Momentje `man achter het behang willen plakken`

Even een klaagblogje vandaag... De laatste twee weken is er zo'n fantastisch buikgriepvirus rond gegaan in ons gezin. Eerst mn middelste dochtertje, daarna ikzelf, mn man  en daarna mijn zoontje. Misschien weten jullie hoe dat gaat. Als jij ziek bent dan weet je nog je laatste beetje energie bij elkaar te rapen om je kinderen te verzorgen. Nu heb ik mijn laatste beetje energie verzameld om toch de baby te verzorgen, want die verzorg ik in feite voor 95%. Hij nam de andere twee kinderen voor zijn rekening. Als de man ziek is, dan gaan ze bijna dood en kunnen ze helemaal niks meer. Zo ook mijn man, want die bleef lekker op zaterdag de hele dag in bed liggen omdat hij zich zo ziek en zwak voelde. Ok Ok, hij draagt veel bij in andere dingen. Dus ik dacht maar bij mezelf: "laat hem maar even uitzieken". In de tussentijd neem ik de kinderen voor mijn rekening. Gelukkig hielp mn schoonmoeder mij waar zij kon!


 


 


 


 


De laatste tijd doet mn dochtertje van 5 maanden moeilijker als het op slapen aankomt. Zodra ik haar s'avonds probeer neer te leggen dan wordt ze binnen een paar minuten alweer wakker. Zo kan ik makkelijk uren bezig zijn met haar. De laatste paar dagen verlies ik de moed en zet ik haar in de swing en zodra ik naar bed ga dan neem ik haar mee. Anders kom ik echt nergens meer aan toe.


 


 


 


 


 


 


 


 


Ik heb het dus behoorlijk pittig met de nieuwe slaapperikelen van mn dochter. Ook regel ik de badjes van de andere twee en alle voorbereidingen voor de volgende ochtend, afwas, kolfapparatuur en koken (als dat gedaan moet worden - meestal kook ik in het weekend). Mijn man regelt vaak de voorbereidingen voor het eten (opwarmen ed.) zodat de kinderen aan kunnen schuiven direct na het badje en daarna HUP naar bed toe!


 


 


 


 


 


 


 


 


Vandaag zou mijn man eten bij mn schoonmoeder ophalen (ze is zo'n schat!). In de tussentijd bracht ik de kinderen naar bed. Toen mn man terug kwam moest hij de laatste voorbereidingen treffen voor het eten. Ik had net Kay EINDELIJK weg kunnen leggen in bed. Kwam ik opgelucht en trots de woonkamer in en hij was druk bezig in de keuken, maar hij maakte zoveel herrie! Natuurlijk zei ik er wat van en vroeg ik hem om niet zoveel lawaai te maken. De baby slaapt eindelijk en ik wil niet dat ze wakker wordt. Compleet geirriteerd reageert hij en maakt nog meer lawaai! Nogmaals gevraagd om dat niet te doen. Weer geirriteerde reactie.... "Waarom reageer je zo? Zegt hij dat ik het maar 1 keer hoef te vragen. Uhm nee, want je ging door. Intussen praatte ik zacht tegen hem. Vraagt hij waarom ik zacht praat. Serieus?!?! Zegt hij dat hij zo druk bezig was en dat ik compleet relaxed de keuken in loop en commentaar lever op de 'herrie' die hij maakt. Ja, mag ik??!?! Ik breng met alle moeite de baby naar bed niet met het idee dat je haar wakker kan maken, want ik zit ermee opgescheept! Er is ook werkelijk geen haar op zijn kale hoofd die eraan denkt om de baby een keer naar bed te brengen. Nee, dat is mijn afdeling. Nou, respecteer dat dan en verpest mijn harde werk niet!!!


 


 


 


 


 


 


 


 


Ik heb mijn eten maar in de keuken opgegeten, want ik had echt geen zin in zijn negativiteit. Hij zal wel moe zijn, want ja, hij heeft het fysiek zo zwaar met zijn opleiding. Zijn vermoeidheid is altijd erger dan dat van mij... volgens hem dan. Hij ziet echt niet hoeveel ik op mij neem en hem in alles probeer te steunen. Ik probeer het hem duidelijk te maken, maar hij ziet het niet. Ik ren letterlijk de hele dag en ben gewoon MOE!


