16-4-2012 de dag van ons zonnetje

Het is zondagochtend 15 april, liefdevol aai ik over mijn buik terwijl ik de woorden herhaal die ik de afgelopen dagen al zo vaak heb gezegd. Lief meisje blijf nog even zitten waar je zit zodat pappa vanavond nog mee kan spelen bij zijn concert. Ik heb er alle vertrouwen in want ik heb nog geen enkel rommelarijtje in mijn buik gevoeld anders dan het tevreden geschuif van ons zonnetje. Rond een uurtje of 4 stappen we met z'n allen in de auto om Fiene naar mijn zwager te brengen zodat ik ook bij Jaspers concert kan zijn. Met mijn zwager hadden we al afgesproken dat Fiene eventueel kan blijven slapen als er wat gaande is in mijn buik dus dat was mooi geregeld.

Vanaf het moment dat we weer in de auto stapten om naar Haarlem te rijden krijg ik om de haverklap een harde buik maar van krampen is geen sprake. Ik ben zo blij om iedereen van het orkest weer te zien en met mijn schoonmoeder zoek ik een goed plekje in de zaal. Bij de eerste tonen van het concert voel ik hoe ik volschiet. De mooie Roemeense muziek verwarmt mijn hart en steeds vaker zie ik voor me hoe ons meisje wordt geboren. Zou ik dan gelijk krijgen. Zou het echt zo zijn dat vannacht de weeen zullen beginnen en we morgen ouders zijn van twee mooie meiden? Ik droom weer weg terwijl ik luister en kijk naar het orkest. Na een aantal nummers is het tijd voor de solo van Jasper. Een aantal van mijn vrienden zeiden gekscherend dat mijn vliezen zouden breken bij de eerste noot van zijn solo. Maar dit gebeurde niet. Een tevreden geschuif van Juune was de enige reactie op de mooie muziek. Ondertussen hielden de harde buiken wel aan. In de pauze raakte ik keer op keer weer aan de praat met oude bekenden en elke keer weer vroeg men wanneer ik dacht dat de baby geboren zou worden. Ik was immers de 40 weken al gepasseerd. Iedereen kreeg hetzelfde antwoord. Vannacht begint het en morgen is de baby er, wedden?

Na het conert gingen we weer terug naar mijn zwager om Fiene op te halen. Er waren nog altijd geen krampen dus mijn voorspelling zou wel niet gaan uitkomen. Fiene uit bedje geplukt, auto ingeladen en hup terug naar huis. In de auto begon Juune opeens heel erg naar beneden te duwen, au au au! Regelmatig vroeg Jasper of hij moest stoppen zodat ik ff de benen kon strekken maar dit wilde ik niet, ik wilde gewoon lekker thuis zijn. Eenmaal thuis gekomen hebben we Fiene meteen op bedje gelegd en zijn zelf nog ff voor de tv gekropen. Het was inmiddels kwart voor 1 'snachts. Opeens voelde ik de enorme drang om mijn rekeningen alvast te betalen en kroop achter de computer om dit te regelen. Jasper ging alvast naar boven. Ik sloot nog ff alle deuren af en volgde al snel. Eenmaal in bed viel Jasper al snel in slaap. Het was inmiddels half 2 en ik merkte dat de harde buiken nu ook met voorzichtige krampjes kwamen. Ik stelde mijn stopwatch in en begon te timen. De krampen werden duidelijker en na anderhalf uur maakte ik Jasper wakker met de woorden "volgens mij is het puzzelboekjestijd" (bij Fienes bevalling hebben we 'snachts onder de weeen sudoku's gemaakt en Jasper heeft de afgelopen dagen als ik weer eens een harde buik wegzuchte vaak gevraagd of ik een puzzelboekje nodig had ;-)) terwijl hij mijn hand vast hield snoezelde hij al snel weer weg. Om 6 uur kon ik de weeen niet meer goed opvangen en maakte Jasp weer wakker om hem zijn zus te laten bellen. Om 7 uur belde hij zijn zus en deze zou binnen het uur bij ons zijn om Fiene op te halen. Niet lang daarna werd ons toen nog zo kleine meisje wakker. Jasper ontfermde zich over haar en voorzag haar van kleertjes en ontbijt. Fienes vluchttas stond al weken klaar en met wat kleine toevoegingen kon deze zo worden meegenomen. Terwijl ik de nu echt pijnlijke weeën opvang komt Jasper met Fiene binnen voor een kusje. Fiene vind me alleen erg eng en weet niet hoe snel ze in Jasper moet kruipen. Jasper rent tussen mij en Fiene op en neer om me af en toe een hand te geven om fijn te knijpen. Terwijl ik de pijn wegzucht hoor ik mijn kleine meisje beneden krijsen. Ondertussen wordt hij gebeld door zijn zus die dik in de file staat.

