Eerste werkdag alweer voorbij

Omdat ik nu gewend ben om pas na 1 uur 's nachts te gaan slapen, kon ik gisteravond echt niet in slaap komen!! Weer uit bed, half uurtje tv kijken, weer naar bed. Ik bleef maar draaien en ik werd gek van mezelf. Ik dacht ook teveel aan Angelo, dat ik hem meer dan een week moet missen. Gek eigenlijk, want normaal zie ik hem ook niet elke dag, maar nu voelt het echt alsof hij ver weg is. Het idee dat hij niet binnen een half uurtje hier kan zijn, laat mij hem nog meer missen. Volgens mij viel ik rond half 5 in slaap, en om 5 uur ging de wekker... jahoor... Hoe het kan weet ik niet, maar ik was niet eens helemaal uitgeput, en zelfs nu niet na een dag werken.

Ja, mijn eerste werkdag zit er alweer op. Behalve dat er een paar dingen veranderd zijn, voelde het alsof ik nooit weg was geweest, net alsof ik een heel stuk van mijn leven kwijt ben. Alsof alles in de afgelopen 4,5 maand nooit gebeurd is. Het voelde heel raar toen ik even alleen door de kas heen heen liep. Ik voelde me toen ook echt alleen. In de laatste maanden dat ik daar had gewerkt, voelde het alsof ik nooit echt alleen was. Dat was natuurlijk ook niet zo, maar ik had toen zo het besef dat ik mijn kind bij me droeg. Nu is dat wel heel vreemd, ik miste hem, alsof hij daar zelf was geweest al die maanden, en er nu niet meer is. Ik kan niet goed uitleggen hoe dat voelde. Het deed me geen verdriet, het voelde alleen erg vreemd.

Gelukkig werd ik gelijk weer voor 'vol' aangezien, en niet als een soort van nieuwe collega. Ze vroegen af en toe zelfs dingen aan mij, van hoe moet dit of dat, waardoor ik me weer afvroeg of ze wel door hadden hoe lang ik eigenlijk weg ben geweest.

De dag is om gevlogen. Hopelijk gaat het tot eind volgende week net zo snel, dan zie ik papa weer. Ik mis hem nu al vreselijk, en hij zit pas net een paar uur in het vliegtuig.

Morgen weer werken, zaterdag naar Debbie en haar lekkere ventje Quinten. Zondag wordt dan maar een rustdag, en dan weer 5 dagen ertegenaan!