Roan kreeg vandaag buisjes.

Vandaag was het dan zover ... Roan zou buisjes in zijn trommelvliezen krijgen. Na 9 maanden lang iedere maand last te hebben gehad van chronische oorontstekingen werd dat ook wel tijd.

Gisteren had ik te horen gekregen, dat we ons om 7.15 uur in het ziekenhuis moesten melden. Poehee, wat vroeg! Maar ik had dit ook zelf aangegeven ... graag zo vroeg mogelijk, omdat Roan vaak al om 6.00 uur wakker wordt.

Dit keer sliep meneertje echter nog lekker om 6.00 uur. Toen ben ik maar gauw de tas gaan klaarmaken: boterham voor mezelf smeren voor in de auto ... haha, boterhammetje en kiwi voor Roan voor na de operatie, favoriete knuffels mee (het blauwe Nestle-beertje, zijn olifantje en Teigetje). Om 6.25 uur moest hij toch echt wakker worden, want het is een half uurtje rijden naar het ziekenhuis. Dus pyjama uit, kleren aan en zo de auto in. Nog niet eens gel in zijn haren gedaan. HaHa.

Ik had verwacht dat hij wel zou gaan huilen, omdat hij niet meteen drinkyoghurt en wat te eten kreeg, zoals hij normaal altijd meteen krijgt, als hij beneden komt. Maar nee hoor, Roan zat heel rustig in zijn autostoeltje. Lekker op zijn fiepie te sabbelen en met Teigetje te knuffelen. Aandoenlijk. :)

Tja, en mamma moest in de auto haar koffie drinken (in een speciale beker voor onderweg) en haar boterham eten. Anders zou ik dat echt niet volhouden met mijn 20 weken zwangere buik. Ideaal is anders, maar goed, voor een keertje maakt dat ook niet uit.

Een voordeel van zo vroeg in het ziekenhuis moeten zijn, is wel dat je dus meteen bij de ingang kunt parkeren. Wel zo prettig. En zo konden we ons om 7.15 uur bij het Vrouw-Moeder-Kindcentrum melden. We werden meteen begroet door een paar aardige verpleegkundigen, die net van de nachtdienst af kwamen en gingen slapen. Wel wezen ze ons eerst onze kamer. Aardig hoor!
Kort daarna kwam de verpleegkundige van de dagdienst om Roan zijn operatiehemdje te geven. En ik kreeg een zetpil, die ik hem mocht geven, zodat de pijn straks een stuk beter te verdragen zou zijn. Maar jeetje, wat een joekel! Best een stuk groter, dan die paracetamolzetpillen, die ik bij de apotheek heb gehaald! Natuurlijk was het even tegenstribbelen met die zetpil.

Vlak voor de operatie. Dat armbandje vond Roan maar niks. Toen ik vertelde dat zijn naam erop stond, vond hij het wat minder erg en wees zelfs met zijn vingertje naar de plek waar zijn naam stond.

Ongeveer een kwartiertje na de zetpil kreeg hij ook nog een "billendrankje." Dat is een vloeistof, die ze met een spuitje achter erin spuiten. Ook dat vond hij alweer niet leuk, maar het was toch beter, zodat ze de hele narcose en zo zouden vergeten. De verpleegkundige zei wel nog, dat ik hem maar niet moest laten lopen nu, omdat ze van dat drankje nogal wankel en dronken zouden gaan lopen. HiHi. Ik moest er wel mee lachen. Maar Roan vond het veel prettiger om lekker met zijn fiepie en zijn Teigetje in bed te blijven zitten en alle plaatjes van zijn dekentje aan te wijzen, die mamma dan moest benoemen.

Rond 8.00 uur werden we opgehaald om naar de OK te gaan. Ik mocht erbij blijven, totdat hij met het kapje in slaap gebracht was. Maar eerst moest ik wel zo'n blauw apenpakje aan en zo'n mutsje op. Very charming. ;)

Nu duurde het een beetje langer. Schijnbaar was de anesthesist druk bezig in de andere OK. Dus die liet een beetje op zich wachten. Maar in de tussentijd hielden alle andere OK-assistenten Roan op een leuke manier bezig: Teigetje aanreiken en snel wegtrekken als hij die wilde pakken. Daar zag hij de lol wel van in. Maar ook de blauwe handschoentjes, die een andere assistente aan had, vond Roan heel erg leuk. Zij speelde kriebelspelletjes met hem. Zo ontspande hij enigszins en moest er zelfs van lachen. Weer een andere assistente blies zo'n blauw handschoentje op tot ballon ... tot Roan's grote lol.

