Bevallingsverhaal Bruce

Eindelijk was het maandag 15 juni 2009, de grote dag! Het zou niet lang meer duren tot ik eindelijk mijn baby in mijn armen zou sluiten. Ik was 38 weken en 2 dagen zwanger, en zou worden ingeleid in verband met het overlijden van mijn eerste zoontje Aidan tijdens de 34e week van mijn eerste zwangerschap.

's Morgens vroeg om 7 uur moest ik me al melden in het ziekenhuis, bij de verlosafdeling. Angelo en Pris waren weer mee, net als vorig jaar.
Na aankomst mocht ik me gelijk op een bed installeren, en om 7.10 uur lag ik al aan een CTG. De harttonen van de baby waren goed. Om 7.50 uur kwam de gynaecoloog om te voelen of de baarmoedermond al wat rijper was dan vrijdag, en of ik al wat meer ontsluiting had. Ze zei dat het weekend een beetje had geholpen (ik had nu zo'n 2 cm ontsluiting), en ze verwachtte dat het na het inbrengen van pilletje nummer 1, om 12 uur waarschijnlijk al rijp genoeg zou zijn om de vliezen te kunnen breken. Pilletje werd dus ingebracht, en ik moest nog even een half uurtje blijven liggen, maar daarna mocht ik weer alles doen wat ik wilde, als ik om 12 uur maar weer terug was in de kamer. De gynaecoloog had weekenddienst gehad, en ging daarna naar huis.

Om 12 uur werd ik weer aan een CTG gelegd, en werd er gekeken of het eerste pilletje zijn werk had gedaan. Helaas een tegenvaller, want het was nog niet rijper geworden, en de ontsluiting was ook nog hetzelfde. Pilletje nummer 2 werd dus ingebracht. Tot 13.45 uur lag ik aan de CTG. Het was namelijk zo druk die dag, dat er niet eens iemand tijd had om mij eraf te halen. Ik mocht weer alles doen, maar moest om 15.30 uur weer terug zijn voor het zoveelste hartfilmpje, en om 16.00 uur zouden ze weer kijken wat de stand van zaken was.

Het was zo druk op de verlosafdeling, dat ze verloskamers tekort kwamen. Ik mocht dus verhuizen naar een kamertje.

We gingen af en toe naar beneden. Mijn ouders kwamen ook nog langs en toen hebben we in het restaurant een softijsje gegeten en wat te drinken genomen. Zij waren ook op van de spanning, en konden net als iedereen niet wachten tot die kleine kerel er eindelijk zou zijn.

Na het hartfilmpje werd er weer gekeken. Wat een domper, om 16.00 uur nog steeds maar 2 cm ontsluiting! En dat terwijl ik toch al steeds lichte krampjes voelde. Nu werd dus het 3e, tevens laatste pilletje ingebracht. Er werd al gezegd dat ik naar huis moest als er na 4 uur nog niks was veranderd. 'Gelukkig' had ik door het toucheren meer bloedverlies dan normaal, en mocht ik wel blijven. Alleen had ik er dus niet op gerekend dat ze me naar de verpleegafdeling zouden brengen, met nog 2 zwangeren op dezelfde kamer. Dit betekende dat Angelo en Pris naar huis moesten om 22.00 uur. Wat was ik kwaad zeg. Ik reageerde het af op de verpleegsters toen ze vroegen of ik wilde eten. Ik was kortaf en boos en ik zei dat de honger me wel was vergaan, en ik niks hoefde. Het liefst wilde ik meteen naar huis, en had totaal geen zin meer om te bevallen.

Pris ging even naar huis om te douchen en een paar dingen te doen. Het zou immers toch nog uren kunnen duren. Ik moest haar bellen als er wat was veranderd. Angelo ging er ook even tussenuit, en zei dat hij rond half 8/kwart voor 8 weer terug zou zijn, omdat ik om 20.00 uur voor de laatste keer die dag zou worden getoucheerd en aan de CTG zou gaan. Zo kon ik proberen te slapen. Dat feest ging niet door, want de krampjes die ik had werden erger. Ik ademde ze weg, maar slapen kon niet. Rond half 8 werd het al best pijnlijk, en ik had gelijk weer goede hoop. Iets voor 8 uur belde ik Angelo om te vragen waar hij bleef (tja, Surinamers en klokkijken gaat niet samen, dus ik zag de bui al hangen...). Hij nam niet op. Ik was bijna weer boos, maar binnen 2 minuten stond hij al naast mijn bed gelukkig.

