Bevallingsverhaal
29 September
05:45 Ik word wakker want voel wat lopen. Vliezen zijn gebroken! Spannend…. Proberen nog wat te slapen, maar ik kan de rust niet vinden. Gelukkig lijkt ons kleintje niet in het vruchtwater te hebben gepoept want het is mooi helder. Vandaag gaat het dus gebeuren! In de loop van de dag geen echte weeën, maar wel alvast van krampjes. Ook regelmatig vruchtwater verlies en de slijmprop komt in delen mee. In de loop van de ochtend komt de verloskundige (Marije en Laura) langs om te kijken hoe het gaat. I.v.m. infectiegevaar wordt er nog niet getoucheerd. Maar we moeten bellen als de weeën om de ¾ minuten komen en ook echt een minuut duren. Jochem blijft vandaag thuis werken. Ik rommel wat in huis. ’s Avond komt Wouter eten want de kappers komen, maar die bellen we toch maar af. Vanaf ongeveer 17:00 worden de krampen wat sterker en komen ze meer regelmatig. Ik denk: “O als het zo gaat dan gaat het opvangen nog wel even goed. “ Tussen half 8 en half 9 time ik de weeën en die blijken al om de 3 minuten te komen en een minuut te duren. Nog steeds redelijk makkelijk weg te ademen. Jochem belt rond 21 uur de verloskundige en die geeft aan zo te komen kijken. Rond 22uur is de vk er (Lisette en Laura) en toucheert. Pas 1 cm!! Inmiddels zijn de weeën al erg aanwezig en kost het al veel energie om ze weg te puffen. Jochem helpt me door op mn benen te drukken (zoals geleerd bij de haptonoom). De VK stript gelijk om de ontsluiting wat meer op gang te laten brengen en stelt voor om rond 2uur weer langs te komen. Wat een rot gevoel trouwens dat strippen!!
Vanaf nu worden de weeën echt heftig en heb ik al m’n energie nodig om me te kunnen concentreren. De vk belt of ze ook eerder kan komen ivm een andere bevalling hier in de buurt. Rond 00:30/01:00 is ze er weer en ik blijk nu 2 cm te hebben. 2 cm ?!?! Maar in dit tempo duurt het nog uuuuuren. En dan moet ik nog gaan persen. En ik had vanochtend nog zo gedacht dat hij er dan wel in een dag zou zijn. En ik voel me al zooo moe. Tja, nu even niks aan te doen. Spreken af dat ze rond 3uur weer komt en dat we dan gaan kijken hoe of wat.
Iets voor 2 uur geef ik aan dat Jochem toch maar moet bellen. Ik wil naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding. Buiten dat ik echt geen energie heb om dit nog een dag vol te houden EN dan nog te persen loop ik ook al tegen de 24 uur met gebroken vliezen aan! Vk komt, iets meer dan 2 cm ontsluiting, en geeft aan dat het inderdaad geen slecht idee is om naar het ziekenhuis te gaan. We pakken onze spullen en de VK belt met het ziekenhuis. Kwart over 2 lopen we daar binnen en word ik naar verloskamer 3 gebracht. Hier gaat het dus allemaal gebeuren!
Het is een ruime kamer waarin alles staat wat nodig is voor de bevalling. Ik wordt aan de monitor gelegd om de hartslag van de baby te kunnen blijven volgen en de weeën-activiteit. Ons kleine mannetje blijft de hele tijd constant met een hartslag van 120, dus dat is mooi! De weeën blijven zeer pijnlijk en vanwege de registratie moet ik blijven liggen terwijl ik de weeën beter zittend kan opvangen dus dat is wel een nadeel. Gelukkig mag ik er heel even af. De arts komt om te vertellen over de pijnbestrijding en dat de anesthesist nu bezig is met een spoedbevalling, maar als hij tijd heeft dan komt hij zo snel mogelijk hierheen. Helaas, na een paar uur is hij er nog steeds niet, ivm met nog een spoedbevalling! Inmiddels heb ik echt geen energie meer om alles op te vangen en alles gaat in een roes voorbij. De arts stelt voor om anders toch pethidine te gaan gebruiken als overbrugging tot de ruggenprik aangezien we ook niet weten hoe lang het nog gaat duren totdat de anesthesist tijd heeft. Maar ik wil geen pethidine, omdat dit overgaat op de baby! De arts legt uit dat dit inderdaad zo is, maar dat de baby het heel goed doet en ik zou dan een lage dosering krijgen voor maar 2 uurtjes en dan zou hij er geen hinder van moeten ondervinden omdat het dan weer weg is als hij echt geboren wordt. De pethidine haalt de scherpe kantjes van de weeën af en tussendoor zak je dan weg. Ik kijk Jochem aan en we besluiten het toch maar te doen. Deze pijnstilling krijg ik via een injectie in mijn been en voel me snel al meer suffig worden (04:35). Ook gaat mijn gezicht wat tintelen. Maar die scherpe kantjes eraf, merk ik niks! Tussen de weeën door zak ik inderdaad weg, maar als er dan weer 1 komt moet ik vaak toch nog roepen van de pijn! “Gelukkig” ben ik verder zo suf dat ik alles nog wel over me heen laat komen. Om 7uur heb ik 4 cm ontsluiting, het gaat zoooo langzaam!! Kleintje, wil je er soms niet uit??
