Ik mis haar zo.

Al een paar dagen houdt het me bezig. Aankomende zaterdag (2-4) is het alweer 3 jaar geleden, dat mijn moeder (als gevolg van een medische misser) kwam te overlijden (in 9 dagen tijd ... van niet weten dat ze uberhaupt ziek was tot overlijden).

Nog steeds denk ik aan die nacht dat wij met zijn allen op de intensive care waren, toen het ic-team mijn moeder aan het reanimeren was. Ze lieten ons de keuze of we er bij wilden zijn, of liever niet. Daar ben ik ze ZO dankbaar voor. Wij zijn er tot het einde bij gebleven. Al die injecties met atropine (de lege doosjes lagen allemaal naast elkaar) om haar hart weer op gang te krijgen, het bloed dat door het reanimeren omhoog kwam (uit de longen), het hartritme dat na 20 minuten weer op gang kwam ... en ook weer stopte na een paar minuten. WEER reanimeren. 50 lange minuten achter elkaar. En toen nam pap de beslissing om te stoppen met de reanimatie. Op dat moment stond de wereld ZO stil, zakte de grond onder mijn voeten weg, ..., ..., ...

Gelukkig heb ik haar vroeg in diezelfde avond nog heel even gesproken en gezien toen ze bij kennis was. Maar echt afscheid nemen, hebben we nooit kunnen doen. En daar sta je dan. 9 dagen later en dan moet je een crematie gaan regelen.

Er zijn nog 2 jaar lang gesprekken geweest met allerlei personen in het ziekenhuis. Maar wat je altijd over medische missers hoort op tv en in de krant: het is echt waar. Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Mensen houden elkaar de hand boven het hoofd. De chirurg (die trouwens niets te verwijten valt ... op de nazorg hebben ze niet goed opgelet), die aangeeft zich verantwoordelijk te voelen en daarom met ons een klachtengesprek aangaat, MAAR die NIET bij de complicatiebespreking aanwezig geweest is. De chirurg werkt ineens niet meer in het ziekenhuis. Medische dossiers zijn onnauwkeurig of maar half ingevuld. Een klachtenbrief komt op de verkeerde stapel terecht. Doordat het al lang geleden is, kunnen betrokken artsen en assistenten niet meer bevraagd worden, want het is al zolang geleden. Er worden allerlei beloftes gedaan: we gaan aan kwaliteitsverbetering werken. En dan hoor je per ongeluk dat er een paar maanden NA je moeder, dat er een andere patient om nagenoeg dezelfde redenen is overleden. Kwaliteitsverbetering???? Is mijn moeder dan voor niks gestorven???? WAT hebben ze dan geleerd van de gemaakte fouten bij mijn moeder?

Uiteindelijk zijn we gestopt met die hele procedure. Het leverde niks op. Alleen dat we tegen muren aanliepen. Maar het gemis wordt er echt niet minder om. Over een paar dagen is het alweer 3 jaar geleden, dat ze niet meer bij ons mocht zijn. Of beter gezegd, nog MAAR 3 jaar geleden. Ze heeft niet meer meegemaakt dat ik zwanger raakte van Roan, of dat zij oma werd. De geboorte, zijn 1e verjaardag en natuurlijk alles wat nog komen gaat. En daar heb ik het nu heel erg moelijk mee. Ik weet nu precies hoe het voor haarzelf gevoeld moet hebben, toen mijn broer en ik werden geboren. Haar ouders waren ook al voor die tijd overleden. En heeft er nooit veel over gezegd, maar diep van binnen weet ik dat het haar ook ongelooflijk pijn heeft gedaan.

Net als bij mij nu. Alleen mijn allerbeste vriendinnen vragen er nog wel eens naar en dat kan ik echt waarderen. Maar mijn schoonouders en mijn vriend lijken het vergeten te zijn. Nu weet ik dat mijn vriend sowieso niet met zulke dingen kan omgaan. Hij is geen prater en uit zijn gevoelens bijna niet (tenminste, niet als het om verdriet gaat). Maar ook mijn schoonouders vragen nooit eens hoe het nu voor mij is, dat ik nu zelf moeder ben en dat ik zelf geen moeder meer heb. Ik vind dat jammer. Ze hoeven echt geen hele gesprekken aan te gaan daarover. Ze kunnen toch ook gewoon interesse tonen en aangeven dat ze niet goed weten wat ze moeten zeggen? Dat is in ieder geval al iets. Dan weet je in ieder geval dat er aan je gedacht wordt. Terwijl ze wel heel begaan zijn met het lot van iedereen in hun omgeving. Er hoeft er maar een ziek te zijn of in het ziekenhuis te liggen en dan hoor je daar regelmatig over. Waarom dan niet bij mij? Maar goed, ik ga er zelf ook niet meer over beginnen. Wil niet als een zeur overkomen. Maar vind dat wel jammer.

Ieder jaar heb ik ook weer BHV herhalingscursus: 1 middag brandbestrijding en 1 middag EHBO. Zodra de EHBO-middag aan de beurt is, dan slaap ik al slecht en gieren de zenuwen door het lijf, want ik weet dat we dan ook zelf weer moeten gaan reanimeren op poppen. De laatste keer kregen we ook een filmpje te zien van een reanimatie van een drenkeling. Toen ben ik ook echt weggelopen. Heb zitten janken als een klein kind. Zo heftig. Ik heb het allemaal 'live' gezien. Ik weet wat het is, als je een flatline op de monitor ziet en je hoort die akelige piep erbij. Toen heb ik me ook afgevraagd of het niet beter zou zijn voor mij om te stoppen met BHV. Iedere keer raak ik er helemaal van overstuur. Maar ik probeer toch door te zetten. Zeker ook omdat ik nu Roan heb. Ik vind het ook wel een fijn idee, dat ik weet wat ik moet doen, als er ooit iets met Roan aan de hand is. Dus ik ga toch maar door, maar makkelijk is het niet.

En binnenkort is het ook weer Moederdag. Op school (ik geef les) gaan we ook weer iets leuk knutselen voor alle moeders. Dit zijn zo'n zware momenten voor mij. Was het maar alvast voorbij.

Sorry, ik moest het even kwijt.