 


 


 


 


 


 


 


 


Ik vind het zo vervelend als hij zo doet. Nu zullen we de rest van de avond en misschien morgen niet met elkaar praten. Ik kan daar zo slecht tegen en ik word daar echt verdrietig van. Hij lijkt daar geen enkele moeite mee te hebben. Ach, hij draait wel weer bij.


 


 


 


 


 


 


 


 


Ik hou zielsveel van hem, maar hij is ook wel echt een moeilijk persoon. Ik ben niet de enige die dat zo ervaart. Aan de andere kant is hij echt een toegewijde echtgenoot en vader en ik kan enorm veel lol met hem hebben. Alleen baal ik als een stekker van deze momenten.


 


 


 


 


 


 


 


 


Sorry voor dit lange verhaal, ik wilde niet de rest van de avond het gevoel hebben dat ik heel hard weg wil rennen (fight or flight - ik vlucht!). Daarom heb ik mijn gevoelens en frustratie maar even van mij afgeschreven.


 


 


 


 

2301 x gelezen, 3

In Overig

reacties (0)


  • Lewi

    Heel herkenbaar, hier nog zo eentje. Mijn zoontje is zaterdag ziek geworden ,waarschijnlijk darmvirus, met hele hoge aanhoudende koorts. Hij drinkt verder goed en is alert. Mijn mening vertroetelen, zijn gang laten gaan en in de gaten houden. Nou ging ik gisteravond naar bed, komt hij naar boven met de reactie, wat ben jij gemakkelijk. Ik zeg ja wat wil je dan dat ik naas dat kind ga liggen, geen slaap pak en morgen nog moeier ben. Enfin. Hij is naar beneden gegaan. Ben er vannacht vijf keer uitgeweest en om een uur of 2 lag hij toch al echt in bed. Vanmorgen zei hij ik heb de helft van de nacht naast hem gezeten en ben nu zo moe, blijf vandaag op bed. Laat vrouwlief maar weer gaan werken en zorgen dat de boel draait. Gisteren heb ik de box uit elkaar gedraaid en in de gang gezet met de vraag kun jij hem naar zolder brengen. Vanavond stond hij er nog steeds. Zegt hij ohh ik wilde eerst weten of tie niet naar de schuur moet voor verkoop op marktplaats want we gaan hem toch niet meer gebruiken. Lief we willen toch graag drie kids? Oh uh ja nou vooruit dan maar. Hoe laks kun je zijn? Mannen, vreemde wezens. Heel lief maar er zijn van die momenten....

  • tweede83

    mannen denken en voelen veel dingen anders als vrouwen en zeker ook nog als er kinderen zijn.

    ik moest ook even mijn ritme vinden. maar ik heb ook dingen anders gedaan. Meer vrije dagen gepland en de schoolvakanties ook meer vrij. Dan kan ikzelf ook opladen. Ook boodschappen online bestellen. Daarnaast helpt mijn man ook veel mee met de kinderen. Veel dingen die je beschrijft zijn wel herkenbaar. Misschien moet je ook je verwachting van hem (wat voor jou vanzelfsprekend is) misschien een beetje gaan bijstellen. Dan is de teleurstelling ook minder groot. Of andere afspraken maken omtrent verzorging of huishouding. Misschien bijvoorbeeld eerst eten en dan samen de kinderen in bed doen. Dan heeft iedereen een rustpunt tijdens het eten.

    Ik denk dat het niet alleen bij je man zit, maar samen even zoekende zijn naar een nieuw ritme. Jij zit ook nog in een fase van ontzwangeren, vlak dat ook niet weg. Probeer niet vast te houden in de dingen die niet goed gaan, maar ook in de leuke dingen. Ga als het kan even samen iets leuks doen. Samen opladen.

  • 3Blessings

    Je hebt zeker gelijk! We zijn inderdaad nog heel erg zoekende naar een nieuw ritme. De dynamiek in een gezin verandert naturlijk behoorlijk met de komst van een nieuwe baby. Wat zou ik graag mijn boodschappen online doen... hier kan dat jammer genoeg nog niet. Gezellig er samen uit gaan is nu ook nog geen optie, dus daarvoor moeten we nog eventjes geduld hebben.

    En avondeten? Dat is bij ons geen rust moment. We moeten de oudste twee nog behoorlijk achter de broek aanzitten om goed te eten. Ons rustpunt is als alle kinderen op bed liggen, en alles klaar staat voor de volgende dag. Hopen maar dat de kindjes vanavond alle drie goed meedoen zodat we dat rust moment krijgen.

