Wat moet ik hier nu weer mee???
Inmiddels begin ik me behoorlijk te irriteren aan mijn schoonouders. Begrijp me niet verkeerd ... ik heb leuke schoonouders en het is ook altijd gezellig als we daar op visite gaan. Maar nu krijg ik onderhand een punthoofd.
Het zit zo. Voorheen gingen wij meestal bij hun op visite en kwamen zij af en toe ook wel eens bij ons. (Ze wonen maar een paar honderd meter van ons af). Als ze 1 of 2x per maand bij ons over de vloer kwamen, dan had je het wel gehad. Maar sinds de geboorte van Roan komen ze elke 3 dagen. En dan bellen ze niet eerst even van tevoren, maar ze komen gewoon onaangekondigd binnen lopen. Als dat nu een keertje gebeurt, oke. Maar dat gebeurt dus elke keer zo! Zo is mijn rustuurtje er al eens bij in geschoten. Of ... ik wilde eens een avondje GEEN bezoek of kraamvisite. Komen ZIJ weer langs. Ja verdorie, mag ik ook nog wat privacy???
Ik heb het al een paar keer ter sprake proberen te brengen bij vriendlief, maar die heeft helemaal zoiets van "de opa's en oma hoeven toch niet van tevoren te bellen, of ze kunnen langskomen? Die mogen toch gewoon zomaar komen, als ze willen?"
Dus meneer kan geen "nee" zeggen. Ik heb nu onderhand zoiets van "als jij er niks van zegt, dan doe ik het een keer." Maar ja, dan ben ik weer het stuk chagrijn in huis zeker. Heb ik het weer gedaan natuurlijk.
Er staat toch niet voor niets op het geboortekaartje, dat wij tussen 12.00 en 15.00 uur rusten en na 21.00 uur ook??? Wat heeft het voor zin om zoeits erop te zetten, als je schoonouders dan weer langs komen?
Ik vind het allemaal wel een beetje overdreven ... zo vaak langskomen.
Maar dat is niet het enige dat mij dwarszit. Ik heb mijn eigen moeder in april 2008 verloren aan een medische misser. Het ging allemaal heel snel. We wisten nog niet eens dat ze ziek was toen ze hals over kop in het ziekenhuis werd opgenomen. 9 dagen later stonden we naar haar reanimatie te kijken en overleed ze. En dat alleen maar omdat ze in de nazorg op de afdeling niet goed opgelet hebben. Ze had weer mee naar huis moeten komen, want alle uitslagen waren positief. Maar ze heeft het dus niet gered, omdat ze te laat waren met de 2e operatie. Nu, bijna 2 jaar later, zijn we nog steeds bezig met een klacht tegen het ziekenhuis. Ze hebben ook (mondeling) erkend, dat er fouten gemaakt zijn.
Dat ik het nu heel moeilijk heb, dat ik dit (mijn 1e kindje ... en mam's 1e kleinkind) niet meer met haar kan delen, dat schijnt niemand in de gaten te hebben. Er wordt ook niet naar gevraagd. Iedereen vraagt alleen maar naar hoe het met Roan gaat en met mij (het herstel van de zwangerschap). Maar dat ik mijn moeder intussen zo ontzettend erg mis ... ik zit er zo'n beetje alleen mee te koekeloeren. Net na de bevalling en vlak voor het hechten heb ik er wel een traan om moeten laten. Toen werd alle spanning me even te veel. Maar nu in de drukte van alle voedingen en het verzorgen van mijn lieve kleine kereltje, kom ik nauwelijks aan mezelf toe.
En ja, ik vind het heel confronterend, als ik ZO vaak mijn schoonouders binnen zie komen. Want ik weet ook hoe ontzettend mijn mam genoten zou hebben van kleine Roan. Ze wilde zo ontzettend graag oma worden. Daar hebben we het in haar ziekbed nog over gehad (in die dagen dat ze in het ziekenhuis lag). En ik weet zeker dat zij een erg leuke oma was geweest.
Maar nu heeft Roan van mijn kant alleen nog een opa. Pap is ontzettend trots op die kleine man. Maar ook hij heeft het er moeilijk mee, dat zijn overleden vrouw dit niet meer kan meemaken. Hij heeft nu wel een nieuwe, leuke vriendin. Maar dat is toch heel anders.
Wat moet ik hier nu mee? Kan ik het maken om er wat van te zeggen tegen mijn schoonouders?
reacties (0)