Spelen op het gras ... of niet.

Onze achtertuin is nog niet klaar, omdat wij veel in huis zelf verbouwen. De tegels liggen er al, maar de grasmatten op het achterste gedeelte moeten er nog komen. Nu is het nog een rommeltje in de tuin. Niet echt iets om gezellig buiten te gaan zitten.

En om met dit weer nu alleen maar binnen te blijven, dat vind ik ook niet zo leuk. Schijnt de zon eindelijk ....

Maar goed, om nu de hele tijd alleen maar te gaan wandelen met Roan, waarbij hij moet blijven zitten in de buggy, dat is ook geen optie. Mijn kleine ventje is graag actief. Dus dachten wij vorige week dat het wel een goed idee zou zijn om naar het speelveldje van onze buurt te gaan (bij ons om de hoek, nog geen 5 minuten wandelen).

Daar aangekomen wilden we in de schaduw in het gras gaan zitten. Maar dat vond Roan niet zo geweldig. Hij bleef maar huilen en wilde alleen maar bij ons op schoot zitten. Dus na een aantal minuten zijn we dan ook maar weer verder gaan wandelen.

Dus vandaag heb ik het nog maar eens geprobeerd om samen met Roan naar het veldje te gaan. Speeldeken mee en zijn blokjes. Op de deken vond Roan het prima. Hij speelde lekker met zijn blokjes.

Toen ik een klavertje plukte, vond hij dat wel heel erg interessant. Een paar minuten lang kon hij zijn ogen er niet vanaf houden en ging zijn wijsvingertje richting dat klavertje. Maar aanraken ... ho maar. Als ik het klavertje wat dichterbij wilde houden, dan drukte hij zich meer tegen mij aan.

Wat vindt hij het toch allemaal spannend, al die nieuwe dingen. Hij is trouwens ook niet van de deken af geweest. Ben benieuwd, als ik morgen weer ga, of hij dan misschien al een stapje verder durft te gaan.

Over 2 dagen is hij al 16 maanden. Zo groot gegroeid al, maar toch ook nog wel heel erg klein. De lieverd.