Hoop doet leven

Gisteravond was Angelo al om 20.30 uur bij mij. We hebben films gekeken tot 2 uur 's nachts, en ik was al helemaal gebroken, maar het was erg gezellig. Hij vroeg zelfs of ik al wat voel. Ik was erg blij dat hij ernaar vroeg, want mannen raken vaak pas geïnteresseerd vanaf het moment dat de buik groeit of beweegt. Ik zei dat ik nog niks voelde, omdat het nog erg klein is. Toen zei 'ie: "Foetus?" "Hahaha, nee embryo." "Oh ja, embryo." Heb van de gelegenheid gebruik gemaakt, en hem gevraagd of hij 25 november mee wil naar de gynaecoloog. In eerste instantie wilde ik alleen gaan, maar het lijkt me ook heel mooi als ik een echo krijg en we een kloppend hartje zien (waar ik voor het gemak maar vanuit ga..) om zijn blije gezicht dan te zien. Hij zal proberen of hij dan mee kan gaan.

Vannacht is hij blijven slapen, en vanmorgen zijn we naar Aidan geweest. Ik zat nog steeds met die cavia pff. Angelo zou eigenlijk weg gaan, maar hij vroeg of ik ook nog naar baby zou gaan. Ik zei dat ik wel even langs zou gaan, omdat ik er dan toch al was, en toen zei hij dat hij mee ging. Ik wist niet wat ik meemaakte, en weer voelde ik me zo blij. Normaal wil hij nooit mee, hij vindt dat je niet te vaak op een begraafplaats moet komen. Zo is hij schijnbaar opgevoed en ik wist niet beter ondertussen. Ik vroeg hem eigenlijk nooit meer of hij meeging, omdat hij al een paar keer nee had gezegd.

Kwamen we aan op de begraafplaats bij de kindergrafjes, was er naast het grafje van Aidan net een gat gegraven, ijzeren balken eromheen en een trappetje naar beneden. Precies zoals 7 mei. Mijn hart stond even stil. Ik was echt blij dat Angelo er was, want eigenlijk is het best eng om te zien. Weer een onschuldige baby dood... Weer ouders met pijn en verdriet. Als je het van een ander ziet, lijkt het zelfs nog veel erger dan wanneer het je zelf overkomt. Als ik het als buitenstaander bekijk (of bekeek, voordat ik het zelf meemaakte) dacht ik dat het het meest vreselijke was dat je kon overkomen, dat je hele leven verpest zou zijn en je iedere dag met veel pijn en tegenzin door moest zien te komen. Dat lachen nooit meer kon.

Gelukkig is dit (bij mij ten minste) niet het geval. Ik kan lachen, grapjes maken, en heel goed praten over Aidan. We hebben zelfs vaak gelachen om zijn tenen, omdat ze hetzelfde waren als die van zijn vader. Zolang je hoop houdt dat alles goed komt, dan komt het ook goed. 'Hoop doet leven' zeggen ze toch? Zonder hoop staat je leven stil. Je moet altijd iets houden om naar uit te kijken, om voor te willen leven. Het gevoel hebben dat je nog dingen moet meemaken, zien en voelen.

Nu begrijp ik mijn oma (oma van mijn vader) ook goed toen ze dement aan het worden was, en vaak riep dat ze dood wilde, de grond in, onder de kluiten, zoals ze het zelf noemde. Ze had niks meer. Ze vergat dingen. Ze herkende ons niet meer. Mijn vader, haar lievelingskleinzoon, herkende ze het langst, maar op het laatst zag ze hem ook aan voor haar al heel lang overleden broertje Jan. "Jan? Ben jij het??" Erg om iemand zo te zien aftakelen. Ik kan me echt heel goed voorstellen dat je dan niet meer wil. Je bent aan het eind van je leven, hebt genoeg meegemaakt en hebt het gevoel dat je klaar bent. Je taak zit erop. Daarom probeer ik een doel te hebben.

Mijn eerstvolgende doel is een gezond en levend kindje op de wereld zetten. Jongen of meisje maakt niks uit. Oke, voorkeur is nog steeds jongen natuurlijk, dat gaat niet 1 2 3 over, maar ik begin mezelf ook te laten wennen aan een meisje. Op straat als ik kleine meisjes zie lopen, dan doe ik alsof het mijn meisje zou zijn. Jema. Ik raak een beetje gewend aan het idee, en denk dat ik het toch ook wel leuk zou vinden. Gelukkig maar.

Maar goed, ik dwaal weer helemaal af. We waren dus aangekomen bij Aidan, die nu helaas weer een buurman of -vrouw krijgt. Echt erg...
Angelo legde zijn hand op de steen en zei: "Hey boy....." Weer voelde ik me goed. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als hij zou leven. Dat hij hem zou optillen en hem zou knuffelen. En toen dacht ik "Oh ja, volgend jaar ga ik het meemaken, met zijn broertje of zusje." Hij zei nog tegen baby: "Zorg er voor dat je zusje of broertje gezond is." Ik voel me ineens weer zo gelukkig.

Cavia Poekie konden we niet begraven. Er waren geen schepjes. Ik heb de doos diep in de bosjes gezet en er een berg bladeren op gegooid. Nu heeft ie een graf boven de grond, precies zoals ik het zelf ook wil, maar dat mag/kan helaas niet in Nederland.

Weer even snel langs baby, en toen gingen we weg. Ik voel me goed en blij. Alles komt goed...