Eenkennigheid en verlatingsangst.

Roan is nu 15 en een halve maand oud en heeft nog totaal geen last gehad van eenkennigheid. HEEL FIJN! Hij vindt het leuk bij iedereen. De laatste tijd wil hij niet meer zo graag op schoot blijven zitten (wat hij voorheen wel deed), maar dat is ook logisch. Hij wil de wereld ontdekken, rondkruipen en gaan staan. Dus dat is ook niet zo erg.

Maar de laatste 2 weken heeft hij wel wat last van verlatingsangst, denk ik. Steeds wanneer pappa weggaat om te werken, dan wil Roan hem achterna kruipen naar de deur. Dus pak ik hem maar op de arm om samen pappa uit te zwaaien. En dan is het ook goed.

Maar dan moeten we zelf nog naar de kinderopvang. Voorheen zag hij me nog niet eens meer staan, zodra we 1 stap binnen gezet hadden. Dan had hij alleen maar oog voor al het speelgoed en de andere kindjes. En vooral de meisjes vindt hij leuk. HaHa. :) Zelfs als ik dan weg wilde gaan, dan keek hijnog maar nauwelijks op of om. Ik moest echt met mijn autosleutels rammelen om zijn aandacht te trekken.

De laatste 2 weken moet hij echter huilen, zodra hij in de gaten krijgt dat ik moet gaan. Ook als hij bij een van de verzorgjuffies op de arm zit. Dan reikt hij zijn armpjes naar me uit en wil me vastpakken. En zelfs achter het raam nog even naar mamma zwaaien, vindt hij niet fijn. Huilen, huilen, huilen. Dikke krokodillentranen. Dit vind ik zelf ook wel moeilijk (weggaan terwijl je weet dat je kind huilt). Maar goed, ik houd het afscheid zo kort mogelijk om het niet moeilijker te maken. De leidsters vertellen ook dat het meestal vlug over is, zodra ze naar de speelgoedkast gaan om iets leuks uit te kiezen. Maar ook als een leidster van zijn groep even weg wil gaan, kruipt hij haar soms achterna en begint dan te huilen.

Hopelijk duurt deze fase niet te lang.

Hoe lang duurde dit bij jullie? En hebben jullie misschien nog tips?