  • Thalie

    Geen haar op zijn kale hoofd

    Succes, raar volk is het...

  • 3Blessings

    Hahahaha zo denken ze hoogstwaarschijnlijk ook over ons. En ik kan ze geen ongelijk geven!

  • Amatullaah

    Geen enkel huwelijk is altijd leuk en aardig, mijn man is ook best moeilijk soms qua karakter en begrijpt die dingen ook vaak niet haha vooral als ze baby zijn.

    Deze zs was ik bijna de hele winter ziek (hij moest alles doen als hij thuis was) en toen drong het wel een beetje door, kreeg ik een vaatwasser hihi de schat!

    Maarja behang wil ik ook wel van je lenen haha wij maken er tegenwoordig een grapje van en beseffen dat het komt door de vreselijke vermoeidheid, ben benieuwd hoe het gaat als de baby er is :o

  • 3Blessings

    Een baby is ook niet leuk voor mannen. Ik had dat al eens eerder gehoord, maar het is ook echt zo. Mijn man vind het pas echt leuk worden als ze meer kunnen en dan raakt hij ook veel meer betrokken. Hij is gewoon erg ongemakkelijk met baby's en zodra ze beginnen te huilen dan geeft hij de kleine zsm weer terug. Alsjeblieft mama, jij handelt het wel!

    Ik was tijdens mijn zwangerschap ook veel ziek, continu verkouden en grieperig. Jammer genoeg kon ik geen stapje achteruit doen. Alleen de weekenden bracht ik door op de bank of op bed.

    Een vaatwasser is bij ons ook zeer zeker welkom trouwens! Ik zal mijn man eens de niet-zo-subtiele hint geven....

  • Fam86

    Als ik zo nu en dan bij je wat behangers lijm en wat behang kan lenen.. Ach ja wij vrouwen zijn gewoon geweldig haha Herkenbaar hoor 90% van wat er met die kinderen moet gebeuren is ook mijn rol. (inclusief mn man achter het behang plakken )

  • 3Blessings

    Hahahaha oh echt heh!?! Soms word ik er gewoon even niet goed van. De vermoeidheid draagt er ook niet aan bij in het voorkomen van discussies. We weten dat we van elkaar houden, dat is het belangrijkste. Neemt alleen niet weg dat ik hem van tijd tot tijd niet kan luchten of zien.

  • jenniferri

    Ik herken je verhaal bij mij is dit identiek zo. Volgens hem mag ik niet moe zijn omdat ik thuis ben nu terwijl ik hele dagen bezig ben en meestal pas om 22u in de zetel kan zitten.voor hem doe ik niks. Verzorging van 2 kinderen komt allemaal op mijn schouders ook huishouden en eten maken.

  • 3Blessings

    Die opmerking kreeg ik vooral tijdens mijn verlof. "Je hebt lekker vrij nu." Ahum, pardon?!?! Ik heb een pasgeboren baby die ik elke paar uren moet voeden, verschonen en omkleden. Om nog maar niet te spreken over die dodelijke vermoeidheid die erbij komt kijken met die nachtelijke voedingen.(Ik deed dat allemaal, zodat hij de energie had voor de andere 2 kinderen) Ik geloof dat het besef bij mannen, in elk geval die van mij, niet helemaal geland is dat moeders 10 ballen tegelijk in de lucht moeten houden.

  • jenniferri

    Jz idd ik zit nu nog in verlof ik hoop dat ik in september terug kan werken. Ik wil nu tijdens zomervakantie nog thuis blijven zodat ik geen opvang moet betalen voor 2 kinderen. Mannen beseffen het gewoon niet wat wij vrouwen meemaken van bevalling en erna de vermoeidheid. Zij hebben altijd meer pijn of ze denken dat ze altijd meer doen.

