Vruchtwaterpunctie

Vanochtend was het dan zover: mijn vruchtwaterpunctie in het AZM in Maastricht. Ik stond al met hoofdpijn op. Waarschijnlijk toch ergens onbewust behoorlijk wat stress gehad. Voor de punctie zelf had ik me niet zo druk gemaakt, want het schijnt minder pijn te doen dan bloedprikken.

Maar goed, eenmaal daar in de wachtkamer (om 10.00 uur) kwamen de zenuwen toch wel een klein beetje omhoog. Om 10.05 uur was ik aan de beurt.

Eerst werd er een echo gemaakt en mochten we naar het hartje luisteren. Dat klonk goed. Daarna werd de naald tevoorschijn gehaald en ging die mijn buik in. Ik vond het toch echt niet prettig aanvoelen, die druk.

Tot overmaat van ramp zwom onze kleine uk ook nog eens richting naald. Die zat wel in mijn buik, maar nog niet in de baarmoeder. Dus we moesten even wachten totdat het kleintje een beetje uit de buurt zou zijn.

Van de stress en de spanningen, die ik de afgelopen 4 weken had opgebouwd (vanaf dat de verloskundige had gebeld, dat we een verhoogde kans hadden) moest ik toch wel even flink huilen. En dat met een naald in mijn buik! Probeer dan je buik maar eens stil te houden. Ik kon me maar moeilijk op mijn ademhaling concentreren.

Na minuten zo gelegen te hebben, waren ze eindelijk klaar. Het vruchtwater was mooi helder. Dat lieten ze nog zien. Daarna kregen we ook nog 2 fotootjes mee van ons 2e wondertje.

Ik vind het trouwens wel een akelig idee. Het gaatje dat ze in de vliezen geprikt hebben, gaat niet meer dicht. Het zijn schijnbaar 2 vliezen die strak over elkaar heen liggen en min of meer aan elkaar vast plakken. Dat gaatje moet dus geen scheurtje gaan worden. Dus de komende 24 uur moet ik goed in de gaten houden, dat ik geen vocht of bloed ga verliezen. Dan moet ik hoe dan ook (ook 's nachts)  de verloskundige bellen.

Over 8 dagen kan ik bellen voor de sneltest. Dan krijgen we de uitslag over trisomie 13, 18 en 21 (Down). Dat is dan 100% zeker. En op 20-9 kan ik pas bellen voor de volledige uitslag. Pfff, NOG zolang in onrust en onzekerheid!

Mijn grootste angst is, dat het spontaan misgaat en dat het kindje dan gezond blijkt te zijn. Maar ook, dat we een negatieve uitslag krijgen en dan voor de keuze komen te staan: afbreken of doorgaan? Zenuwslopend is dit.

Na de punctie moesten mijn vriend en ik nog allebei bloed gaan prikken. Voor het geval er iets bij de uk gevonden wordt, zodat ze dat middels het bloed nog kunnen checken of er sprake is van erfelijke aanleg. Maar wat een wachtrij zeg! Er waren 40 mensen voor ons! Uiteindelijk hebben we nog 50 minuten moeten wachten totdat we hierbij aan de beurt waren.

Nu "trekt" mijn hele buik ook. Dat schijnt normaal te zijn na zo'n punctie. Dus ik moet me vandaag heel erg rustig houden. Ik mag wel zitten en wat in huis rondlopen, maar geen zware dingen doen. Zometeen ga ik dan ook maar even wat slapen. Ben bekaf nu. Wat emoties allemaal niet kunnen doen zeg.

En dan nu nog even de fotootjes:

Mooi he?

En dan nu maar heel hard duimen op dat alles goed gaat.