Mijlpalen en voorgevoelens
Alweer 29 weken zwanger.. ik leef echt van week tot week. Volgende week 30 weken, en daar kijk ik echt naar uit! Als ik denk aan de komende weken, vind ik het wel spannend en best eng. Maar op het moment zelf (nu bijvoorbeeld) ben ik niet bang. Ik hoop dat dit gevoel zo blijft. Het scheelt natuurlijk wel dat ik hem heel regelmatig voel bewegen. Soms lijkt het net of hij nooit slaapt, of dat hij dat alleen doet als ik zelf slaap. Daar ben ik heel blij om. 's Avonds in bed voel ik hem goed bewegen, en dan val ik in slaap. Als ik wakker wordt is hij ook vaak wakker, dus dan sta ik meteen met een goed gevoel op. Over 9 weken ben ik al 38 weken!! Of zou hij er dan al zijn??! Over 8 weken mag hij in principe al geboren worden! Ik kan aan niks anders meer denken...
Ik zit me vaak af te vragen welke mijlpalen er voor mij eigenlijk precies nog komen. Als eerste natuurlijk volgende week, de 30 weken. Daarna Koninginnedag (31 weken en 5 dagen). De dag dat ik er vorig jaar achter kwam dat het mis was. Waarschijnlijk (voor mijn gevoel) was het 29 april in de avond gebeurd, dus is dit jaar Koninginnedag een mijlpaal. Daarna krijgen we 3 mei, de geboortedag van Aidan. Dan ben ik 32 weken en 1 dag zwanger van de kleine Bruce. Niet te vergeten de dag/week dat ik 34 weken zwanger ben. In die week ging het met Aidan mis. Dat is nu op 16 mei, eigenlijk 17 mei (ik was 34 weken en 1 dag zwanger). Vanaf dan zal iedere dag of seconde een nieuwe mijlpaal zijn.
Hopelijk gaat het het precies zoals ik nu deze afgelopen weken doorgekomen ben. Gewoon genieten van het moment en niet te ver vooruit denken. Ik kan me ook helemaal niet voorstellen dat het nu weer mis gaat. Alle organen zijn perfect, navelstreng, placenta en vruchtwater zijn ook helemaal goed. Twee gezonde zwangerschappen, waarbij 2x zonder aantoonbare reden een kind overlijdt, zo ver in de zwangerschap, dat kán gewoon niet!
Vorig jaar kon ik mezelf nooit voorstellen met een kind, en toen had ik steeds het gevoel dat het mis zou gaan, maar wel pas laat in de zwangerschap. Ook zag ik al scenario's voor me van het moment dat ik het slechte nieuws zou horen, en hoe anderen erop zouden reageren. Nu zie ik deze bevalling voor me, met een goede afloop, en kan ik mezelf voorstellen dat ik met een baby buiten loop. Ik zie ook al helemaal voor me hoe iedereen reageert. Misschien weer belachelijk, maar ik zie zelfs alweer een ruzie/onenigheid voor me met mijn moeder als ik zonder rolstoel het ziekenhuis uit wil gaan! (Ik wil echt zelf lopen!! Het liefst draag ik de maxicosi ook zelf met de kleine Bruce erin!) Hopelijk is dit een goed teken, maar het maakt het niet minder spannend. En als het nu niet goed zou gaan, waarom heb ik dan ineens een truitje en mutsje gekocht van de week? Het komt gewoon goed, dat kan niet anders!
Al toen ik de positieve zwangerschapstest bijna 6 maanden geleden in mijn handen had, kreeg ik al meteen een gevoel dat het nu goed zou gaan, heel raar. Misschien dat ik het daarom zo makkelijk meteen met pas 4 weken zwangerschap aan iedereen heb verteld, ik weet het niet. Net als mijn duidelijke voorkeur voor een jongen. Voor mijn gevoel zou het een jongen zijn, eigenlijk wist ik het wel, wie weet durfde ik het daarom zo uit te spreken... Trouwens, wel vroeg om nu te zeggen, maar ik heb ook het gevoel dat ALS ik weer zwanger word na deze (nee, niet meteen) het dan een meisje wordt. Eigenlijk hoop ik daar zelfs op hahaha want ik weet echt geen perfecte jongensnaam meer, en dan het liefst met een C... Voor mijn gevoel komt er na Bruce gewoon een Jema!
Maar goed, ik dwaal weer erg af met mijn gedachten, mijn fantasie slaat duidelijk weer op hol... Nou ja, beter zo fantaseren dan me over vreselijke dingen druk maken. Ik hoop dat de komende weken zo blijven als nu, relaxed en zonder angst. Stressen heeft geen zin, en is ook niet goed voor de baby. Ook vind ik dat ik net zo van hem moet genieten als toen van Aidan. Ik zou me schuldig voelen als ik dat niet deed!
Hier nog 2 foto's van vandaag, 29 weken zwanger:
reacties (0)