Eindelijk, het is 08:05 en de nieuwe anesthesist is in huis en kan ik een ruggenpik krijgen! Wanneer deze erin zit heb ik nog 2 goede weeën en de derde zwakt al lekker af. Daarbij krijg ik ook weeën stimulatie om de ontsluiting te stimuleren. Wat heerlijk! Nu geen pijn meer, wel druk bij het samentrekken. Ik kan nu ook even een paar uurtjes slapen. Inmiddels ruim 5 cm ontsluiting dus over de helft. Ook Jochem heeft nu even wat meer rust.
Rond half 1 loopt de pomp met verdoving langzaam af en de verloskundigen leggen uit dat we nu gaan wachten op de persweeën. Ook moet ik deze zo lang mogelijk proberen op te houden omdat het bij een eerste kindje vaak langer duurt en ik heb een uur om te persen voordat er waarschijnlijk een vacuüm aan te pas moet komen. Op het moment dat we dit bespreken begin ik inderdaad drang te voelen. Heb nu 9 cm ontsluiting! Deze persweeën doen niet echt pijn, maar nemen redelijk snel toe in heftigheid wat ook veel energie kost om ze weg te puffen. Op een gegeven moment smokkel ik toch wat met mee persen omdat het echt niet te houden is.
Om 14:18 mag ik dan echt beginnen met persen. Wat anders is dat gelijk zeg dan dat weg zuchten. Bij elke wee krijg ik enorme aanmoedigingen van Jochem, de arts/verloskundige (?) en een 3e jaars stagiaire verloskunde. Toch raar, maar het voelt echt alsof we met z’n allen een team zijn! Tijdens het persen ziet Jochem al snel het hoofdje en dit geeft me ook moed om hard door te persen. Ik hou zelf ook op de klok bij dat ik een uur heb, want wil nu niet ook nog een vacuüm! Na een paar keer persen vraag ik hoe vaak ze nog denkt dat ik moet, maar dan kan ze natuurlijk niet aangeven. Ik stel voor mezelf nog 3 keer voordat het hoofdje staat. Na 2 keer staat ie inderdaad en ik luister goed naar de instructies, want zoals de vk zegt: we gaan ervoor dat we niet hoeven te knippen! Gelukkig blijk dit niet nodig. Wegzuchten op het juiste moment en een laatste pers en ons kleintje is eindelijk op de wereld! Onder begeleiding pak ik hem zelf aan en leg ik hem tussen mijn borsten. Wat een heerlijk gevoel zo’n warm en klein frummeltje op je blote lichaam. Alle controles zijn goed, Apgar score van een 9 en een 10! 3675 gram. Vier kleine hechtingen die nadat de placenta (we hebben een grote navelstreng!) eruit is worden gezet. I.v.m. langdurig gebroken vliezen moeten we wel 24 uur in het ziekenhuis blijven, maar ook wel even lekker dat we nog wat controle hebben. Hij lijkt een klein wijnvlekje op zijn rechterhand te hebben. Hij is zo gaaf al uit mijn buik verder gekomen! Vrijwel geen verwrongen gezichtje en een mooie kleur huidje.
Alles is goed, de wereld is mooi en onze zoon Peter Tygo Glasmeier is eindelijk nu echt bij ons! Ik vind hem oprecht de mooiste baby van de wereld. Nu alleen nog maar genieten!
reacties (0)