Bevallingsverhaal

Zo eindelijk even de tijd een omschrijving te maken van hoe het nu ging. Op 23 Juli moesten mijn man en ik ons melden in het Spitaal ziekenhuis. De baby was toen 39 weken en 3 dagen.
Reden van inleiden was eigenlijk dat ik bang was voor een heel groot kind en dat ik er erg tegen op ging zien door de vorige ervaring.
We hadden het ziekenhuis voor ons zelf heel gek, bijna geen mensen. Ik kreeg eerst uitleg. Gelukkig maar hahaha. Ik had 1 andere verloskundige van het ziekenhuis die ik dus niet kende. Ze was denk ik zo oud als mijn moeder en heel erg aardig. Misschien iets te rustig voor mij denk ik. We zijn begonnen met vliezen prikken ik vondt het niet zo leuk. Ze deedt dat met een electrode draad die ze gelijk op het hoofd vastzette. Later was de draad ook los gegaan. Ik vondt de vliezen prikken niet leuk niet omdat het zeer deedt maar omdat ik er vanuit ging dat ik nu een weeenstorm kreeg en er was geen weg om naar huis terug te gaan. Zal rond 10 uur 30 zijn geweest dat ze de vliezen priktte en toen had ik 2 a 3 cm ontsluiting. Eerst gingen we afwachten of die weeen nu kwamen... nee hoor.. gek dus. Dus ik zou een infuusje krijgen oeps niet leuk. Binnen een half uur weeen nog net op te vangen... maar wel om de 3 minuten. Volgens hun kon de dosering wel even iets hoger jajaja... maar dat deden ze ook en toen bleef ik op de 4 cm hangen om de 2 minuten ik werdt er gek van... later om de minuut van die lage in je rug. Hebben ze dat infuus weer uitgezet want het schoot niet op. Mijn lichaam nam het over. Normaal hou ik het wel vol met weeen tot 8 cm of zo maar deze keer niet ik kon ze niet meer opvangen bij 4 cm waarom... ik denk omdat ik ingeleid werdt en het heftiger was. Ik wou toen echt graag naar huis hihi. Ik zat daar maar gespannen... en hield mijn eigen weeen tegen. Steeds was er een kraamverzorgster die mij zat uit te leggen dat ik dat anders moest opvangen. Mijn man is de hele tijd bij me geweest, die kon er goed tegen. Ik heb om iets gevraagd tegen de pijn maar wilde niet high worden. Ik kreeg een spuit in mijn linker been. Ik werdt er rustig van en ontspande... kon wegdoezelen. Echter ik had een halve dosering gehad dat was besloten. Dus echt iets tegen de pijn was het niet maar rustig werdt ik wel. Reuze handig dus. Want van 13 uur 30 tot aan 15 uur ging ik van 4 naar 8 cm. Rond een uur of drie dacht ik echt dat ik gek werdt of zo... heel onrustig. Ik wist mijn kind komt er aan ondanks dat ik geen echte persweeen had. iK wesrt boos en riep naar mijn man: Haal dat mens op NU!!! (Zou ik nooit zeggen!) Op zich is het heel goed gegaan maar tegen die tijd kon ik echt niet meer en wist ook even niet meer waar ik het zoeken moest. De dienst werdt overgenomen door een andere verloskundige en die was heel kordaat met mij. Ik heb om half vier een x geroepen heel kwaad: en nu vindt ik het echt niet meer leuk. Ze zei: oke mevrouw das een goed teken... godzijdank hoefde ik niets meer weg te zuchten... ze zei maak maar eens wat ruimte...ja maak u nog maar 1 keer boos... en voor het eerst kreeg ik een baby die er makkelijk uit kwam. Wat een andere ervaring. Ik hoefde niet tig keer te duwen en dat hij bleef vastzitten. Nee 3 x zo'n wee en dat deedt me dit keer geen zeer. De weeen vondt ik dus wel oervervelend. Bevallen doet gewoon zeer klaar. Eenmaal geboren... is alles over zo is dat. Dit was ook de eerste keer dat ik alles wel bewust meemaakte en alles hoorde en zag. Dat was mooi. Ik heb ook niet gegild of zo...valt me weer mee.
Dat prikje dat werktte dus heel goed voor mij. Acheraf was ik weer vriendelijk hoor meteen al hahaha.
Olivier was er 4000 gram en 50 cm maar liefst 800 gram minder dan Sander... wat was hij klein. Moet wel zeggen zijn hoofdje is ook veel fijner dat was 34 cm dat scheelt dan toch wel. Ze leggen hem tegenwoordig direct op je buik het eerste uur en wassen de baby niet meer. Ik moest meen ik eerst kunnen plassen en we mochten 17 uur naar huis. Met etenstijd waren we er weer.
Ik was maar 200 ml bloed verloren, eenmaal thuis verloor ik wel veel bloed maar dat was de eerste dag nu niet meer.
Nee ik was niet gescheurd of geknipt had alleen 1 schaafwondje en daar hebben ze 1 klein hechtinkje ingedaan.
Wij thuis alles oke, alleen dan de stuwing dat was me een ellende, maar nu gaat het steeds beter en we genieten. Het was de moeite waard. Ik ben de pijn vergeten en zou het zo weer overdoen
Mensen weten eigenlijk niet zo goed wat ze moeten zeggen: veel hoor ik: u gaat zeker voor een eigen elftal? Vindt u dat nu niet jammer dat het weer een jongen is? Nee dus... ik (en iedereen hier) is stapel op Olivier...we ruilen hem niet in, zelfs niet voor de leukste prinses van de wereld. Sommige mensen zeggen: misschien tot ziens, hahaha.
Wij gaan genieten van onze kleine man. Ik moet soms nog even wennen dat het er nu vijf zijn... beetje lastig we kunnen niet eens met de kids naar de camping dat past niet in de auto... komt allemaal vast wel goed.
Ik ben dol op kleine baby's... ze zijn zo afhankelijk dus dit is een mooie tijd en echt genieten...
Helaas blijven sommige mensen dat wel heel veel vinden vijf kinderen... maar ja wij moeten ze opvoeden nietwaar!