Gynaecoloog

Gisteravond kon ik op het avondspreekuur komen van de gynaecoloog, die mij na de bevalling (met een flinke subtotaal ruptuur) heeft gehecht.

Ik was er niet gerust onder en dacht echt dat ik een verzakking had. Want Roan is nu inmiddels ruim 5 maanden en nog steeds heb ik last van een 'zwaar' gevoel daar beneden. Nu weet ik ook wel dat ik NET niet helemaal ben doorgescheurd en dat het dus een grote wond was. En dat het herstel dus ook gewoon een stuk langer zal duren.

Maar ik geef dus danslessen (soort van showdans / clipdance ... denk bijv. aan Michael Jackson moves), waarbij we ook wel behoorlijk wat springen. Dat springen gaat dus absoluut niet lekker. Alsof mijn organen binnenin meebouncen (soort van trampoline-effect of zo). Weet ook niet hoe ik dat anders goed moet omschrijven.

De verloskundige (want ik ben dus thuis bevallen en moest achteraf naar het ziekenhuis om gehecht te worden) gaf met de nacontrole aan, dat ik geen verzakking had. Maar ja, dat zware gevoel vind ik niet echt normaal.

De bekkentherapeut gaf aan dat ik toch maar wel heel rustig aan moest doen, ZEKER met springen, want een zwaar gevoel duidt toch wel op lichte verzakkingsklachten.

En ik maar braaf elke dag mijn oefeningen doen, maar omdat ik er maar nauwelijks vooruitgang in merkte, begon ik me toch wel wat zorgen te maken, aangezien ik wel weer was begonnen met het geven van danslessen (in december hebben we namelijk grote theatershows).

Dus toen heb ik een paar weken geleden de huisarts gebeld, maar die wilde mij per se eerst zelf even onderzoeken i.p.v. meteen doorsturen naar de gynaecoloog. Zodoende kwam ik bij de waarnemend huisarts terecht. Die gaf ook aan dat het geen verzakking was, maar ik wilde graag een controle door degene die me ook gehecht had. De specialist dus. De waarnemend huisarts probeerde me er nog van te overtuigen, dat zij al 30 jaar zulke dingen zag en dat ik ECHT geen verzakking had.

Maar ja, bij mij zit er een trauma achter ... heb mijn mam 2 jaar geleden door een medische misser in het ziekenhuis verloren ... en toen maakten we ons ook zorgen, maar hebben we niet doorgevraagd, want we gingen ervan uit dat de artsen wel wisten wat ze deden. Niet dus. Zodoende was ik nogal ongerust, want ik wil natuurlijk bij mezelf niks verder verpesten binnenin mijn buik door WEL te gaan springen, als het beter is om dat NIET te doen. Dat vertelde ik dus zo ook tegen die waarnemend huisarts. Dat ik dus graag door verwezen wilde worden naar de specialist. Reactie: "ja maar, heel Nederland wil wel graag door verwezen worden."

Ja nou en? Daar betaal ik toch ook een dure ziektekostenpremie voor???

Maar goed, ik had de afspraak bij de gynaecoloog al gemaakt VOORDAT ik naar de waarnemend huisarts ging. Alleen ... ik moest dus een verwijsbrief hebben. Damn! Waarom moet dat hier toch allemaal zo moeilijk?

Anyway ... ik heb die verwijsbrief gekregen. Stond alleen wel in, dat ik graag op MIJN EIGEN VERZOEK door verwezen wilde worden. Dus zal de rekening dadelijk ook wel voor mezelf zijn (leuk hoor .... NOT!)

De gynaecoloog heeft me gisteren wel enigszins gerust weten te stellen. Ze gaf aan dat ik echt geen verzakking heb (baarmoeder, blaas en ook endeldarm zitten gewoon mooi op de plaats). Maar wat is nu het hele eieren eten??? Ik heb nog last van dat zware gevoel, omdat ik dus nog volledig borstvoeding geef. Die hormonen zorgen en weer voor dat alles minder doorbloed is of zo. Zodra ik stop met borstvoeding geven, dan zal dat gevoel vanzelf verdwijnen. Nou, ik hoop het maar.

Ik BAAL er wel van, want nu is het dus eigenlijk kiezen voor mijn eigen gemak en me lichamelijk fijn voelen OF kiezen voor de beste voeding voor Roan. BAH! Dat is geen keuze! Natuurlijk krijgt Roan de komende maanden nog gewoon borstvoeding. Dat loopt gewoon ZO goed ... daar ga ik echt niet mee stoppen. Maar dat betekent dus dat ik zelf nog wel een tijdje rond blijf lopen met een onderkantje dat niet in orde aanvoelt. Hmmm ... alsof ik niet al genoeg doorstaan had na die bevalling en die hechtingen.

Hormonen ... die krijgen gewoon de schuld!