Ik mis je ...

Mam, vandaag zou je 62 jaar zijn geworden. Maar net als je 59e, 60e en 61e verjaardag moeten we weer verder zonder jou. Vanmorgen stond ik bij het dressoir, waar ik een gedenkhoekje voor jou heb gemaakt. Je foto staat er en het beertje dat ik je gaf toen je in het ziekenhuis lag en er zo slecht aan toe was. Je was zo blij met dat beertje. Ook je rouwkaartje en wat kaarsjes staan erbij.

Dit gedicht stond op je rouwkaartje. Ik heb het niet zelf geschreven, maar ik ben zo blij, dat het me gelukt is om dat tijdens jouw crematiedienst voor te dragen (evenals een eigen verhaal, dat ik voor je geschreven had). Het was het laatste wat ik voor je kon doen en ik ben zo blij, dat het me gelukt is.

ALS JE DENKT: "IK BEN VERSLAGEN."

is de nederlaag een feit.

Als je denkt: "Ik zal niet versagen", dan win je op den duur de strijd.

Als je denkt: "Ik kan het niet halen", is de tegeslag op til,

want het het overslaan der schalen hangt voornamelijk af van WIL.

Moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees.

Vechters winnen door een wonder, telkens weer de zwaarste race.

Denk: "Ik KAN het" en dan gaat het.

Iedereen vindt bij wilskracht baat

en in zaken wint de daad het

van het nutteloze gepraat.

Als je jammert: "Ik ben zwakker dan mijn grote concurrent",

blijf je levenslang de stakker, die je ongetwijfeld bent.

Niet de Goliaths en de rijken

tellen in de kamp voor zes,

maar de fermen die niet wijken,

hebben vroeg of laat succes.

En jij was een een vechter, maar de strijd die je in het ziekenhuis moest leveren, was geen eerlijke strijd. Hadden de artsen maar beter opgelet, hadden ze maar naar ons geluisterd (dat wij vermoedden dat er iets niet goed was), hadden ze maar eerder ingegrepen in plaats van onze zorgen weg te wuiven, hadden ze maar WAT gedaan.

In plaats daarvan lekte alle ontlasting in je buikholte, omdat een hechting in je darm geknapt was. Dagenlang. Uiteindelijk was alles binnenin ontstoken en stierf je uiteindelijk aan een bloedvergiftiging / scepsis. Hopelijk heb je gevoeld dat we met zijn allen op de intensive care erbij waren, toen ze jou probeerden te reanimeren. Ik ben het IC-team dan ook heel dankbaar, dat ze ons die keuze gaven en ons niet in een kamertje wegduwden. Maar wat heftig zeg, om jou daar te zien liggen vechten voor je leven. Wetende dat je het zeer waarschijnlijk niet zou overleven. 50 minuten lang werd je gereanimeerd, maar al na een paar minuten wist ik gewoon dat je hier niet meer uit zou komen. En ik kon niks meer voor je doen. Alleen machteloos toekijken hoe dit allemaal helemaal verkeerd zou gaan aflopen.

Het ergste vind ik ook nog, dat je gewoon mee naar huis zou moeten komen. ALLE uitslagen waren goed. Je had nergens meer uitzaaiingen, alles was schoon. Natuurlijk weet ik ook wel, dat de kanker alsnog had kunnen terug komen. En ik had je zeker geen lange pijnlijke strijd tegen deze vreselijke ziekte gegund. Maar nu ben je er niet meer, omdat er niet naar onze zorgen werd geluisterd en veel te laat pas werd ingegrepen.

Je hebt het zelf ook geweten, dat je ging sterven. 2 dagen voordat je stierf, heb je dit tegen een tante van mij verteld. Je hebt het waarschijnlijk niet tegen ons gezegd, zodat we niet bezorgd zouden zijn. Maar ook ik heb het aangevoeld, dat het foute boel zou zijn. Maar ik vertrouwde wel op de specialisten. Die zouden wel weten waar ze het over hadden. Wij zouden er wel naast zitten dan. HAD ik maar op mijn gevoel vertrouwd.

