Ik lijk mijn grip verliezen

Hoi dames,

Kennen jullie het, je denkt dat je een hoop voor elkaar hebt en dan opeens slaat de twijfel toe. De twijfel of ik het allemaal wel kan bolwerken straks met twee kinderen. De twijfel of ons tweede ukkie niet toch te snel in aantocht is. De twijfel over hoe Fiene straks als grote zus zal reageren. Ook is er de twijfel of we de babykamer wel op tijd zullen afkrijgen want ja er is verdorie nog steeds niets gedaan!!! Aankomend weekend staat een kluszondag gepland waarbij een aantal vrienden van mijn vent komen helpen met dingen die nog moeten worden gedaan voordat we uberhaupt aan de babykamer kunnen beginnen. Maar nu kom ik er net achter dat de vriend die hij het hardste nodig heeft geblesseerd is en niet overkomt vanuit Belgie!!! Dus ik kan denk ik een begin aan de kamer weer op mijn steeds groter wordende buik schrijven. Een dag heeft maar 24 uur... Hoe kan je dan in hemelsnaam twee deuren op maat maken en inzetten, 2 kastdeuren, 5 planken, een bedje, een commode en een raamkozijn schuren en dan ook nog behang afstomen??? En dan zijn er ook nog twee kinderen (ons lieve meisje en haar nichtje van 2,5 die hun slaapjes moeten doen waardoor die tijd (minstens twee uur) niet te veel geluid kan worden gemaakt. Daarbij neemt mijn vriend tot de bevalling geen verlof meer op zodat er heel erg weinig tijd over blijft om verder te klussen in de kamer omdat hij 's avonds vaak pas rond 7 uur thuis is en er dan gegeten moet worden en Fiene daarna naar bed gaat. Daar zit je dan met je nesteldrang die niet bevredigd kan worden en een zwangere buik die je steeds meer in de weg gaat zitten (nou ja de pijn in mijn bekken door de zwanger buik dan). En dan nog de zorgen rondom de geboorte van onze kleine druif. Zal deze zich niet aandienen als ik zelf jarig ben en zal het lukken om Fiene onder te brengen (aangezien onze familie allemaal minstens een uur van ons vandaan wonen) Moeten we niet van te voren een keer proberen om Fiene ergens anders te laten slapen voordat de baby komt... dat het niet de eerste keer wordt als de baby zich aandient (ja dames het is heel erg maar ik heb Fiene nog nooit uit logeren kunnen sturen, wel hebben we vaak met haar ergens anders geslapen).

 De laatste dagen zijn me heel zwaar gevallen. Mijn werk dat ondanks de 50 procent ziektewet toch te zwaar lijkt te zijn, de steeds maar toenemede pijn in mijn rug/bekken en dan dat derde kiesje dat mijn dochter terroriseert en haar al drie nachten op rij wakker houdt. Wat dus betekent dat we errug weinig nachtrust hebben gehad. Ik lijk wel een wandelende zombie hier. Overal waar ik om me heen kijk zie ik troep, troep waarvoor ik de puf niet heb om op te ruimen. De tafel ligt vol, de speelgoedkast is ontploft, het aanrecht staat vol, er moet nog een oven schoon en er moeten nog koekjes gebakken worden! Help haal ik mezelf te veel op de hals? Ik weet van mijn vorige zwangerschap ook wel dat deze dipjes erbij horen en dat ze vanzelf weer ophelderen maar dat neemt niet weg dat ik wel kan janken! Er moet nog te veel gebeuren in te weinig tijd. Ik zie het niet meer gebeuren... behang afstomen, raamkozijn schuren (van 1 muur breed), raamkozijn schilderen, meubels schuren en schilderen, plinten opzetten, behangen en inrichten...

Goed, niet meer aan denken, denk aan de dingen die wel lukken en aan het plezier dat je dochter en de trappelende baby in je buik je geven. Een vriendin van me zei ooit dat de baby toch niet komt voordat de mamma er helemaal klaar voor is :P

Tot zo ver mijn gezeik, als je het tot hier hebt volgehouden te lezen, mijn respect en dank hiervoor :P

Liefs Sas