Taboes doorbreken
Waarom kunnen we niet normaal praten over bepaalde onderwerpen? Vooral als het over abortus, (jongens)besnijdenis, voorkeur voor een bepaald geslacht, en zelfs als het over gaatjes schieten (oorbellen) bij baby's gaat, lopen de meningen flink uiteen. Dat is op zich niet erg, ieder zijn mening, maar waarom moet het altijd eindigen in ruzies of heftige discussies. Dat laatste vind ik zelf niet zo erg, ik hou wel van discussies af en toe, maar ruzie maken gaat me wel te ver.
Ik vind dat iedereen zijn mening moet kunnen geven, zo lang hij of zij een ander niet bewust beledigt. Al moet ik zeggen dat velen zich al gauw beledigd voelen, waardoor je dus niks meer mag zeggen of vinden. Ik hou het er maar op dat dat door de gierende hormonen komt...
Er zijn genoeg mensen waar ik mee chat, praat of berichtjes mee uitwissel, die hele andere meningen hebben dan ik, maar we maken geen ruzie en kunnen gewoon leuke gesprekken hebben. Je leert elkaar ook beter kennen als je je niet alleen beperkt tot de bekende praatjes over zwangerschapskwaaltjes en dergelijke. Dat wordt ook een beetje saai op den duur.
Nu wil ik geen heftige discussie uitlokken, maar gewoon mijn mening geven over de 4 eerder genoemde onderwerpen, waar iedereen een duidelijke mening over heeft. Ik weet dat veel mensen er wel over willen praten, maar het niet durven, omdat de meeste reacties negatief zullen zijn. Het is toch niet normaal dat er mensen van de site moeten worden verwijderd omdat ze zich niet kunnen beheersen? Het is nog steeds een taboe om over bepaalde dingen je mening te geven, en daar wil ik vanaf. Ik twijfelde al een tijdje of ik hier iets over moest zeggen, omdat ik weet hoe sommigen kunnen reageren, maar dat vind ik dan eerder hún probleem als ze er niet mee om kunnen gaan, dan mijn probleem.
Door een blog en vraag die ik vandaag ergens las, vond ik dat het nu wel tijd was voor deze blog.
Of het werkt weet ik niet, maar wie niet waagt, wie niet wint!
Abortus: Ik ben fel tegen abortus, tenzij je zwanger bent geworden door een verkrachting. Ook een abortus op zeer jonge leeftijd (Onder de 15 jaar) kan ik wel goedkeuren, hoewel ik dan wel vind dat de ouders/opvoeders hier de schuldigen zijn. Die hadden het kind voorlichting moeten geven, en niet moeten denken dat hun kind nog veel te jong is voor zulke dingen.
Indien je kindje zo ernstig gehandicapt is, dat het buiten de baarmoeder geen menswaardig leven kan leiden, vind ik het zelfs beter om de zwangerschap af te breken, hoe moeilijk de keus ook is.
Redenen als 'Het komt nu niet uit' vind ik echt niet kunnen! Het kwam wel uit om het bed in te duiken met iemand, dus dan weet je dat je zwanger kunt worden. Daar moet je dan zelf de verantwoordelijkheid voor dragen, vind ik.
Zelfs mét voorbehoedsmiddelen kun je zwanger raken. Dus als je geen kind wil, moet je geen seks hebben. Dat is de enige manier om niet zwanger te raken.
Jongensbesnijdenis: Ik vind dat iedereen voor zichzelf moet weten of hij zijn zoon laat besnijden of niet. Of het nou om religieuze redenen is of niet. Ik weet dat de meeste Nederlanders (inclusief mijn eigen ouders) fel tegen zijn, en zo goed als alle islamieten en joden zijn voor. Beiden zijn 2 uitersten. Deze tegenstanders hebben (meestal) nooit te maken gehad met een besneden man, en de voorstanders nooit met een onbesneden man. Ieder zijn mening, maar ik vind dat je pas echt recht van spreken hebt als je beide gevallen kent, inclusief de voors en tegens.
Zelf ben ik geen felle voor- of tegenstander, maar ik zou mijn zoon(s) wel laten besnijden. Veel mensen weten dit, anderen zullen er misschien van schrikken. Ik hoop in ieder geval niet dat het hoeft uit te draaien op ruzie.
Ik wil het laten doen als hij een maand of 2 à 3 is. In ieder geval voordat ik weer ga werken, zodat ik hem zelf kan verzorgen, en omdat het bij jonge kinderen heel snel geneest, en ze er weinig last aan ondervinden.
De reden? Ik vind het frisser en mooier, en ook omdat de vader besneden is, wil ik mijn kind dat stukje meegeven van zijn (Javaanse) cultuur.
Ik vind het geen verminking, maar een verrijking.
"Waarom niet wachten tot het kind zelf kan kiezen?"
Omdat ik vind dat het mijn (/ons) kind is. Wij hebben hem gemaakt, en als dit gedaan is, is het helemaal 'af'.
"Het wordt minder gevoelig, en daarom moet je het niet doen!" Het zal ongetwijfeld wat minder gevoelig worden, maar absoluut niet ongevoelig!
"Het kind kan gepest worden, omdat het anders is!" Kinderen hebben allemaal verschillende redenen om te pesten. Overigens geloof ik zéker niet dat mijn kind gepest zal worden als hij besneden is. In ieder geval niet in mijn omgeving, waar veel Turken en Marokkanen wonen die ongetwijfeld ook besneden zijn of zullen worden.