Op mijn werk heeft de toenmalige directrice ook niet echt medeleven getoond. De dag voordat je stierf, werd ik in een andere groep geplaatst. Toen ik aangaf, dat ik heel graag weg zou gaan, als de chirurg zou bellen met de uitslag van de tumor, kreeg ik van haar als antwoord: "Je werkt wel in een organisatie en je kunt niet zomaar je werk uit handen laten vallen, als ze bellen voor een uitslag." Ik ben de dag erna dus gewoon gaan werken, omdat ik heel bang was voor problemen op het werk. Maar ik had mijn telefoon aan staan en zou gewoon gaan als er gebeld zou worden. Uiteindelijk belden ze niet die dag. Na school heb ik je nog heel even een paar minuten gezien en nog even gezegd, dat ik van je hield. Daarna kreeg je een scan en werd halsoverkop besloten dat je meteen nog eens geopereerd zou moeten worden. Daarna hielden ze je slapend om te herstellen. Maar je hebt de nacht niet meer overleefd.

Toen ik de dag erna (in tranen natuurlijk) naar school ging om me persoonlijk af te melden en aan te geven, dat ik voorlopig even niet kwam werken .. had je het gezicht van die troela moeten zien. Ze was verdorie ook nog verbaasd ook nog, dat je gestorven was. Terwijl ik haar vanaf dag 1 dat je in het ziekenhuis lag (t/m 9 dagen later) helemaal open alles verteld heb. Maar denk je dat ze haar excuses voor die klote opmerking heeft gemaakt? Nee, nooit. Ik heb haar meerdere malen LETTERLIJK aangegeven, wat die opmerking van haar met me gedaan had, maar nooit een "sorry, ik heb me heel erg vergist." Of iets in die trant. Ik heb nog een paar weken voor de zomer gewerkt, maar een maand na de zomervakantie kwam de klap. Ik kwam met een burn out thuis te zitten. Toen ik me ziekmeldde, reageerde ze ook nog heel verbaasd: "Wat is dat dan?" Ben ook naar een psycholoog geweest om een en ander proberen te verwerken, maar veel heeft het niet geholpen. Op internet heb ik nog gezocht naar lotgenotengroepen, maar tot nu toe nog niks gevonden.

Na bijna een jaar thuis gezeten te hebben, ging ik weer therapeutisch aan de slag. Inmiddels was er een andere directeur gekomen (ook niet waarom, maar daarom ... want die troela had schijnbaar met meer mensen problemen). Ook bij de nieuwe directeur heb ik aangegeven wat er had gespeeld, evenals bij de algemeen directeur van het bestuur waar onze school onder valt. EN ... bij allebei de bedrijfsartsen. Want daar was destijds ook nog een wisseling in. Maar wat hebben ze uiteindelijk met mijn verhaal gedaan? Niks.

En nu staat me een spannende en moeilijke periode te wachten. Over 12 dagen krijg ik een vruchtwaterpunctie om te kijken of alles goed is met ons 2e kindje. In eerste instantie wilde ik dit niet. Ziekenhuizen ... ik heb daar een grote angst voor ontwikkeld. Wat wil je ook? Na je overlijden zijn we nog 2 jaar bezig geweest met gesprekken in dat ziekenhuis. Allerlei beloftes, maar niks daar. Iedereen houdt elkaar de hand boven het hoofd en probeert zich er maar uit te lullen. Artsen die niet bij de betreffende complicatiebespreking geweest zijn, medische dossiers die niet volledig ingevuld zijn, artsen die ineens niet meer in dat ziekenhuis werken en noem maar op. En maar roepen dat er aan kwaliteitsverbetering gewerkt gaat worden. Yeah right, waarom stierf een paar maanden later dan een andere patient ongeveer op dezelfde manier? Omdat ze er zoveel van geleerd hadden bij jou?

Maar goed, ik heb me over die drempel heen proberen te zetten, dus ik ga nu naar het ziekenhuis (wel een ander ziekenhuis) voor die vruchtwaterpunctie. Maar ik ben zo bang, dat ik een spontane miskraam ga krijgen. Mijn 1e zwangerschap was ook een miskraam was. Maar ik ben ook bang voor een negatieve uitslag en dat ik dan voor de keuze kom te staan om de zwangerschap misschien af te breken.

