Mijn kindje, mijn oma en mijn moeder*.

Roan is alweer 4 maanden en 2 dagen oud en ZO'N gemakkelijk en lief kind. Ik kan overal met hem naar toe gaan. Hij lacht altijd!

Dus gisterochtend ging ik even met hem naar pappa's werk om daar een kopje koffie mee te drinken tijdens de ochtendpauze. Dat vond Roan wel leuk. Lachen naar iedereen!

Daarna besloot ik om nog even bij MIJN oma langs te gaan. Zij is inmiddels 88 jaar en ook helemaal weg van Roan. Ze gaat 2 dagen in de week naar de dagopvang van het verzorgingstehuis bij ons in de buurt. En voor zijn geboorte had mijn oma ZELF een Nijntje gebreid en opgevuld met schuim. Zo leuk! Zijn 1e zelf gemaakte knuffel!

Oma was blij verrast, dat we even langs kwamen. Ze heeft een hele tijd met mijn kereltje op de arm gezeten. Natuurlijk heb ik daar nog wat leuke foto's van gemaakt, want ik vind het best wel bijzonder, dat Roan nog een overgrootoma heeft. (Een tijdje terug zijn we ook met 4 generaties op de foto gegaan ... mijn oma, mijn pap, ik & Roan. Die foto's zijn ook erg leuk geworden). Roan vond het maar wat goed, bij overgrootoma op de arm. Lachen dat hij deed! En hele verhalen vertelt hij nu ook al in zijn eigen babytaaltje. De dag van overgrootoma kon dus niet meer stuk.

Wat me tegelijkertijd zo verdrietig maakt, is dat Roan zijn oma (mijn moeder) nooit zal leren kennen. Helaas is ze 2-4-2008 overleden door een medische misser. In 9 dagen tijd wisten we nog niet eens dat ze ziek was, kregen we vervolgens te horen dat er tumor zo groot als een tennisbal uit haar darm verwijderd was en overleed ze na een 2e operatie. Als ze op de nazorg (op de afdeling) wat beter opgelet hadden, dan hadden ze eerder de 2e operatie kunnen uitvoeren en waarschijnlijk had zij dan meer kans gehad om dit te overleven. We waren erbij toen ze gereanimeerd werd. Heel erg heftig om te zien, maar ik ben er wel heel dankbaar voor dat we erbij mochten zijn. We hebben met eigen ogen gezien dat ze op de Intensive Care alles eraan gedaan hebben (50 minuten reanimeren) om haar hart weer op gang te krijgen. Dat lukte ook na 20 minuten, maar het ging alsnog mis. Dus in een tijdsbestek van 9 dagen (van nog niet eens weten dat ze ziek was ... en een acute ziekenhuisopname) ben ik mijn moeder kwijt geraakt.

Ikzelf heb de ouders van mijn moeder ook nooit gekend. Zij waren al heel jong overleden mijn moeder was rond de 17 jaar toen. Ik heb wel altijd verhalen van mijn mam gehoord over dat zij zulke lieve ouders had. Ik heb me dan ook altijd afgevraagd hoe mijn opa en oma (van moeders kant) zouden zijn geweest. Ik heb ze nooit gekend, maar wel altijd heel erg gemist.

En nu zal Roan ook nooit zijn oma leren kennen. Dat doet me heel erg pijn. Dagelijks denk ik aan mam en weet ik ook hoe graag zij oma had willen worden. We hebben het er in haar ziekbed nog over gehad. Mam dacht dat ze een kwaadaardige tumor had en dat dit waarschijnlijk niet goed zou aflopen. De uitslag van de tumor was nog niet eens binnen ... en toen was ze er al niet meer. Het was wel een kwaadaardige tumor overigens. En ik had me al voorbereid op een lang ziekteproces, maar dat dit ZO fout zou lopen ... doordat artsen niet opgelet hebben ... Want alle andere uitslagen waren verder goed. Longen, lever, bloed, lymfeklieren: echt alles was schoon! Ze had mee naar huis moeten komen. Ze was pas 58. Ik mis haar zo ongelooflijk veel. Had haar ZO graag mijn zoon willen laten zien. Ik weet zeker dat zij er volop van genoten zou hebben, als ze oma was geworden. En nu moet zij dit missen en ik ook. En Roan ook.

2 jaar lang zijn we bezig geweest met gesprekken in het ziekenhuis: met de klachtenfunctionaris, de medisch adviseur, de chirurg zelf (zij is overigens niks te verwijten), de algemeen directeur van het ziekenhuis. We hebben de medische dossiers opgevraagd en doorgelezen. Er waren ons allerlei verslagen en rapporten beloofd, maar die kwamen maar niet. En steeds hadden ze er een flauw excuus voor waarom een verslag niet gemaakt was. Tja, en 2 jaar na overlijden kun je niet veel meer. Uiteindelijk is onze klacht naar de Raad van Bestuur gegaan en de Inspecteur van Volksgezondheid keek over de schouder mee. Dit schijnt een zware procedure te zijn. Uiteindelijk hebben ze na 2 jaar een rapport gemaakt over waar het allemaal aan geschort heeft. Een zeer vernietigend rapport voor het ziekenhuis eigenlijk. Maar ook hier wist men alles weer 'zo uit te leggen' dat het nooit met zekerheid te zeggen was geweest, of mijn moeders dood voorkomen had kunnen worden. Vergissen is menselijk, zegt men wel eens. En: waar mensen werken, worden fouten gemaakt. Maar wat koop ik ervoor? Ik ben mijn moeder kwijt. En Roan zijn oma.

Mijn pap wil er niet meer mee verder gaan. Hij wil verder met zijn leven. Sinds een paar maanden heeft hij een nieuwe vriendin. Een leuke vrouw. Ik kan het goed met haar vinden. En ik gun ze alle geluk van de wereld toe. Ik begrijp ook wel dat pap verder wil, maar voor mij is het gewoon niet klaar. Maar een rechtszaak ervan maken ... ik denk niet dat we er iets mee opschieten. Je krijgt toch geen gelijk. En ik wil mijn tijd veel liever in Roan steken.

Ik mis je mam.

Een paar maanden na haar dood heb ik online een fotoboek gemaakt en het laten afdrukken. Er staan foto's in vanaf toen zij een jaar of 7 was tot haar crematiedienst. Daarnaast heb ik ook verhaaltjes erin gezet en ook leuke herinneringen en spreuken, die me aan haar doen denken (zoals zij als persoon was). Alle belangrijke gebeurtenissen staan erin. Hoe zij opgroeide, haar bruiloft met pap, mam met mij als baby, mam met mijn broer als baby, foto's van dat ze meegeholpen heeft om ons huis te verbouwen, ..., ..., ...

Als Roan later gaat vragen naar zijn oma, dan laat ik hem zeker dat boek zien. Zo kan hij toch een beetje zijn oma leren kennen. Het was heel zwaar om dat boek te maken. Ik heb ook echt zitten huilen, toen ik het afgedrukte exemplaar voor de 1e x bekeek. En ook nu ik dit verhaal aan het typen ben, schiet ik weer vol. Het blijft heel erg moeilijk om dit allemaal een plaatsje te geven. Gelukkig houdt Roan mij er bovenop. Die is zo lekker vrolijk altijd ... daar word je vanzelf wel blij van.

Dit weekend zal ook wel heel dubbel voor mij gaan aanvoelen. Zondag is Moederdag. MIJN 1e Moederdag. Maar dan zonder mijn moeder ..........