Voorheen dacht ik dat ik nooit een man zou vinden waar ik wel helemaal van zou kunnen houden. Ook al vond ik iemand heel aardig en leuk, uiteindelijk zou ik toch afknappen op dat ene dingetje. Vroeger was ik ook tegen besnijdenis, terwijl ik maar 1 kant van het onderwerp kende. Ik wist amper wat het inhield. Wist ik veel dat het ook anders kon.
Voor mijn gevoel heeft Angelo mijn leven gered. Misschien klinkt het belachelijk, maar het is wel zo. Daarom ben ik nu ook heel positief over dit onderwerp.
Natuurlijk heb ik mij goed ingelezen over besnijdenis. Het is uiteraard niet zomaar een beslissing, dat weet ik ook wel.
Voorkeur voor een bepaald geslacht: Zoals iedereen weet had ik ook een voorkeur voor een geslacht. Tijdens de eerste zwangerschap had ik dit niet. Of het nou een jongen of meisje zou zijn, maakte me niks uit. Soms had ik wel een lichte voorkeur voor een meisje, omdat ik die naam zo mooi vond, maar daarna wilde ik weer een jongen. Zo veranderde ik steeds weer van gedachten. Het bleek een jongen te zijn en toen ik dat eenmaal wist, stelde ik me er ook helemaal op in. Ik was zó blij! Iedereen weet ook ondertussen hoe deze zwangerschap is geëindigd.
Na een aantal maanden raakte ik weer zwanger, en ik had echt een heel sterke voorkeur voor een jongen. Waarom? Geen idee.. gewoon een gevoel. Misschien omdat ik me al zo had verheugd op mijn eerste jongen. Als het een meisje zou zijn geweest, zou ik misschien even teleurgesteld zijn, maar kort erna zou ik me net zo verheugen op haar als dat ik me nu verheug op deze 2e jongen.
Als deze jongen gezond en levend op de wereld komt, heb ik geen voorkeur voor een geslacht bij een volgend kindje. Ik wilde het liefst dat het eerste (levende) kind een jongen zou zijn. Al krijg ik hierna nog 3 meisjes, dat maakt me niks uit!
Ik vind dat je best een voorkeur mag hebben voor een bepaald geslacht. Zelfs als het een sterke voorkeur is. Ook moet je het kunnen uitspreken, zonder van alle kanten te worden aangevallen. Natuurlijk zijn er mensen die helemaal geen kinderen kunnen krijgen, en zich gekwetst kunnen voelen. Maar dan kun je niks meer zeggen! Ik voelde mij ook weleens rot als er weer blije blogs verschenen met "Jaaaa de 12 weken voorbij, nu kunnen we genieten!" Dan dacht ik ook: "Hallo, nog niet te vroeg juichen hè! Wacht het eerst maar eens af!" Soms reageerde ik ook zo op die blogs, vooral als ik me al slecht voelde, maar nu laat ik het maar gaan.
Een voorkeur hebben is echt niet zo erg, de meeste mensen hebben dat! Zo lang je uiteindelijk maar wel blij bent met het wonder dat je krijgt, jongen of meisje, en er niet depressief van wordt of zelfs geen band meer voelt met je kind, omdat het een ander geslacht heeft dan dat je graag wilde. Dat gaat mij ook echt te ver. Maar ach, een voorkeur hebben is toch geen ramp? En ja, gezondheid is inderdaad het belangrijkst!
Gaatjes schieten (oorbellen) bij baby's: Ook hier vind ik dat iedere ouder dit voor zijn eigen kind zelf moet kunnen beslissen. Zelf zou ik het bij een jongen nooit doen, maar dit omdat ik het niet mooi vind. Bij meisjes vind ik het vaak wel heel leuk staan, maar dat verschilt ook per kind. Als ik een meisje zou krijgen, zou ik zeker gaatjes laten schieten, nog voor het eerste jaar. Zelf kreeg ik oorbellen toen ik 6 jaar was. Dat wilde ik toen zelf, maar waarom ik ze toen pas kreeg weet ik niet. Als het meisje ze later toch niet wil, kan ze ze altijd uit doen. Kom op zeg, het is geen tattoo...
Zo, ik heb weer wat over mezelf verteld.. tenminste, over hoe ik over bepaalde onderwerpen denk.
Nogmaals, ik wil hier geen ruzie maken, maar slechts een taboe proberen te doorbreken: Het normaal kunnen praten of discussiëren over zaken, die velen bezig houden, zonder een ander bewust te beledigen, te bedreigen of tot op het bot af te branden.
Ik ben het zat om me altijd maar te moeten inhouden, ook al gaat het over mezelf.
Ik begrijp dat er veel mensen hun mening niet willen geven hierover, zeker als het afwijkt van het gemiddelde. Echter wil ik mij niet verschuilen en alleen maar oppervlakkig meepraten over zwangerschappen. Ik wil gewoon eerlijk zijn en ook laten zien dat ik niet alleen maar iemand ben die een kind verloren heb en zwanger is van de tweede. Ik denk niet alleen maar aan het volgende bezoek aan de gynaecoloog en ik zwijmel niet de hele week weg bij mijn echofoto's. Er zijn veel meer dingen waar ik over nadenk en over wil schrijven!
Ben benieuwd wie nog meer zijn mening durft te geven...
Groetjessss
reacties (0)