Eenzame ouderen

Gisteren kwam ik tijdens het zappen op het programma Netwerk terecht. Het ging over eenzaamheid bij vele ouderen, en dan in dit geval over de zomerperiode. Het blijkt dat er in Nederland 1 miljoen ouderen zijn die weleens eenzaam zijn. Zelfs 200.000 ouderen zijn extreem eenzaam, en hebben slechts één sociaal contact in 4 weken tijd. Vooral in de zomermaanden zijn veel ouderen het meest eenzaam. Dit komt doordat Nederland massaal op vakantie gaat tijdens deze periode. In de woon-zorgcentra is er dan een groot gebrek aan personeel, waardoor veel activiteiten stil komen te liggen.

Het ging hier dan vooral over de zomermaanden, maar eenzaamheid onder ouderen komt het hele jaar voor. Kinderen komen eens in de zoveel tijd eens langs, kleinkinderen komen meestal met hun ouders mee, maar als ze ouder zijn, komen ze vaak ook niet meer bij oma op de koffie. Ik zeg oma, want vaak zijn zij degenen die alleen achter blijven. Verder heb ik het idee dat mannen zich (ook op oudere leeftijd) vaak beter kunnen vermaken dan vrouwen.

Iedereen heeft zijn eigen drukke leven, en het komt vaak niet in ze op dat (over)grootmoeder van eenzaamheid weg zit te kwijnen in een muffe kamer in één of ander verzorgingstehuis.

Ik denk dat ik precies weet hoe zij zich voelen. Soms voel ik mij ook een bejaarde. Klinkt misschien raar, of zelfs lachwekkend, maar toch is het zo. Doordeweeks overdag voel ik me vaak ook alleen. Vooral als het mooi weer is. Geen idee wat ik moet doen, of waar ik heen kan gaan. Af en toe als de muren echt op me afkomen, of wanneer ik vierkante ogen krijg van de hele dag op internet zitten, vlucht ik letterlijk mijn huis uit. Dan stap ik in de auto en rij ik gewoon maar wat rond. Automatisch ga ik dan naar Aidan, omdat ik verder niet weet waar ik heen kan rijden. Dan ga ik weer met een omweg door naar huis, om daar weer verder te vervelen. De enige verschillen tussen een bejaarde en mij zijn dat zij achter de geraniums zitten en ik achter een bromelia. Verder heb ik nog iets meer geluk dat ik goed ter been ben, en een auto heb, hoewel ik nu ook niet veel kan of wil rijden, door de achterlijk hoge benzineprijzen en mijn miezerige zwangerschapsuitkering. Wat ben ik blij als ik volgende maand weer ga werken, en de hele dag de deur uit ben. Het liefst was ik halverwege mei weer begonnen, maar door vage regeltjes kon ik pas 13 weken na 17 juni terug (dus ergens in september). Natuurlijk had ik ander werk kunnen zoeken, maar ik wilde alleen maar terug naar waar ik al werkte, vooral om de collega's.

Na die uitzending heb ik definitief besloten dat ik de eerst komende 5 jaar geen anticonceptiemiddel in huis wil hebben. Het enige wat ik nog wil is kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ik zal mezelf dan later aanbieden als fulltime oppas-oma, en daardoor altijd een druk leven blijven hebben.

Mijn ergste nachtmerrie is dan ook om nooit meer kinderen te krijgen. Ik zou wegkwijnen zoals de 200.000 extreem eenzame ouderen, alleen begint die eenzaamheid bij mij dan al op jonge leeftijd. Van het idee alleen al krijg ik angst, en daarom wil ik liever ook nog niet aan de toekomst denken voordat ik weer een baby in mijn armen mag houden.