn reacties. Hij reageert ook zo bij de kapper en de orthoptiste. Nu moet hij dinsdag OOK NOG mee naar de tandarts en de week erna staat weer een afspraak gepland voor zijn ogen bij de orthopstiste. Ik zie het niet meer zitten. Want iedere keer dat ik hem in de houdgreep moet nemen, is natuurlijk ook traumatiserend.

Dus ik heb vandaag de assistente van mijn huisarts gesproken en het verhaal uitgelegd en die reageerde wel heel begrijpelijk. Ik ga volgende week donderdag eventjes alleen daarheen voor een gesprekje. Ik wil weten of Roan er misschien een trauma aan over heeft gehouden aan al die oorontstekingen en dat gedoe aan zijn hoofd. Of is hij misschien hoog sensitief? (Hij reageert ook heel sterk op alle veranderingen of nieuwe dingen, zoals nieuwe kleren of schoenen).

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben echt niet iemand die etiketjes op haar kind wil plakken, helemaal niet zelfs. Ik werk in het onderwijs en kom al genoeg etiketjes tegen. Maar ik wil wel weten wat er met mijn kindje aan de hand is en hoe ik hem hier het beste mee kan helpen.

Heeft iemand van jullie nog ideetjes of suggesties? Of dingen die ik volgende week bij de huisarts eens moet navragen? Of heeft iemand ervaring met iets soortgelijks en wat hebben jullie eraan gedaan?

Want ik ben even door mijn ideetjes heen. Pffff.

Moet er wel nog bij zeggen, dat ik niet veel meer van artsen kan hebben, sinds dat mijn moeder in 2008 aan een medische misser is overleden. Ik ben al te veel afgewimpeld en weg gestuurd. En ik ben dus al extra naar een ander ziekenhuis gegaan voor Roan (en op zich ben ik er ook wel tevreden over ... maar dat van vandaag ... BAH! Moest het echt even van me af schrijven).