Hij was er net, toen ik ineens weer wat tussen mijn benen voelde stromen. Ik kreeg een déjà-vu en riep tegen Angelo dat hij moest kijken wat het was. Jahoor, weer bloed. Ik voelde me klote, want baby was ook muisstil, en dan met dat bloed erbij... ik werd toen wel bang. Hij riep er meteen iemand bij, en er werd gekeken. De krampen waren al pijnlijk, maar nog wel te doen. Ik werd weer aan een CTG gelegd, en gelukkig hoorde ik het hartje van de baby meteen. Wat een geruststelling! Er werd gevoeld, en jahoor, 5 centimeter ontsluiting! Wat een goed nieuws! Ze zouden een verloskamer in orde maken, en dan werd ik weer verhuisd. Het duurde best lang, want de kamer moest nog worden schoongemaakt. Het was erg druk die dag. Ik heb ook een hoop 'viswijven' hard horen krijsen, niet normaal! Leuk om te horen als je zelf nog moet bevallen pfff.

Eindelijk werd ik naar de verloskamer gereden. Het werd iedere keer pijnlijker. Door die fijne CTG konden we ook zien dat de weeën eraan kwamen. Er stond een getal op dat apparaat (begon bij 20) en als dat opliep zag je dat de wee pijnlijker werd. Als het weer afzwakte, ging dat getal ook omlaag. Vanaf 40/50 voelde ik ze goed, maar een paar uurtjes later stelde dat ook niks meer voor! Ze liepen steeds verder op, en de laatste keer dat ik het zelf zag liep hij al op tot de 80.

Goed nieuws om 22.30 uur, er was al zo'n 7 à 8 centimeter ontsluiting! Ik voelde af en toe al lichte persdrang, maar moest het nog weg proberen te zuchten. Dit werd iedere keer moeilijker, en ik kreeg het lang niet iedere keer voor elkaar. Als ik wel perste, kwam er ook iedere keer bloed uit. Er werd besloten dat ik een infuus kreeg, om zo te zorgen dat ik genoeg vocht binnen kreeg. Tussen het zuchten en steunen door vroeg ik of dat echt wel nodig was, en of ik niet gewoon een glas water kon krijgen hahaha. Nee hoor, het is wel nodig, ook voor de baby. Dat laatste zorgde ervoor dat ik niet meer tegenstribbelde, alles voor de baby natuurlijk. Ik kreeg ook nog een zuurstofmasker op, waarna ik ook weer vroeg waar dat goed voor was. Ze vertelden dat als ik meer zuurstof krijg, de baby dat ook krijgt. Oké, dan is het goed...

De weeën werden bijna ondragelijk, en kwamen heel kort achter elkaar. Ik had nog amper tijd om bij te komen, of er kwam er weer één! Oh, en het was zo bloedheet in die kamer, ik dacht dat ik gek werd. Angelo zat rechts van mij te wapperen met een tijdschrift, en Pris drukte en masseerde mijn onderrug met een koud washandje. Dit verlichtte de pijn ietsje. Het voelde veel erger dan vorig jaar.

Er werd nog een echo gemaakt om te kijken hoe de baby lag. Hij was nog helemaal niet ingedaald, en daarom werden mijn vliezen nog niet gebroken. Pff wat werd ik gek. Ik wist me geen houding meer te geven, en lag te zuchten en steunen als een beest.

Door de niet meer weg te zuchten persweeën braken de vliezen ineens spontaan. Hij kreeg een schedel-elektrode (een dingetje dat op zijn hoofdhuid werd gehaakt, om de harttonen in de gaten te houden), en ze zeiden dat hij met de vacuümpomp geboren zou moeten worden, omdat het anders te lang zou duren. Hij was tenslotte zo uit mijn buik naar beneden gelanceerd toen de vliezen braken. Ik kreeg het al benauwd, en zag al voor me dat ze de schaar erin zouden zetten. Gelukkig viel het me 100% mee. Dat ding werd op zijn hoofdje gezet, en eindelijk kwam de verlossende zin dat ik mocht meepersen. Heerlijk wil ik het niet noemen, maar het komt aardig in de buurt. Wat 'lekker' als het eindelijk mag, en je het niet meer tegen hoeft te houden! Er stonden wel 6 mensen om het bed heen, en dan nog Angelo en Pris. Ik hoorde om me heen een hoop geouwehoer. De ene bleef maar "Persen, persen, persen, persen, persen, persen" roepen, de ander weer "drukken, drukken, drukken, drukken, drukken!!!" Ze maakten me knettergek, en ik weet nog dat ik SSSSSSSSSST riep en mijn handen op mijn oren deed, en toen werden ze gelukkig rustiger.

