ik probeer ee altijs achter te komen waar het verdriet vandaan komt. meestal zit er van alles onder. en natuurlijk gaat het vanzelf weer over maar ik vind het belangrijk wel te weten waar het dan vandaan komt.. heb je een idee? misschien dat je dan samen kunt werken met je kleine en hij zich niet zo machteloos voelt.. want vaak willen kinderen graag een gevoel van controle hebben en wij als ouders beslissen al zoveel voor hun...
Nou ik weet waar het vandaan komt. Het is een moederskindje altijd geweest. Hij vind het moeilijk als ik wegga. Hij had zeker meegekund maar ik moest daarna weer ergens anders naartoe dat het dan niet uitkomt. Hij mag altijd met me mee.
Hij hoefde vandaag niks, en mijn oudste dochter bleef langer op school om te helpen in het restaurant. En om 20:00 savonds in de donkerte wil ik niet dat ze alleen fiets. En ik vraag wil je met mama mee op de fiets. Nou meneer was nog eerder bij de fiets als ik. Denk echt gewoon beetje het gevoel mama komt niet terug, en bij papa blijven gebeurt bijna nooit. Omdat ik altijd thuis bent
nou dat is mooi dat je dat weet. misschien kun je iets doen of zeggen waardoor hij begrijpt dat je gewoon terug komt? een boek er over kopen en voor lezen? of altijd hetzelfde ritueel? ik weet natuurlijk niet wat je allemaal al doet.. maar gewoon wat tips die je als je wilt kunt gebruiken..
Dank je wel, ik ga in de bieb met hem kijken of ik daarover een boek kan vinden🤗
Ik heb een leuk filmpje van mijn zoon, 2 jaar, papa uitzwaaien bij het raam. Papa gaat de bocht om: “Hèhè!” En hij gaat zijn ding doen. 
Het zijn periodes: Onze zoon heeft ook gehuild als er iemand weg ging, maar dat ging wel weer over zoals je leest. 
Ja het zijn korte momenten. Dat gelukkig wel maar het moment zelf is niet zo leuk
reacties (0)