Ik hoor hoe Jasper naar beneden gaat en Fiene voorziet van schoentjes en jasje. Hij probeert nog eens met haar bij me te komen zodat hij ook mij bij kan staan bij het opvangen van de weeën. Maar Fiene moet nog altijd niets van me hebben. Rond kwart voor 9 komt er een AAAAAAAAAAUUUUUUUU uit mijn tenen naar boven zetten. Jasper kijkt om en vraagt droogjes of dit een au als in bel nu de verloskundige is. Ja roep ik. En met een dreinende Fiene op zijn arm en zijn troostende blik op mij gericht belt hij haar. Hoe bedoel je mannen kunnen geen twee dingen te gelijk. Als er ooit nog iemand is die dat durft te beweren moet hij/zij maar eens met mijn vent komen praten.

Om 9 uur arriveert de verloskundige, hoort mij zuchten en roept “bel de kraamzorg maar, dit ziet er serieus uit”. Terwijl ze mij ondersteunt legt ze kordaat alle spullen klaar en vraagt mij ondertussen naar de babybenodigdheden. Deze had ik allemaal in de vluchttas klaarstaan in de kast. De verloskundige vraagt me of ik misschien wil douchen maar ik moet er niet aan denken om uit bed te gaan omdat ik me zo duizelig voel Ze geeft me ondertussen tips voor mijn ademhaling om de duizeligheid te onderdrukken. Om kwart over 9 komt Jasper de kamer binnen. Fiene is eindelijk opgehaald! Ik voel hoe er een enorm betonblok van mijn schouders valt en de rust in me opkomt. Onbewust bleef ik toch bezig met haar i.p.v. met mijn bevalling. Ontsluiting wordt gemeten en ik zat al op 9 cm!!! Wat?! Dat had ik nooit verwacht! Ze breekt mijn vliezen en meteen zit ik op volledige ontsluiting. Om 9.18 mag ik toegeven aan mijn persdrang en ik voel meteen hoe het hoofdje een heel eind het geboortekanaal inschiet. Tijdens het persen vertelt de verloskundige heel rustig dat ik straks goed naar haar moet luisteren en moet zuchten als ze dit zegt. Bij de derde perswee roept ze me te zuchten en na de vierde mag ik nog even voluit meepersen. KIJKEN NU, KIJKEN NU, KIJKEN NU roept ze me toe en ik zie hoe om 9.25 na 7 minuten persen ons prachtige meisje geboren wordt. Met tranen in mijn ogen neem ik ons mooie minimensje op mijn borst. Ook naast me hoor ik een intens gesnik van mijn grote vent. Ik ontwaak even uit mijn roes als de verloskundige ons vraagt hoe ze gaat heten. “Juune” antwoorden we in koor. Ze vertelt ons dat Juune in het vruchtwater had gepoept maar dat ze bewust niets had gezegd om geen paniek te zaaien. Het ziekenhuis hadden we toch niet gered en dan was ons meisje halverwege de trap geboren. Het is allemaal zo snel gegaan dat zelfs de kraamzorg te laat was. Er was ook een kraamverzorgende in opleiding die alleen nog een bevalling moest meemaken opgetrommeld maar die kwam 25 minuten te laat. We hadden niet veel later moeten bellen naar de verloskundige anders had Jasper zelf ons meisje op kunnen vangen.

Na een tijd wordt ons meisje gemeten en gewogen en alle reflexen gecontroleerd. 3840 gram en 53 cm. Apgarscore van een 9 en een 10! En dan komt er het nieuws dat Juune haar sleutelbeentje heeft gebroken. Ik schiet vol en heel even schiet het door mijn hoofd “waarom kan ik mijn kinderen niet zonder kleerscheuren op de wereld zetten?”maar al snel gaat dit gevoel weg als ik ons mooie wondertje in mijn armen krijg. De verloskundige vraagt me nog een aantal dingen en wil weten hoe laat ik dacht dat de ontsluitingsweeen waren begonnen. Toen ik haar zei dat het rond 6 uur pijnlijk begon te worden riep ze verbaasd uit waarom ik toen niet had gebeld. Ik zei haar dat het nog wel goed op te vangen was en ik nog niet een uur lang elke 5 a 6 minuten weeën had die 60 seconden duurden zoals jullie beschreven in de voorlichting. De eerste bevalling had ik al 8 cm, de tweede bevalling 9 cm. Ze drukt ons op het hart dat ik bij een derde kind maar gelijk bij het eerste krampje moest bellen hahaha. Maar ons gezin is compleet ;-)

Het was de bevalling waarover een vrouw alleen maar durft te dromen. Ik kijk er nog altijd met een goed gevoel op terug!