Ik heb een pshygose ontwikkeld, na alles wat er gebeurt is iin een korte tijd.
Nu lig ik in het ziekenhuis het ging bergaf met mij... zag dingen en rook dingen die er niet waren.
Psychiaters en verplegers enz zijn mij aan het observeren en steunen , mijn kleine meisje is lekker dicht bij mij , een uitzondering dat dit mag!
Vaak worden moeder en kind gescheiden tot dat mama beter is.
Ik hoop zo dat dit ooit geen taboe meer is ,
Schoonfamilie van mij riep het is weer zo ver de blaadjes vallen nog net niet van de bomen enz
Allemaal dat soort dingen ..niet leuk en helpt mij zeer zeker niet.
Mijn man wil me graag begrijpen maar zegt eerlijk , ik snap het niet je hebt een mooie baby en ons en goed leven, wat wil je nog meer.
Ik snap hem wel, hij heeft ergens wel gelijk , maar hier kan ik echt niks aan doen.
Heeft niks met gelukkig zijn te maken , niet met mijn kids en niet met hem...het is geestelijk mijn probleem, een geestelijke ziekte noem ik het.
Het is zwaar erg zwaar , wens dit niemand toe en zou ook zeer zeker niet iemand beoordelen over zijn geestelijke gezondheid , want dat helpt een mens niet , je dropt ze verder de grond in hiermee.
reacties (0)