  • mama-van-E.J.M

    Ik heb dit gevoel ook vaak hoor dat ik thuis 80/90% doet en ml maar nauwelijks iets. Heb 1 x toen hij zei dat ik toch niet veel deed, werk tenslotte maar 2 dagen ik voor hem opgeschreven wat ik zoal doe dagelijks en dit voor n wk uitgeschreven. Ik zei aangezien ik toch niks doe kun jij dit wel even zelf uitvoeren of iemand ervoor regelen. Hij schrok van de lijst, ja alles loopt op rolletjes en veel gebeurd onder zijn werkdagen zodat hij weinig ziet/mee krijg van het huishouden. Het heeft hem wel inzicht gegeven sindsdien vraagt hij vaker, kan ik iets voor je doen? Hij doet nu sinds onze 2e er is elke donderdagacond de weekboodschappen, scheelt mij n hoop gesjouw en gedoe met kids. De bakker en slager/markt doe ik wel zelf. En hij doet nu als vaste taak elke avond de etenboel opruimen en in vaatwasser en zo nodig ff zuigen, dat doe ii meestal overdag ook al een keer. De kids doe ik grotendeels, maar dat gaat mij ook iets natuurlijker en sneller af. Ik probeer ook niet meer op te kroppen en t gelijk te benoemen als hij weer zo doet

  • 3Blessings

    Hahahaha dat is een goeie! Ik denk dat als ik dat doe dat het vuurwerk is in huis hahaha! Dan gaan we beginnen met verwijten ben ik bang en zal de discussie de verkeerde richting op gaan. Hij doet ook heel veel, alleen heeft hij geloof ik niet helemaal door dat ik het ook pittig heb nu. Hij zegt van wel, maar het besef is er niet helemaal. Hij vindt vele dingen vanzelfsprekend krijg ik het idee. Die boodschappen doe ik er trouwens ook nog bij... in mijn lunchpauze...

  • Sharon

    Even een aanvullertje op mevrouw-mama jullie vullen beiden voor elkaar aan.

    Dat is niet de bedoeling.

    Ga eens in een momentum even zitten en goed praten belangrijk zonder te wijzen.

    Het lijkt alsof jullie elkaar vergeten zijn en enkel jullie wezelijle taken nog uitvoeren ipv ook nog partners te zijn.

  • 3Blessings

    Ik doe dat niet zo snel, want ik vermoed dat zoiets op een discussie of ruzie uit zal lopen. En dat kan ik echt niet hebben. Misschien op een rustig moment wel op constructieve wijze de 'taakverdeling' bespreken...

    Partners zijn we zeker ook, alleen zoals je in mijn vorige blogs misschien hebt gelezen is er weinig romantiek te bekennen. En met het gevoel van frustratie verlies ik ook alle behoefte aan intimiteit.

    Altijd als ik lekker op de bank tegen hem aan wil zitten of liggen om lekker te knuffelen dan kan het niet, omdat hij 'last' heeft van zn buik of zn buik zit vol... Ook slapen we nu apart omdat hij niet tegen het drinkgeluid kan van de baby als ze s'nachts bij mij drinkt (ik slaap er dwars doorheen, zo moe ben ik). Zelfs een zwaardere ademhaling zorgt er al voor dat hij geen slaap kan vatten. Dat bevordert de intimiteit natuurlijk ook niet! Ik heb werkelijk nog nooit zo'n moeilijke slaper in mijn leven meegemaakt!

    Ik neem aan dat dit een lastige fase is die wij nu doormaken. Wij moeten zo goed mogelijk met elkaar blijven communiceren en kleine irritaties en frustraties niet de boventoon laten voeren.

    Het is moeilijk, maar ik doe mijn best!!! Hopelijk over een tijdje dan kunnen we meer tijd aan elkaar besteden voordat het te laat is.

  • Sharon

    Hoop dat de goede tijden weer komen, en als je je ei kwijt wil mijn inbox staat open

  • 3Blessings

    Dank je wel meis! Zal ik zeker doen!

  • Sharon

  • Mevrouw-mama

    Oké ik herken ALLES aan je verhaal en ben dan zelf na een paar maanden gescheiden periode al een jaar in therapie met mijn man.

    Ik ga je ongevraagde tips en advies geven want je zit in de verkeerde modus! Ik zou het echt letterlijk zelf kunnen hebben opgeschreven over vier jaar geleden! Dus ik begrijp je helemaal!!

    Je verwacht en vult teveel in voor je partner.

    Bijv. Jij kan niet “bepalen” dat het oké is dat hij een hele dag in bed ligt. Blijkbaar had hij het nodig (hoe irritant het ook is dat jij dat nooit lijkt te kunnen)

    Het word een inwendige strijd om misère

    Jij lijkt te zeggen dat jij het zwaarder hebt dan hij, hij werkt helpt met de oudste en bereid het eten voor (misschien, en dat is een lastige om aan te nemen) is het voor hem ook rete zwaar! Jij bent super moe en dat is logisch maar ook niet echt lekker gezellig thuiskomen voor hem. Dat zuigt energie uit de kamer.kom je in een negatieve cirkel..