Over een paar minuten belt de klinisch geneticus mij op, om mijn vragen over mijn bloeduitslagen te beantwoorden. Hopelijk word mij dan een en ander ook wat duidelijker.

De vruchtwaterpunctie is in de 2e schoolweek. Op maandag. Maandag en dinsdag moet ik dan ook heel rustig aan doen (bedrust). Op donderdag en vrijdag zou ik weer moeten werken, maar daar staat mijn hoofd nu echt even niet naar. Ik heb ook bij de directeur aangegeven, dat ik er die week niet ben. Hij begon erover dat ik best op donderdag en vrijdag kon komen werken. Maar dat ga ik dus echt niet doen. Ik moet al een drempel overwinnen om weer naar het ziekenhuis te gaan. En dan zou er ook nog een kans zijn, dat ik mijn kindje kan verliezen. In 2008 heeft die directrice mij al voor het blok gezet en helaas heb ik toen niet naar mijn gevoel geluisterd. Ik had die laatste dag naar jou toe moeten gaan mam en het werk moeten laten liggen. Het was en is nog steeds een hele harde leerschool voor mij, dat ik destijds een verkeerde keuze gemaakt heb. Ik heb me toen ook voorgenomen, dat ik me nooit meer voor een keuze laat zetten: mijn familie / gezondheid of werk.

Ik weet dat ik commentaar ga krijgen of moeilijkheden misschien zelfs wel, als ik die 2e schoolweek niet ga werken. Maar als ik straks een miskraam zou krijgen in die week, dan zou ik mezelf dat NOOIT vergeven.

Ik ga het ook gewoon mededelen via de mail, dat ik er niet ben. De vorige keer toen ik belde om uitleg te geven over die punctie, trok hij ook alles in twijfel. Nou, moet hij zelf weten. Die werkplek is helaas ziekmakend. Afgelopen jaar waren 3 collega's overspannen thuis. Hoe zou dat toch komen? En ja, natuurlijk heb ik er al vaak over gedacht om weg te gaan, of naar een andere school. Alleen ... binnen het bestuur moeten er misschien al gedwongen ontslagen vallen volgend jaar, dus op geen enkele school is er een vacature. Naar een ander bestuur gaan, is nu ook geen optie. Nu heb ik een vaste benoeming voor 2 dagen, maar als ik elders begin, dan begin ik onder aan de ladder met vervangingen op oproepbasis. En ik zie het bij ons al gebeuren, mensen van buitenaf komen bijna niet aan de bak. Dus ik blijf nog maar even zitten waar ik zit. Maar zodra zich een kans voordoet ... (na mijn 2e kindje) ...

Zojuist belde de klinisch geneticus. Ik heb enigszins een duidelijker beeld gekregen van de bloedwaardes. Normaal gesproken zouden ze allemaal rond de 1 liggen. Mijn HCG ligt wat hoger (1.23), PAPP-A ligt wat lager (0.42) en de nekplooi was 2,5 mm.

Van de nekplooi wordt tot 3,5 mm als normaal beschouwd, maar het bloedprikken bij de combinatietest is heel specifiek voor mij op deze leeftijd (ben 34, in oktober 35) bij deze zwangerschapsduur (dat was toen 12 weken en 2 dagen ten tijde van het bloedprikken) en de combinatie van die 2 stofjes in het bloed. Zowel het kindje heeft indirect invloed op de uitslag, omdat het die stofjes produceert, maar ook ik als moeder heb daar invloed op. Misschien was mijn placenta wel wat actiever op dat moment. Dat heeft dan ook weer invloed op de uitslag.

Verder heb ik nog gevraagd of zij ook wel eens had meegemaakt, dat mensen met zulke uitslagen gewoon een gezond kindje kregen. Volgens haar waren de meeste kindjes gewoon gezond. Op zich wel een hele geruststelling. Die mevrouw reageerde ook heel vriendelijk en begripvol. Dat is echt wat ik nu even nodig heb.

Wat een begin van mijn dag zeg.

Mam, ik hoop dat je ergens dicht bij me in de buurt bent, want ik mis je ongelooflijk. Het doet gewoon pijn. Ik hou van je.