En toen kwam eindelijk rond 20.30 uur de anesthesist. Roan mocht gaan liggen en had zijn fiepie nog in zijn mond. Daarover heen deden ze gewoon het kapje (ik denk dat hij meer overtuur was geweest, als ze zijn fiepie hadden afgepakt, dus ik was wel blij, dat ze het zo deden). Maar dat kapje zorgde natuurlijk voor paniek en meneertje begon te spartelen en huilen. Ik denk dat het ongeveer 1-2 minuten heeft geduurd voordat hij onder zeil was. Schijnbaar zijn ze sneller onder zeil, als ze huilen, wanneer ze het kapje op krijgen. Al gauw hoorde je zijn huilen dan ook minder worden, totdat hij helemaal stil was. De KNO-arts maakte nog een grapje tegen de assistentes: "Hebben jullie het nu al gewonnen?" Ik kon er zelf ook wel een beetje om lachen.

Toen werd ik naar een kamertje gebracht waar ik mocht wachten, totdat Roan wakker werd. In de tussentijd nog gauw even naar het toilet gegaan en daarna maar even een tijdschrift gepakt. Ik zat nog geen 10 minuten toen ze me al riepen, dat Roan al wakker was. Schijnbaar was hij erg vlug wakker. In de uitslaapkamer aangekomen, was een verpleegkundige hem al aan het troosten, want hij was toch wel een beetje in paniek. Ik mocht zijn nog slappe en suffe lichaampje gauw overnemen. Maar ook mij kostte het nog zo'n 15 minuten om hem enigszins rustig te krijgen. Heb hem gauw weer zijn fiepie gegeven en zijn Teigetje en heb heel zachtjes en rustig op hem in zitten praten. Toen was het rond 9.00 uur.

Toen hij rustig was, mocht hij weer terug naar zijn kamer, waar de tv al aan stond met een tekenfilmpje erop. En ook olifantje kreeg hij, want die zat nog in de tas. Dat zorgde voor voldoende afleiding.

Net terug op zijn kamer.

Rond 9.15 uur vroeg ik dan ook aan de zuster of hij nu al wat te drinken en eten mocht. Dat mocht, aangezien hij al wakker genoeg was. Hij dronk zo een hele beker Yogho Yogho leeg en at een hele boterham met smeerworst (zijn favoriete beleg) en bijna een hele kiwi. Zo, die had bere-honger!

Daarna heb ik hem aangekleed en omdat we ongeveer een uurtje na het wakker worden pas naar huis zouden mogen, zijn we nog even naar de speelkamer in het ziekenhuis geweest. Die lag gewoon naast zijn kamer. DAT vond hij wel gezellig, want er waren een heleboel auto's en ander speelgoed om mee te spelen. Het leek net alsof hij helemaal geen operatie had ondergaan. Mooi toch?

En om 10.15 uur mochten we naar huis. Eerst nog even langs de KNO-poli om daar een controle-afspraak te maken voor de buisjes. Op de terugweg sliep Roan dan ook al vrij gauw in de auto. ZO moe van alle indrukken en de nasleep van de narcose, denk ik.

Rond 11.00 uur waren we weer thuis en kreeg hij van mamma ook nog een cadeautje, omdat hij zo dapper was geweest in het ziekenhuis. Ik weet dat het eigenlijk niet nodig is, want hij heeft al genoeg speelgoed, maar af en toe mag je je kleine lieverd best eens extra verwennen, nietwaar?

Kijk maar eens hoe blij hij is met deze transporter! Daar doe je het dan toch voor?

Na nog een uurtje gespeeld te hebben met zijn nieuwe transporter en 4 bijbehorende kleine autootjes, was het dan toch echt tijd voor nog wat te eten en drinken en dan zijn middagslaapje.

Nu is Roan helemaal verzot op tosti's, dus de laatste tijd maak ik om 12.00 uur altijd een lekker ham-kaastosti voor hem. Daarvan eet hij een hele op, dus 2 sneetjes tegen elkaar (terwijl hij van een gewone boterham maar 1 sneetje opeet). Nou, laat hem dan maar lekker van zijn tosti smikkelen! Altijd handig dus, zo'n tosti apparaat. Gezellig samen met mamma op de bank. Daarna nog een halve beker fruitsap gedronken en vlug naar bed.

Dit keer heeft hij weer lekker lang geslapen. Van 12.45 uur tot 15.45 uur. Heerlijk! En hij werd weer als vanouds heel vrolijk wakker.

Vanmiddag nog een hele peer opgegeten. Wow! Lekker gespeeld. Vanavond ook zijn hele bordje avondeten opgegeten, inclusief Danoontje. En inmiddels ligt hij lekker te slapen.

Wat een dag zeg! Maar ben zo blij, dat het allemaal zo goed heeft uitgepakt voor hem en dat hij er ogenschijnlijk weinig last van heeft.

En ook heel belangrijk ... dit was voor mij een hele prettige ervaring met een ziekenhuis (na die medische misser waaraan mam is overleden in 2008). Maar goed, het is ook een ander ziekenhuis, dan waar mam heeft gelegen. Ik zal daar ook NOOIT meer naar terug gaan. Maar deze ervaring, hoe moeilijk ik het ook voor mezelf vond, is alleen maar heel goed geweest. Nu maar hopen, dat dit ook zo blijft, zodat ik weer veel vertrouwen terug krijg in de medische molen. De eerste stap is gezet.