Altijd weer rot ..

Lieve dames,

Pfff even klagen of hoe je het ook wilt noemen..

Vannacht is het dan zover 01 Februarie , de dag dat mijn moeder mij 4 jaar geleden heeft verlaten.

Onverwachts en nog steeds niet te begrijpen..

31-01-2009 , ik was gezellig bij mijn vriend want, zijn oom was uit Duitsland gekomen met zijn vrouw en kinderen erg gezellig !

Eigenlijk sliep ik altijd bij mijn vriend of mijn vriend bij mij maar die avond had ik daar allemaal geen zin in, ik had hoofdpijn voelde me rot en wilde naar huis.

Zo gezegd zo gedaan ik ging naar huis waar mijn mama en papa de avond gezellig aan het door brengen waren door lekker samen te zingen en lol te maken.

Me moeder vroeg zich af waarom ik thuis kwam.. HM tja geen idee voelde me niet oke maar verder niet echt een reden ofzo ...

Ik ging eigenlijk recht streeks naar me kamer me hoofd bonsde als een gek niet leuk meer.. En ja hoor de honden van de buren blafte en dat kon ik op dat moment niet hebben...

Ik liep boos naar beneden en vroeg of ze wisten hoelaat de buren thuis kwamen (aangezien we contact met hun hadden) me moeder liep mee naar boven en hebben nog lekker even zitten praten ..

Toen ze weer naar beneden ging viel ik snel in slaap want, ik was gerust gesteld dat de buren snel thuis zouden komen dat ik eigenlijk die honden niet meer hoorde.

TOTDAT...

01-02-2009

Rond de klok van 03:30 in de nacht kwam mijn vader 'schreeuwend' mijn slaapkamer binnen .. PRISCILLA ga NU naar beneden kom niet naar boven en wacht tot de ambulance er is en doe dan de deur open...

Ik schrok me kapot , wist niet wat er aan de hand was maar ik rende zo hard als k kon naar beneden.. Alleen stond ik daar en wist me geen raad. Ik wilde me vriend bellen alleen hij nam zijn telefoon niet op , hij sliep natuurlijk rond die tijd.. Ik wilde naar zijn huis telefoon bellen alleen hoe gek dan ook dat nummer stond niet meer in mijn telefoon dus pakte me adresboek en belde naar hem toe.

Ondertussen toch eigenwijs aan de trap gaan luisteren en hoorde me vader tellen 1 2 3 bij de 3 dacht ik misschien heeft ze pijn en helpt hij haar op staan maar nee hij telde verder... Ik wist dat het foute boel was maar alsnog niet wat er nu aan de hand was.

Ik kreeg zijn moeder aan de lijn en riep dat tim zsm naar me toe moest komen want er was iets met me moeder. Ondertussen kwam de brandweer als eerste en die heb ik naar boven gestuurd.

Nog steeds wist ik niet wat er was.. Ondertussen waren me buren naar me toegekomen, me buurman naar boven en me buurvrouw bij mij ... Gelukkig volgende me vriend snel erna..

Na een lange tijd een reanimatie apparaat te hebben gehoort namen ze me moeder mee uit huis... Me vader ging mee en vroeg of ik ook mee ging..

Ik vertelde hem dat ik iedereen ging bellen om naar t ziekenhuis te gaan zoals me zus , opa , oma etc. etc.

Ik weet nog goed ik herhaalde telkens tegen mijn buurvrouw het komt wel goed he , het komt wel goed.. Ze zei me gelukkig eerlijk dat ze het niet wist anders  kwam de klap nog harder aan.

Na enige tijd had ik iedereen gebeld en belde me buuf me vader op ...

ik kreeg te horen dat mijn moeder was overleden, reanimatie had niet gebaad en ze was thuis al overleden.

(achteraf gehoord dat ze haar uit huis moesten nemen ivm shock te voorkomen aangezien ik dat dus al aardig was)

Daarna naar het ziekenhuis gegaan , dingen moeten afspreken met de doktoren etc en toen naar huis want, tja alles moest geregeld worden..

Nou de rest isnatuurlijk wel intevullen hoe dit ging..

Wanneer die nacht van 31 januari op 1 februarie eraan komt ben ik altijd een beetje down en irriteer ik me overal aan ...

Me moeder en ik waren echt ALTIJD samen eigenlijk geen dag zonder elkaar. Ik deelde alles met haar en eigenlijk was ze dus ook me beste vriendin..

Ik mis haar zo erg.... Alleen moet ik zeggen dat ik er wel hard door ben geworden en ik me eraan vastklamp dat ik haar ooit wanneer mijn tijd komt ik haar weer zie.. Misschien is dit alleen om te pijn te verzachten.. Laat ik maar hopen dat dit echt is..

Ik wilde jullie dit verhaal laten lezen omdat jullie sommige vragen misschien soms zullen / kunnen begrijpen... Het liefst had ik alles met me moeder willen bespreken maar helaas kan dit dus niet meer.

Liefs, Priscilla