Mijlpaal: 20 weken!

Ook al was ik vorige week met 19 weken al op de helft, toch heb ik vandaag officieel weer een mijlpaal bereikt: 20 weken zwanger!! Zo, wat gaat dát snel... Ik blijf het iedere week zeggen, maar het is echt zo. Hoewel het niet snel genoeg kan gaan. Van mij mag het gauw juni zijn! Tenslotte is alles hier al bijna een jaar klaar, en voelt het alsof ik al sinds oktober 2007 op mijn baby wacht. Omdat ik Aidan heb verloren en vrij kort daarna weer zwanger ben geraakt, lijkt het net of ik non-stop zwanger ben vanaf september 2007. Met 17 maanden begint het best op een olifantendracht te lijken!

Ik voel baby steeds vaker bewegen, maar helaas nog maar zachtjes en aan de binnenkant. Vanmorgen dacht ik hem even te voelen aan de buitenkant, maar het ging zó snel, dat ik dat niet helemaal zeker weet.

In werk heb ik steeds minder zin, en ook lijken de weekenden steeds korter te worden! Het werk is niet vervelend, en met mijn collega's is het ook leuk, maar toch heb ik geen zin meer hahaha, ik weet niet hoe het komt. Zoveel zin als ik afgelopen zomer had om weer te beginnen, zoveel zin heb ik nu om met verlof te gaan! Nog nooit heb ik dat zo gehad als nu. Volgens mij vind ik na de bevalling nooit meer werk waar ik met plezier naartoe ga, en wil ik het liefst heel de dag thuis blijven met Brucie! Al sinds mijn 15e werk ik, en vanaf mijn 17e fulltime. Nu ik terug denk aan mijn eerste baantje, bij V&D, kom ik erachter dat ik daar in februari 1999 was begonnen, alweer 10 jaar geleden! Echt niet normaal hoe snel de tijd gaat. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Voor ik het weet word ik oma hahaha.

Aanstaande dinsdag (10 februari) krijg ik de 20 weken echo. Mijn moeder, zus(je) Kelly en vriendin Pris gaan mee, Angelo moet werken helaas. Ik ben (nog) niet zenuwachtig, omdat ik deze week nog een gewone echo heb gehad en 2 weken ervoor een wat uitgebreidere echo van het hartje. Ernstige zichtbare afwijkingen zouden al lang gevonden zijn. Toch weer spannend.

Af en toe denk ik weleens 'Stel......... dat het weer gebeurt...' maar dan komt er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Het gebeurt niet nog een keer, deze baby wordt gezond en levend geboren." Precies datzelfde stemmetje zei vorig jaar dat het mis zou gaan, als ik dacht aan hoe het zou zijn met Aidan. Misschien klinkt het raar, maar ik ben toch steeds gerust gesteld als ik dat voorgevoel/stemmetje krijg dat alles goed komt. Als ik nu niks voel, wat nog normaal is rond deze tijd, dan vraag ik me al af of alles nog wel goed gaat. Meteen 'hoor' ik dan weer dat er niks aan de hand is. Ik hoop echt dat mijn voorgevoel mij nu weer niet in de steek laat!

Verder heb ik weinig nieuws te vertellen! Dinsdag weer een blog dus.