Kon ik Roan`s pijn maar wegnemen.

Ik was er gisteravond al bang voor, toen ik Roan bij de kinderopvang ging ophalen. Hij had die middag maar hooguit 10 minuutjes geslapen. En de nacht ervoor hebben we ook ieder uur op de wekker gezien.

Toen we naar huis gingen, was hij dan ook goed moe. De hele dag had meneertje nauwelijks wat gegeten en ook het avondeten wilde hij niet. Omdat hij zo overstuur bleef krijsen, hebben we hem maar eerst in bad gedaan met Zwitsal Eucalyptus, zodat zijn luchtwegen wat meer open gingen. En in bad had hij natuurlijk dikke pret. Maar het omkleden was weer een en al drama. Liggen wil hij echt niet. Dus ik vermoedde dat het weer raak was met zijn oortjes. Gelijk na het badje kreeg hij dan ook een zetpil.

Daarna heeft hij nog een groot kommetje pap lekker opgegeten ... en een Danoontje na. Gelukkig! Want buiten een halve boterham en een klein beetje fruit heeft hij die dag niks gegeten. Bij de opvang had hij wel goed gedronken, gaven ze aan. Maar zelfs dat wilde hij thuis ook niet meer.

Om 19.30 uur lag hij dan eindelijk in bed. Binnen een paar minuten was hij "vertrokken." Vind ik ook niet gek. Een nacht nauwelijks geslapen en ook geen middagslaapje meer gedaan!

Maar om 21.00 uur werd hij krijsend wakker. Hij lag wilde trappelend in zijn bedje en was ontroostbaar. Een aai over zijn bolletje mocht niet. Met hem rondlopen hielp ook nauwelijks. En hij bleef maar trappelen. Niet zo fijn voor mijn zwangere buik. (Mijn vriend was eventjes weg van huis, dus die kon hem ook niet overnemen). Dus toen maar eventjes naar beneden gegaan. Drinken wilde hij nog steeds niet. Ook even naar BabyTV kijken wilde hij niet. Toen ben ik uiteindelijk maar even met hem op ons bed gaan liggen en daar ontspande hij enigszins. Na ongeveer 15-20 minuten viel hij in slaap en heb ik hem voorzichtig terug gelegd in zijn bedje.

Maar om 21.45 uur werd hij weer krijsend wakker. Dat was voor mij de druppel. Ik heb de huisartsenpost maar WEER gebeld. Na tekst en uitleg mochten we toch meteen langskomen. En jawel hoor! Zijn rechteroortje is weer ontstoken! Ik word hier echt niet vrolijk meer van. 9 maanden lang zijn we nu al elke 4 weken aan het sukkelen. En iedere keer maar weer die neusspray met medicijn in gebruiken (afgelopen zondag was de laatste dag, want dat mag je maar 5 dagen gebruiken) en zetpillen.

Maar het advies van de arts was om toch weer met die neusspray te beginnen. Pfffffff. WEL heb ik dit keer om een kuur gevraagd. Roan's 4e antibioticakuur al! (febr., mei, juli en nu in september dus). Het schiet echt niet op met alleen maar zetpillen en neusspray.

3 weken geleden ben ik ook al voor Roan's oren bij de huisarts geweest. Die raadde me toen een kuur af, omdat de KNO-arts (waar we maandag zijn geweest), anders zeer waarschijnlijk niks zou doen ... als er geen vocht achter het trommelvlies zou zitten. Maar nu vond ik het wel goed.

En 3 weken DAARVOOR ook al bij de huisartsenpost geweest ... OOK vanwege zijn oortjes. Ik vind dit echt niet meer normaal. Volgende week donderdag buisjes laten plaatsen. Laat dit PLEASE helpen! Anders weet ik het echt niet meer!

Vannacht heb ik Roan dan ook maar meteen naast me in bed gelegd, nadat hij EN een zetpil EN de neusspray EN zijn kuurtje gehad had. Hij is nog 2x wakker geweest, maar heeft verder redelijk geslapen.

Ik merk wel dat hij het fijn vindt om op ons hoofdkussen te slapen. Dan ligt hij wat hoger met zijn hoofdje en staat er minder druk op zijn oortjes. Maar goed, ze mogen pas vanaf 2 jaar onder een dekbedje slapen, dus ik wilde dat van dat hoofdkussen ook even checken bij het consultatiebureau. Maar ook dat mag schijnbaar pas bij 2 jaar. Dus mijn plannetje om een hoofdkussen in zijn bedje te leggen, zal ik toch maar even laten varen. Veiligheid is natuurlijk het belangrijkste.

Heb nog naar Stichting Consument en Veiligheid gebeld, maar ook die gaven aan dat zij echt als richtlijn 2 jaar aanhouden, omdat de kans op wiegendood TOT 2 jaar het grootste is.

Wat kan ik nog meer doen? Ik doe al alles wat ik KAN doen om het hem zo comfortabel mogelijk te maken, maar het helpt maar zo weinig.

Die buisjes zijn echt mijn laatste redmiddel.

9 maanden lang en elke 4 weken trammelant en pijn. Bah! En dat ik dan een paar slapeloze nachten heb, dat vind ik dan nog niet eens zo belangrijk. Maar dat mijn kleine, grote man zo'n pijn ervan heeft ... dat doet mij ook ongelooflijk pijn.