Mijn lichaam perste weer automatisch, en iedere keer als dat klaar was nam ik een hap lucht en perste ik meteen verder op eigen kracht, om vervolgens mijn lichaam het werk weer te laten doen. Zoals ik me kan herinneren voelde de geboorte van het hoofdje nu minder branderig aan dan vorig jaar. Prettig is anders, maar er zijn ergere dingen. Na 19 minuten persen was hij eruit!! Eindelijk was daar Bruce Angelo L.e.v.e.n.s.w..a.a.r.d., 2770 gram (later gewogen) en 49 centimeter (thuis gemeten). Heel even kreeg ik hem bij me, en ik hoorde dat er al wat geluid uit kwam. Oh wat was ik blij!

Meteen daarna werd hij meegenomen naar een andere ruimte in de verloskamer, en keken ze hem na. Hij was bleekjes en had een beetje moeite met ademen. De longetjes waren nog niet helemaal open. Hij kreeg zuurstof en ik weet niet wat nog meer allemaal. Gek genoeg had ik totaal niet het idee dat het niet goed was. Ik voelde me gelukkig en was al lang blij dat hij in goede handen was. Ik had er het volste vertrouwen in dat het goed zou gaan.

Ondertussen kreeg ik te horen dat ik een klein scheurtje had. Ik vroeg gelijk of dat gehecht moest worden. Ze zeiden dat ze het inderdaad zouden hechten. "Dat wordt toch wel verdoofd?!" "Ja, je krijgt verdoving." Ik was alweer een beetje opgelucht, en kreeg een prikje. Even later vroeg die vrouw of ik wat voelde en ze prikte ergens mee. Ja, dat voelde ik, en ik kreeg nog een prikje. Nadat het was ingewerkt kreeg ik 2 hechtinkjes, waar ik helemaal niks van voelde!

Op de achtergrond hoorde ik af en toe babygehuil. Zooo, wat was ik blij. Niet lang daarna werd hij eindelijk bij me gebracht in een doek, en kreeg ik hem op mijn buik. Wat was dat raar zeg! Weer een déjà-vu. Hij leek zo sprekend op zijn broer Aidan, alleen springlevend. Echt geweldig. Deze kleine jongen pakken ze niet meer van me af!

Opa's, oma's en tante kwamen even later meteen langs. Iedereen was blij, en er werden veel foto's gemaakt. Toen ze weg waren (en Pris ook), genoten Angelo en ik nog een tijdje van de kleine Bruce. Echt heel bijzonder. Hoe is het toch mogelijk hè?!

Angelo mocht niet blijven slapen (ik denk dat de kraamsuites overvol waren), maar heel eerlijk gezegd vond ik dat niet eens erg!! Wie had dat ooit gedacht! We hadden toch al samen van hem genoten, dus ik was wel tevreden. Plus dat dat kleine hummeltje mij bijna de hele wereld om me heen doet vergeten, dus het maakte me niet uit. Die nacht heb ik helemaal niet geslapen. Zo moe als ik was, zoveel energie had ik nu. De hele nacht bleef ik kijken naar Bruce. Eerst lag hij in de couveuse (wel naast mijn bed gelukkig), en later in een glazen bakje (ziekenhuiswiegje), toen bleek dat zijn temperatuur dik in orde was.

De volgende ochtend kwam er nog iemand bloed afnemen, en kreeg ik weer complimentjes over mijn ZOON (wat klinkt dat vreemd haha) en over zijn naam. Iedereen vond het geweldig.
De kinderarts kwam zijn goedkeuring geven en zei dat we naar huis mochten!! Jaaaa blij blij blij, vooral omdat ze die nacht nog hadden gezegd dat ik er nog niet op moest rekenen dat ik naar huis mocht. Over 2 weken moet ik alleen nog langskomen voor zijn HB/ijzergehalte. Dat was wat laag, maar niet gevaarlijk ofzo. Gewoon even een controle dus. Ik kreeg nog ontbijt, en daarna belde ik Angelo dat hij ons kon komen halen. Rond half 11 vertrokken we met Brucie in de maxicosi (met draagdoek als jasje). Ik ging gewoon zelf naar beneden, niks geen gedoe met rolstoel dus hahaha en Angelo ging de auto halen, terwijl ik nog even binnen bij de uitgang wachtte met Bruce. Toen hij er was liep ik met de maxicosi onder mijn arm naar de auto, en konden we eindelijk naar huis!

Thuis waren mijn ouders bezig met versieren, ballonnen en slingers hingen al overal. Mijn vader had zijn mp3-speler meegenomen, en hield die naast Bruce. (Niet vlak naast zijn oor natuurlijk, en gewoon geluid uit de luidspreker). Het eerste lied dat Bruce in zijn leven gehoord heeft is "Tougher than the rest" van Bruce Springsteen.... opa weer blij en trots.. en nu genieten we met z'n allen volop van het kleine kereltje, dat ieders hart al weet te stelen!