Dag lieve Punkie.

Dag lieve Punkie ...

Gisteren heb ik afscheid moeten nemen van mijn tamme voskonijntje Punkie. In april zou hij 5 jaar zijn geworden. Nog helemaal niet zo oud, volgens de dierenarts.

Sinds Sinterklaas, al anderhalve maand, ging het bergaf. Punkie had een wigwam-tentje waar hij graag in lag. Geregeld knabbelde hij aan de voering en gooide dan de stukjes schuimrubber buiten het tentje. Maar verder sloopte hij eigenlijk niks in huis.

We konden rustig allebei gaan werken en dan lieten we de kooi open staan. Punkie leefde binnenshuis en was eigenlijk altijd uit de kooi. Lekker vrij dus. Dat kon ook, omdat ik hem van jongs af aan geleerd had , dat hij zijn behoefte in de kooi moest doen (op zijn toiletje) en dat hij nergens zijn tandjes in mocht zetten (behalve in zijn eigen speeltjes of de handdoeken waar hij op mocht liggen). Eigenlijk ging hij alleen 's nachts in een dichte kooi. Voor de rest leefde hij net als een hondje.

Maar goed, rond Sinterklaas zag ik hem de stukjes schuimrubber van zijn wigwam-tentje niet meer naar buiten gooien, maar ik zag hem wel knabbelen. Waarschijnlijk heeft hij er wat van opgegeten. Dus ik ben meteen zijn eetgedrag in de gaten gaan houden.

Elke ochtend woog ik zijn voer af en zo kwam ik erachter dat hij niks meer van zijn brokjes at. Bij konijntjes is het heel belangrijk om meteen actie te ondernemen, want als de maag en darmen stil komen te liggen, dan is het einde verhaal.

Al meteen na 3 dagen hong ik dus met de dierenarts aan de telefoon. Ik heb aangegeven, dat ik vermoedde dat hij dus van de schuimrubber had gegeten. Rontgenfoto laten maken, maar er was geen verstopping te zien. Ik kreeg wel een middeltje mee om de ontlasting/darmen op gang te helpen/houden, want poepen deed hij ook maar erg weinig die dagen. Dat middel werkte en Punkie kwam zelfs aan de diarree.

Maar na een aantal dagen at hij nog steeds niks van de brokjes. Ook van het hooi at hij nauwelijks iets. Weer terug naar de dierenarts. Die keek even onder narcose zijn tandjes na. Op de achterste kiezen zaten 2 hele kleine haakjes. Die heeft ze weg gehaald, want dat kan ook een reden zijn van het niet eten.

Ook een pijnstiller mee gekregen ... als hij hierop WEL zou gaan eten, dan had hij waarschijnlijk ergens pijn. Maar ook na een paar dagen dit middeltje gebruikt te hebben, ging hij er niet meer op eten.

In de tussentijds had ik hem al 2 weken dwangvoeding gegeven (met een spuitje in zijn bek) met Olvarit worteltjes. Maar dat is erg eenzijdig, dus toch maar speciaal dierenvoer bij de dierenarts gehaald, waar je dan een papje van moet maken en dan ook met een spuitje in de bek moet spuiten. Maar zijn gewicht ging achteruit: van 1,95 kg. naar 1,7 en 1,4 en gisteren zelfs 1,3 kg.

Omdat hij ook erg veel aan zijn zoutsteen likte de laatste tijd, dacht de dierenarts dat hij misschien wat aan zijn niertjes had. Dus nog bloed laten prikken, maar alle bloedwaardes en ook zijn suikerwaarde waren goed. Evenals zijn niertjes, die ook goed functioneerden.
Ook de echo van de buik wees niks uit.

De dierenarts vermoedde dat hij waarschijnlijk een konijn met psychische problemen was. Had ik nog nooit van gehoord trouwens. Maar zou goed kunnen. Toen Roan 2 jaar geleden werd geboren en ik 5 dagen in bed moest blijven, was het beestje helemaal van slag. En nu ik hoogzwanger ben van ons meisje, zal dat ongetwijfeld ook meegespeeld hebben. 's Avonds, als ik op de bank lag, dan lag Punkie altijd lekker bovenop mijn buik of schouder. Hij heeft natuurlijk ook de baby voelen bewegen.

Ook extra aandacht mocht niet meer helpen. Ik merkte wel dat hij nog heel graag bij mij zat, maar hij ging er niet MEER door eten. ZO frusterend, als lichamelijk ogenschijnlijk alles goed is, maar als je het berg afwaarts ziet gaan.

