Koninginnedag 2009
Morgen is het weer koninginnedag. Ik heb er geen zin in. De laatste jaren sowieso al niet meer, maar nu nog minder.
Vorig jaar had ik 's morgens nog gewerkt en 's middags op de bank gelegen met een slecht voorgevoel. Rond half 6 de verloskundige gebeld, omdat ik toch wel erg ongerust werd. Die avond was de ergste uit mijn leven. (Jullie kennen het verhaal wel, dus ga ik het niet weer herhalen nu).
Ik denk dat Aidan precies een jaar geleden al was overleden, maar vanmiddag een jaar geleden was alles nog goed bij de verloskundige.
Eigenlijk gaat het gewoon goed met mij hoor. Ik denk er wel aan, maar niet meer of minder dan anders. Dat ik geen zin heb in koninginnedag heeft eigenlijk hier niks mee te maken. Ik wilde zelfs nog oranje tompoucen kopen vanmorgen, maar mijn moeder vond dat maar niks, door de herinnering van vorig jaar aan koninginnedag.
In de vreselijk drukke stad slenteren met mijn dikke pens daar heb ik geen zin in. Jaren geleden gingen we altijd naar de kermis. Nu natuurlijk ook niet. Zeker niet met al dat tuig dat daar tegenwoordig rondloopt. Er is gewoon niks meer aan. Kinderen op kleedjes zien zitten met hun oude troep is ook niet mijn hobby. Misschien ga ik 's morgens maar even naar de koningin kijken op tv, en daarna even langs het graf van Aidan. Ik voel me eigenlijk wel verplicht om te gaan morgen, maar ook zaterdag, en zondag (zijn geboortedag).
Bruce beweegt goed gelukkig, en daardoor voel ik me ook echt gewoon goed, en zeg ik het niet om sterk over te komen. Alleen als ik mijn laatste positieve blog lees, die ik tijdens de zwangerschap van Aidan schreef (27 april 2008), denk ik weleens "Shit, toen ging ook alles perfect, het kan zomaar ineens over zijn." En niet te vergeten mijn blog over de groeiecho van 18 april 2008... Net 2 weekjes ervoor.
Iedere ochtend als ik wakker word en ik voel hem bewegen, ben ik gelijk opgelucht. Als hij stil is, blijf ik net zo lang liggen tot hij beweegt. Vaak als ik een paar keer draai, dan wordt hij wakker, maar gelukkig is hij meestal al bezig voordat ik zelf wakker word.
Deze week ben ik niet extra bang of bezorgd. Zondag (geboortedag van Aidan) krijg ik van Angelo een tv voor in de slaapkamer. Had hij al maanden beloofd, maar nu lijkt het er dan echt van te komen. "Kan je lekker in bed tv kijken straks als baby er is", "Als dank voor alles wat je voor mij doet", "Om je te laten zien dat ik écht van je hou" en ook wel een beetje voor zichzelf. Tenminste wel een dag om naar uit te kijken dus, en niet om tegenop te zien. Hmmm wat moet ik nog zonder hem... mijn schatje, papa, mijn man, vader van mijn kinderen....
Nu ik toch bezig ben over Angelo... Hij vraagt iedere keer of baby nog beweegt. Als ik dan zeg dat ik op dat moment niks voel, dan vraagt hij meteen: "Hele tijd niet???!" Als ik dan vertel dat ik hem net ervoor nog even voelde kriebelen, dan lijkt hij wel opgelucht. Hij is ook erg benieuwd naar hem. Gisterenavond had hij zijn hand op mijn buik, en Brucie ging flink tekeer. "Zo! Zo!! ZOO!! (blij) Wat doe je allemaal jongen?!" Het was erg gezellig dus met z'n 3-tjes gister... Het komt vast goed deze week.
reacties (0)