    Jij verwacht van hem dat hij jou begrijpt

    Dit zijn voor zover jk het nu lees jouw valkuilen!!!

    Wat kan jij doen?

    Schakel hulp in! Is je schoonmoeder zo een schat? Vraag of ze af en toe even kan helpen in huis of met de kindjes. Dan ga JIJ even en uurtje liggen of weg of waar je ook behoefte aan hebt. Je zult echt versteld van staan hoeveel mensen je willen helpen ergens mee. Al you. Gotta do is ask!!

    Zo ook van je man. Ipv klagen en insinueren dat jij OOk moe bent of het zwaar hb met de baby. (waar hij niks mee kan zo zijn mannen) vraag aan hem of hij wat taken van jou over kan nemen al dan niet tijdelijk. En bespreek dan ook specifiek welke taken dat zijn die jou leven lichter maken.

    Als laatste belangrijkste tip! Probeer ook wat vaker leuke tijd in te plannen met elkaar. Dat GEEFT energie! Al ga j samen douchen n vraag je om n scrub beurt..😬 dat is intiem en functioneel.. daarna zal hij ook veel meer zin hebben om iets voor en met jou te doen.. er is dan namelijk positieve energie.

    Ps als hij dan en dag op bed ligt.. vertroetel hem dan! Breng hem thee aai over zijn bol en laat hem weten dat jij het ontzettend vervelend voor hem vind dat hij zo ziek is! Dan kan hij ook zien hoe “het moet” 😏

    Je hoeft niets te doen met mijn tips maar ik had ze een paar jaar eerder gewild 😕

  • 3Blessings

    Je hebt helemaal gelijk meid! Ik zit soms echt vast in mijn eigen valkuilen. Het zijn zijn opmerkingen die mij vaak triggeren en laten reageren terwijl iik het eigenlijk van mij af zou moeten laten glijden.

    Voorbeeld: Ik kom thuis met de kinderen. Afspraak met mijn man is dat hij bij thuiskomst (hij komt eerder thuis dan ik) alvast de afwas regelt. Ik tref de keuken aan MET vuile afwas en meneer ligt op bed. Hij excuseert zich dat hij de afwas nog niet heeft gedaan, maar hij was moe en wilde even liggen. De opleiding was weer zwaar die dag. Ok, prima. Als ik hem vraag of hij kan helpen om de kinderen en alle tassen uit de auto te halen, dan zegt hij dat hij nog even wil liggen. Als ik zeg dat ik ook moe ben krijg ik de opmerking: "nou, niet zo moe als ik. Sport vandaag was ECHT heavy." Daar word ik erg venijnig van. Ik ben OOK moe nadat ik manlief en kinderen naar school heb gebracht. Dan heb ik nog een hele werkdag voor de boeg. Daarna kinderen ophalen en de hele avondroutine erachteraan. Ik moet hem letterlijk zeggen dat ik op mijn laatste benen loop en ook erg moe ben. Dat hij weet dat ik moeite heb met om hulp vragen en dat ik dat nu dus wel doe.Dat kan ik dan heel slecht hebben. Als ik dan aangeef dat wij beiden moe zijn vind hij zijn situatie altijd zwaarder.

    Gelukkig heeft hij de verzorging van onze zoon in de ochtend overgenomen, zodat ik alleen de meiden hoef te doen.

    Iets samen doen zit er nu niet echt in, want mijn schoonmoeder kan nu geen 3 kinderen tegelijk aan. Vooral onze middelste is een kleine hurricane.

    Dat vertroetelen heb ik ook zeker gedaan. Eten maken, drinken brengen etc etc. Dat doe ik ook met alle liefde. Op het moment dat ik terug ging denken hoe ik werd verzorgd toen ik mij een paar dagen daarvoor beroerd voelde, was dat non-existent.

    Maar dan moet ik weer even tot mijzelf komen en bedenken wat hij allemaal WEL doet en dat is ook heel veel. Misschien moet ik daar inderdaad meer bij stilstaan en hem meer waarderen, alleen hoop ik dat hij mij ook net zo waardeert....