Ik heb nog heel even gedacht aan een buikoperatie (in een vlaag), maar de dierenarts gaf ook aan, dat ze niet dacht dat dit de oplossing was. En bovendien zou er maar ongeveer een kans van 25% zijn, dat hij die operatie zou overleven. En hij was natuurlijk al verzwakt. Dus dat heb ik maar gauw uit mijn hoofd gezet. Ik wilde het beestje niet meer laten lijden dan nodig was.

Maar in de tussentijd was hij ook niet meer zindelijk. Regelmatig diarree in de woonkamer en ook plaste hij weer op verschillende plaatsen in huis. Daarnaast hield hij zijn onderkantje ook niet meer schoon en waste ik hem 2-3x per dag met lauwwarm water in de wasbak. De lieverd liet zich alles wel gevallen.

Ik weet dat ik er behoorlijk ver in ben gegaan. Een ander zou misschien gezegd hebben ... laat hem maar, doe geen dwangvoeding en kijk maar wat er gebeurt. Maar dat kan ik niet. Ik heb van jongs af aan altijd huisdieren gehad en heb er altijd goed voor gezorgd. Anders moet je ook niet aan huisdieren beginnen, vind ik.

Als je Punkie zo zag zitten, gisteren ook nog, dan zou je niet zeggen, dat dit een ziek dier was. Hij was ook nog fit. Kon nog heel goed rennen ... vooral als hij niet de kooi in wilde 's avonds ... dan liet hij ons het hele huis zien. Of als hij geen zin meer had in zijn dwangvoeding, dan sprong hij gerust met een hoge boog weg. Zijn dikke vacht verhulde dat hij ziek was. Inmiddels voelde ik alle botjes. Zijn zitbeentjes staken ook al ver uit.

Dus gisterochtend heb ik een afspraak gemaakt om Punkie 's middags te laten inslapen, VOORDAT hij echt zou gaan lijden, als zijn maag en darmen stil zouden komen te liggen. Ook de dierenarts dacht dit het een aflopende zaak zou zijn. 's Middags heeft hij nog een hele tijd bij mij gelegen. En toen was het eindelijk zover: naar de dierenarts. Eerst kreeg hij een injectie waar hij gewoon van ging slapen. Roan heeft tot daar gekeken, maar werd toen ongeduldig, dus toen is hij met mijn vriend naar de wachtkamer gegaan. Ik ben bij Punkie gebleven, hoe moeilijk ik dat ook vond, maar ik wilde niet dat hij alleen zou moeten sterven. Toen hij helemaal onder zeil was, kreeg hij de fatale injectie. Maar dat duurde een paar minuten voordat die ging werken. Op een gegeven moment stopte de ademhaling en zag ik zijn pupillen groter worden. De hersentjes waren dood. Maar de hartslag zou nog even door gaan. De dierenarts luisterde ernaar. Het duurde maar en het duurde maar. Blijkbaar had Punkie een heel sterk hart, want steeds als het even stopte, begon het ook weer.

Na nog een paar stuiptrekkingen was het dan toch echt gebeurd.

De dierenarts zei ook nog dat het echt een vechtertje was. Toen ze de rontgenfoto gingen maken, moest hij onder narcose (gasnarcose). Normaal zijn alle konijntjes binnen een minuut vertrokken, maar bij Punkie had het zeker 10 minuten geduurd. Ik herken het wel van zijn gedrag. Het was een pittig konijntje met een eigen willetje. Een echte lieverd.

Maar goed, ik heb hem meegenomen en we hebben hem bij mijn vader in de tuin begraven.

Ik vond het vanochtend wel vreemd. Daar stond dan een lege kooi in de woonkamer. Die hadden we gisteren niet meer opgeruimd. Inmiddels hebben we wel alles opgeruimd. Ik mis het gescharrel van een huisdier. Maar het is nu gewoon niet handig om een nieuw konijntje te kopen. Ben nu 37 weken en 4 dagen zwanger. Zal het dadelijk nog druk genoeg krijgen met de kraamtijd en borstvoeding geven. En ik wil toch dat een volgend konijntje ook gewoon altijd los in huis kan wonen, net als Punkie. Maar dat vraagt veel tijd en opvoeding in het begin. Dus wie weet, misschien over een half jaartje.

Maar ik mis die lieverd wel enorm.

Nog wat fotootjes van gistermiddag:

Het groen van de wortel was het enige dat hij vrijwel meteen opat.

Dag vriendje.