En dan is je ex getrouwd...
Ook al ben ik al meer dan 8 jaar weg bij mn ex, toch draag ik hem met mij mee tot de dag van vandaag. Ik ben nu 6.5 jaar samen en 4 jaar getrouwd met mijn man en we zijn gelukkig. Ik zou met niemand anders willen zijn. Hij is de vader van mijn kinderen en we hebben veel plezier samen.
Ik was vanaf mijn 16de tot mijn 24ste samen met mijn ex. Hij is deels de reden dat ik nu de persoon ben wie ik ben. De ervaringen goed en slecht hebben mij gevormd. We waren jong samen en ik denk te jong. Ook denk ik dat mijn ervaringen met mijn vader toen nog steeds hun weerslag hadden op mij. Ik voelde mij seksueel niet op mijn gemak om te expirimenteren. Logisch ook, ik was jong en blijkbaar nog bezig met enige traumaverwerking.
Hij was een zacht persoon, te zacht voor mij denk ik. Erg introvert en ik moest hem meeslepen om wat leuks te doen. Veel dingen waren goed, maar veel dingen ook niet. Uiteindelijk eindigden we meer als vrienden dan als partners. Ik voelde mij ook absoluut niet meer fysiek aangetrokken tot hem. Maar hij was wel mijn steun en toeverlaat en beste vriend.
Toen het voor mij al te laat was en nadat ik al vele keren had aangegeven wat mij dwars zat, kreeg hij door dat er aan de relatie gewerkt moest worden. Ik kon toen niet meer. Ik moest voor mijzelf bewijzen dat ik ook zelfstandig in het leven kon staan en niet afhankelijk was van een man.
Het was een moeilijke beslissing, maar ik heb het toen genomen en ben bij hem weggegaan. Ik wist dat dat het einde was ook al had ik zijn hart gebroken. Ik kon niet meer terug.
Vlak daarna ben ik verhuisd en heb ik mij op een nieuw leven in een andere stad gestort. Het was zwaar, heel zwaar. De vrienden die ik daar had waren expat-interns en gingen na een paar maanden weer weg. Toen stortte mijn wereld echt in. Ik was alleen in een andere stad zonder vriend of vrienden. Maar ik ging door.
In deze periode heb ik geleerd op mijzelf te staan en heb ik mijzelf bewezen dat ik ook zelf gelukkig kan zijn, dat dat niet van een ander af hoeft te hangen. Lekker feministisch, maar dat is mij ook met de paplepel ingegoten door mijn moeder. Ik heb seksueel geexpirimenteerd en mijn plezier gehad.
Na een tijdje was ik er ook wel klaar mee, want wat ik ook heb geleerd is dat ik niet een persoon ben die ervan houdt om single te zijn. Toch had ik in deze periode belangrijke levenslessen geleerd.
In de tussentijd had mijn ex alweer een nieuwe vriendin. Wij zouden eigenlijk vrienden blijven, maar zoiets houdt zelden stand. Dat is dus ook mijn ervaring. Zeker als er een nieuwe vriend of vriendin in het spel is. Het contact met mijn ex was verwaterd.
Eerst waren we nog samen, zou hij de vader van mijn kinderen zijn en zouden we een huis kopen etc etc. Ik had niet kunnen voorzien dat mijn leven deze wending zou nemen.
Twee jaar na de split met mijn ex en nadat ik volledig het vertrouwen in mannen had verloren ontmoette ik mijn man. Er was meteen die klik en we wisten allebei dat dit het was. HIJ zou mijn man worden en de vader van mijn kinderen zijn!
En toch, als ik dan zie dat mijn ex vlak na de geboorte van mijn zoontje ook een zoontje krijgt, dan doet dit mij iets. Als mijn ex dan vlak na de geboorte van mijn dochtertje ook een dochtertje krijgt, dan doet dit mij ook iets. En nu zie ik dat hij getrouwd is. Dat doet mij wat. Het maakt mij emotioneel. Zo lang was ik in de veronderstelling dat ik naast hem zou staan in een trouwjurk.
Onze levens zijn nu zo anders. Hij is gebleven en ik ben vertrokken en uiteindelijk op een ander continent geeindigd met mijn gezin.
Zoveel geluk en ik had nooit kunnen bedenken dat ik hier zou eindigen.
Het is gek hoe het leven kan lopen. Ik zou het niet anders willen. Ik hou van mijn gezin en ik kan mijn man met mijn ogen verslinden haha. En toch kan ik mij overrompeld voelen als ik er ineens achter kom dat mijn ex getrouwd is.
Misschien herkennen meer dames dit verhaal en ik hoop dat het niet raar is zoals ik mij voel. Daarom wilde ik het toch even van mij afschrijven.
reacties (0)